دوزیست. درامی که شما را یاد هیچکدام از آثار نیک نژاد نمی اندازد. دوزیست با آثار قبلی نیک نژاد فرق دارد، گویی که دوزیست را نیک نژاد نساخته است. دوزیست درامی است پر تعلیق، پر از ماجرا اما متوسط.
در یک نگاه کلی به فیلم، لوکیشن های محدودی در این فیلم وجود دارد که یکی از آن لوکیشن های محدود، گاراژی در جنوب شهر است که آن را تبدیل به خانه کرده و در آن سکونت دارند و اساسا قصه در این گاراژ مبدل به خانه می گذرد. قصه، حول مردی به نام عطا با بازی جواد عزتی می گذرد که همراه با دو دوستش در یک اتاق و پدرش در اتاقی دیگر زندگی می کند و همسایه کناری عطا، آزاده با بازی ستاره پسیانی عاشق اوست. در این فیلم و در این گاراژ ما با یک داستان اصلی مواجه هستیم و چند تکه داستان که همهٔ آن ها یک خرده داستان را تشکیل می دهند. داستان اصلی از اینجا آغاز می شود که آزاده از عطا می خواهد که اجازه دهد مریم، دوستش را با بازی الهام اخوان، به خانه‌شان راه بدهد و عطا که اول مخالف بود با اصرار های آزاده قبول می کند. مریم وارد خانه ای می شود که به جز عطا، دو نفر دیگر نیز در آن جا ساکن هستند. مجتبی با بازی پژمان جمشیدی و حمید با بازی هادی حجازی فر. دقیقا از سکانس های اولیهٔ فیلم، این را می فهمیم که این سه نفر یعنی عطا و مجتبی و حمید چه شخصیتی دارند. مجتبی آدمی به شدت زن ندیده است و حمید نیز با دوزی بسیار پایین تر، دارای همین ویژگی است اما عطا فردی به ظاهر منطقی و معقول می نماید که بعدا مشخص می شود به شدت احساساتی است. اول از بازی جواد عزتی بگویم که مثل همیشه عالی ظاهر شده. در اینجا ما عطایی به ظاهر معقول را می بینیم که احساساتش پشت عقلانیتش پنهان شده است و به همین دلیل است که کمی زود به جوش می آید و دعوایی و خشمگین است. خشم عطا مخصوصا از آنجا می آید که مادرش در اتاقی که مریم در آن ساکن شده بود، به دلیل نامعلومی مرده و عطا متأثر از این قضیه شده و حتی مریم را بعد از خودکشی ناموفقش در آن اتاق، مورد فحاشی قرار می دهد. از این منظر، فیلم بیشتر شبیه به فیلم های روانشناختی است. پژمان جمشیدی نیز در فیلم خوب بازی کرده و بازی اش قابل تحسین است اما جمشیدی همیشگی است و چیز اضافه ای در بازی اش وجود ندارد که ما را به وجد بیاورد. بازی هادی حجازی فر البته با بازی دیگر بازیگران فیلم فرق دارد و حتی با هادی حجازی فر هایی که قبلا می شناختیم کاملا فرق دارد. حجازی فر در این فیلم به عنوان یک فرد مسخره و شوخ و بامزه، ایفای نقش جذابی دارد و با اینکه با روحیات خودش و حتی روحیات کاراکترهای آثاری که قبلا بازی می کرد، کاملا متفاوت است، اما به خوبی از پس ایفای این نقش برآمده و مخاطب را نیز به تحسین و البته خنده وا می دارد. اما بازی ستاره پسیانی در نقش آزاده و دختر همسایه که عاشق عطا نیز هست، واقعا قابل ستایش است. او که متاسفانه تا به حال در سینمای ما چندان جدی گرفته نشده بود، در دوزیست نقشش را عالی ایفا کرد و احساسات دخترانه اش را کاملا منطقی بروز می دهد. الهام اخوان نیز که پیشتر در سریال دودکش۲ با نیک نژاد همکاری کرد، اکنون در دوزیست نیز حضور پررنگی دارد و نقش مقابل عزتی است. او در نقش مریم در این فیلم، نقش دختری را دارد که ظاهرا با آزاده دوست است و آزاده به بهانه اینکه پدر و مادرش درحال جدایی هستند و او جایی ندارد، عطا را وادار می کند او را به خانه اش راه بدهد. او در ابتدا دختری خجالتی و کاملا مبادی آداب است که سعی می کند از پسرهای آن خانه دور باشد و با آن ها رفتار گرمی نداشته باشد اما رفته رفته این یخ می شکند تا جایی که وقتی عطا او را صیغه می کند، یخ مریم کاملا با همه پسرهای جمع آب می شود و عطا را نیز با لفظ «آقا» صدا نمی کند. شخصیت پردازی او در دوزیست، مانند شخصیت پردازی‌اش در نقش «گندم» در سریال دودکش۲ است، همان قدر خجالتی و مؤدب و البته مانند گندم، زیرآبی رو.
