انتخابات مجلس یازدهم نزدیک است. گروه‌ها و دسته‌های مختلف خود را برای رقابت در این کارزار آماده می‌کنند و هر کدام از آنها شعارها و اهدافی را برای خود انتخاب کرده اند. شعارها و اهدافی که هرکدام جزئی از اهداف انقلاب اسلامی ماست.
یکی از آزادی می‌گوید و دیگری از عدالت. یکی از رفاه می‌گوید و دیگری از مقاوت. یکی از استقلال می‌گوید و دیگری از صلح.
حال وظیفه ما چیست؟ وظیفه ما در کنار باز کردن چشم و گوش و انتخاب درست، #هوشیاری است.
که مبادا گروهی با تحریف شعارهای انقلاب سرمان را شیره بمالند و به ناحق بر کرسی خانه ملت تکیه دهند.
نویسنده این یادداشت به هیچ عنوان قصد حمایت یا رد گروهی خاص را ندارد اما نسبت به تعریف جدید و انحرافی‌ای که از عدالت به خوردمان داده شده حساس است.
ما عدالت را از علی(ع) آموخته‌ایم که «الْعَدْلُ يَضَعُ الْأُمُورَ مَوَاضِعَهَا» در دادگاه عدل علی(ع) یک طرفه به قاضی رفتن جایگاهی ندارد. همه حق‌ِ دفاع از خویش دارند، هیچکس محکوم نیست مگر خلافش ثابت شود، حزب و جناح ، مقام و پست ، اتفاق نظر و اندیشه سهمی در اجرای عدالت ندارد. مدرک محکمه پسند این دادگاه، حق است و ادعای ثابت نشده ناحقی.
اما امروزه ما شاهد عدالت‌خواهانی هستیم که گویی عدالت را از حزب کارگران بریتانیا آموخته‌اند تا از اسلام علی(ع).
آنها دم از عدالت می‌زنند اما نه برای عدالت، سینه چاک می‌دهند اما نه برای حق، هزینه می‌دهند اما نه برای مردم.
در عدالت ظالمانی هستند که بر اساس شنیده‌ها حکم می‌کنند و حق دفاع در قاموس آنها معنایی ندارد. فریاد عدالت می‌زنند اما نه برای حاکم کردن عدل بلکه برای خارج کردن رقیب از میدان رقابت.
گویی عدالت، عروسک خیمه شب‌بازی‌ای است برای جلب توجه بیشتر. آری! بر ماست که بیش از پیش #هوشیار باشیم، از گذشته درس گیریم و در دریای شور انگیز انتخابت به دنبال صید شعور باشیم.
باشد که عدالت‌طلبان واقعی، آزادی خواهان حقیقی، صلح جویان راستین و استقلال دوستان صدیق بر سر کار آیند. چراکه رود خروشان انقلاب در جریان است و بر ما ست که با انتخاب درست، در جریان درستش قرار گیریم.
#سید_مرتضی_میر
