پیرامون اعتراضات اخیر در ایران با توجه به علل، شرایط و تاریخچه؛
مشکلات ایران تنها منحصر به حجاب و گشت ارشاد نیست. اعتراضات موجود هم تنها به این دلایل نیستند.
حاکمیت و مجموعه بروکراتیک و سازمانی جمهوری اسلامی در ساختار سیاسی فعلی هیچ راهی برای به رسمیت شناخته شدن اعتراضات باقی نگذاشته و برای تولدش هم مقاومت دو صد چندان از خودش نشان داده و می‌دهد؛ در حالیکه اینکار به وضوح در تضاد با قانون اساسی تصویب شده(توسط خود شورای عالی انقلاب در سال ۶۰) است.
هفتهٔ گذشته، جمعی از عدالت‌خواهان و اصلاح‌جویان ملی تلاش کردند برای اعتراض مسالمت‌آمیز و بیان نظرات و دیدگاه‌هایشان مجوز از وزارت کشور و سازمان‌های مربوطه کسب کنند ولی نه تنها به آن‌ها مجوز داده نشد بلکه احضار هم شدند!
اعتراضات اخیر، با اعتراض به قانون حجاب و گشت ارشاد شروع شد ولی حالا مردم علاوه بر حجاب، به نقش نداشتن در نظام سیاسی و تصمیم‌گیری ایران، عدم توجه حاکمیت به مشکلات جاری ملی میهنی و عدم تطابق اولویت‌های عملکردی ملت و دولت هم معترض هستند.
حاکمیت جمهوری اسلامی بارها نشان داده از اشتباهات گذشته خود درس نمی‌گیرد و تنها یک خط‌کش ملاک تمام تصمیمات و عملکردها در نظام دارد.
در ۴۳ سال گذشته تورم ایران دو رقمی بوده ولی دولت‌ها هیچ ساختار منطقی و عملی برای اصلاح‌اش درنظر نگرفتند.
مشکل کسری بودجه سال‌هاست در دولت‌های مختلف وجود دارد ولی ساختار، برنامه و اراده‌ای عملی و منطقی برای اصلاحش به وجود نیامده.
سربازی اجباری به زندگی خیلی از جوانان آسیب جدی می‌زند ولی با تجمع مسالمت‌آمیز علیه سربازی و یا با پیشنهادات اصلاحی در چهارچوب و شرایط و قوانین تابعه‌اش برخورد سفت و سختی میشود.
مردم مطالبات مدنی انباشتهٔ بسیاری دارند ولی ساختاری برای به نتیجه رساندنشان پیدا نمی‌کنند، همین اتفاق منجر میشود که به مرور زمان، افراد بیشتری به اصل ساختار معترض بشوند.
پس دلیل به خشونت کشیده‌شدن اعتراضات، تنها کسانی که برچسب اغتشاشگر خورده‌اند نیستند بلکه رفتار حاکمیت با اصلاح‌کنندگان هم اثر زیادی دارد. حتما اسم جلیقه‌زردهای فرانسه به گوشتان خورده که سال‌هاست تجمعات اعتراضی برگزار می‌کنند و به شخصه در این مورد بسیار صحبت کرده‌ام، شاید برای نظام حاکمه ایران مهم به نظر نرسد ولی اجازه تجمع به آن‌ها داده میشود و در چهار سال گذشته تنها ۳ نفر در اعتراضات فرانسه کشته شده‌اند که تنها یک نفر از آن‌ها بر اثر اقدام پلیس کشته شده، اما در اعتراضات آبان ۹۸ طبق کمترین آمارها بیش از ۲۰۰ نفر از معترضین کشته شدند (طبق گفته وزیر کشور در صدا و سیما) و حاکمیت هیچ مسئولیتی در قبال این وقایع گردن نگرفت و یا در اعتراضات سال ۱۳۸۸ به نتایج انتخابات، بعد از اصرار معترضان به حضور در صحنه و خواستار رسیدگی به مطالباتشان، قوه قهریه حاکمیت از زیر عبا ظاهر و با بیان اینکه: « زین پس هرکسی هرگونه آسیبی ببیند و یا جانش را از دست بدهد، مقصر معترضان هستند» به مسیر ضد منطقی خود در ایران ادامه داده و نه تنها در تمام این سال‌ها حقوق معترضین به رسمیت شناخته نشده بلکه اینترنت هم قطع میشود تا اعتراضات در نطفه خفه شوند.
وقایع اخیر در دانشگاه‌ها خود از گواهان این مطلب است، قانونا هیچ نیروی لشکری و نظامی تحت هیچ شرایطی حق ورود به دانشگاه را نداشته و حتی در صورت لزوم فرد و یا افراد مذکور بایستی با لباس غیر نظامی در دانشگاه حضور به عمل رسانند، این در حالیست که وقایع اخیر در دانشگاه اصفهان و یورش نیروهای نظامی(ضد شورش) با هماهنگی حراست دانشگاه‌های مربوطه به داخل دانشگاه برای برخورد با دانشجویان و ضرب و جرح و جلب آن‌ها در داخل دانشگاه غیر قانونی، غیر اصولی و غیر اخلاقی‌ست. به مانند دستگیری فردی که در داخل خانه‌اش نشسته و به موضوعی اعتراض می‌کند!
دانشگاه خانه دانشجو است ولاغیر.
این طبیعی‌ست که اگر حاکمیت و دولت راهی برای اصلاح خودش فراهم نکند، مردم راه اصلاح را در یک سیستم دیگر جستجو کنند.
بسته شدن پنجره جمعیتی
رشد منفی اقتصاد ایران
سربازی
افزایش مهاجرت نخبگان
آمار بالای ادراک فساد
افزایش فاصله طبقاتی
فساد سیستماتیک و سازمانی و شغلی
سختی شروع کسب و کار
رانت افسارگسیخته و سیستماتیک
خشک‌شدن دریاچه ارومیه
خشک شدن زاینده رود
از بین رفتن اکوسیستم و زیست‌بوم‌های متنوع و منابع طبیعی و ملی
گسست اجتماعی و فرهنگی
در هم ریزی ساختارهای اجتماعی
گسیختگی طبقات اجتماعی
و...
این‌ها تنها بخشی از مشکلاتی هستند که دلسوزان کشور سال‌هاست به دنبال اصلاحشان هستند ولی راهی برای این کار پیدا نمی‌کنند و هر بار به بهانه و شکلی تنبیه، توبیخ، مؤاخذه و برچسب‌گذاری می‌شوند.
بهتر است حاکمیت و دولت سریعتر راهی پیدا کند تا بتواند ساختار را اصلاح و مطالبات درست مردم را برآورده کند وگرنه روز به روز افراد بیشتری به اصل حکومت معترض شده و در صورت تغییر ساختار ناگهانی حاکمیت بدون حضور و وجود احزاب، تشکل‌ها و گروه‌های سیاسی و مدنی ملی و بومی، مشخص نیست وضعیت ما، مردم و ایران بهتر خواهد شد یا نه.
هدف اصلی تمام وطن دوستان از فعالیت‌های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی همواره تلاش و کمک به انجام شدن این اصلاحات بوده و است.
ما هم راهی برای تاثیرگذاری از دل ساختار دولت و حاکمیت پیدا نکرده‌ایم و نهایتا به تلاش برای افزایش آگاهی مردم در عرصهٔ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی رو آورده‌ایم.
با آرزوی ایرانی متحد و آباد
و ایرانیانی توانگر و آزاد
مجتبی م. منصوری - ۱۰ شهریور ماه ۱۴۰۱ خورشیدی