بازی استاد پورصمیمی حرفی برای گفتن نمی گذارد. بازی کاملا منطقی و باورپذیری از خود ارائه می دهد و مخاطب را کاملا با شیطنت هایش همراه می کند. مانی حقیقی هم در نقش آقای سیفی که با همهٔ اهل آن خانه بد است و همهٔ اهل خانه نیز با او بد هستند، مطبوع و دلپذیر ظاهر شده و خشم و عصبانیت های باورپذیری از خود ارائه می دهد. در مجموع دوزیست گروه بازیگران خوبی دارد که بخش اعظم فروش بالای فیلم را مدیون آن هاست.
آهنگسازی آرمان موسی پور یکی از نقاط قوت فیلم است و کاملا با سکانس های فیلم همراه است و چیز اضافه ای از خود ارائه نمی دهد و سکانسی هم پیدا نمی کنید که وجود موسیقی در آن، بی جهت باشد. جوّ آهنگسازی نیز کاملا با حال و هوای فیلم جور در می آید اما فیلمبرداری کمی نقص دارد. در اوایل فیلم، دوربین مدام می لرزد. در دقایق اولیه فیلم تا تقریبا یک ربع اول، با لرزش زیاد دوربین مواجه می شویم که این لرزش مخاطب را سردرگم این کند که این جا چه خبر است و چه چیز درحال رخ دادن است؟ این لرزش دست البته رفته رفته بهبود می یابد تا اینکه از جایی به بعد، دیگر لرزش دوربین در فیلم وجود ندارد و موقعیت ها و سکانس ها در شرایط عادی و معقولی کار خود را انجام می دهند. رنگ سردی که در تدوین این فیلم به کار رفته انتخاب درستی است و به جوّ غالب دوزیست می نشیند. رنگ های پررنگ مایل به قهوه ای سوخته و مشکی جذابیت کار را دوچندان کرده، چرا که ما با فیلم گرمی طرف نیستیم که بخواهیم رنگ های گرم و زنده در آن ببینیم.
در دوزیست شاهد سکانس های خوبی هستیم. اساسا دوزیست درامی‌ست پر تعلیق و ماجراها و اتفاقات مختلفی که راه به راه بر سر داستان آوار می شوند، به فیلم کمی چاشنی هیجان می دهند. دوزیست سکانس های کاملا منطقی دارد و اغراق خاصی در صحنه ها مشاهده نمی شود، به جز آخر فیلم که عطا و مجتبی باهم دعوا می کنند. در آن سکانس، مجتبی به مریم حرف هایی می زند و ظاهرا عطا از پشت درب آن ها را می شنیده. عطا ناگهان وارد می شود و به محض ورود عطا، مجتبی به دروغ سعی در ماست مالی کردن و پنهان کردن قضیه از عطا دارد و عطا شروع به کتک کاری با او می کند، کتک کاری که در ابتدا منطقی است اما پس از اینکه کمی از شروع این کتک کاری می گذرد، این بار مجتبی به عطا حمله ور می شود و عطا سعی در فرار از کتک خوردن می کند. کمی چاشنی اغراق و طنز به این تکه از فیلم تزریق شده که برای آن زیادی‌ست.
فیلمنامه کاملا متوسط است. نه عالی است و نه افتضاح. کشمکش های بین ساکنان آن خانه را به خوبی به مخاطب عرضه می کند و در این راه کم کاری نکرده است اما جزئیات جذابی ندارد که به آن دل ببندیم. یعنی درواقع فیلمنامه ایراد خاصی ندارد، اما نقطه قوتی هم ندارد و یک فیلمنامه کاملا متوسط است. البته فیلمنامه به خودی خود، روایتگر قصه ای جذاب است و اساسا همین قصه جذاب است که مخاطب را به سمت دوزیست می کشاند، قصه ای که البته با وام گرفتن هایی از سوی فیلم های مشابه مواجه شده اما کلیت متکی به خودی دارد.
در مجموع دوزیست فیلم متوسط و قابل قبولی‌ست که می تواند یک ساعت و نیمی مخاطب را مشغول خود نگه دارد. بازی بازیگران خوب است و فیلمنامه متوسط آن، کاری نمی کند که از دیدن دوزیست دلزده شوید اما اگر عاشق حداقل یکی از بازیگران دوزیست نباشید، عاشق خود فیلم هم نخواهید شد. دوزیست فیلم آبرومندانه ای برای نیک نژاد است و به نظر می رسد از آثار سینمایی پیشین او در مقام کارگردان، بهتر و جذاب تر است.
