مقدمه:
Jetpack Compose و MLX Layouts هر دو برای توسعه رابط کاربری اندروید هستند. Compose از Kotlin استفاده می‌کند در حالی که MLX Layouts بر اساس XML کار می‌کند.همچنین Composeانعطاف‌پذیری بیشتری را ارائه می‌دهد و کد کوتاه‌تر و قابل نگهداری‌تری را فراهم می‌کند، در حالی که MLX Layoutsبیشتر تمرکز خود را بر روی طراحی گرافیکی دارد و به برخی از برنامه‌نویسان راحتی بیشتری در این زمینه می‌دهد.درنتیجه انتخاب بین این دو بستگی به نیازها و ترجیحات شخصی شما دارد.
رویکرد Jetpack Compose:
1 . ماهیت اعلامی (Declarative Nature) :
Compose یک رویکرد declarative برای طراحی UI دارد. توسعه دهندگان UI را بر اساس وضعیت مورد نظر آن توصیف می کنند و به جای مدیریت تغییرات رویه ای، بر روی ظاهر رابط کاربری در یک وضعیت خاص تمرکز می کنند.
2. پیش نمایش زنده و تکرار (Live Previews and Iteration) :
پیش‌نمایش‌های زنده، توسعه‌دهندگان را قادر می‌سازد تا تغییرات را در زمان واقعی تجسم کنند و در طول فرآیند توسعه بازخورد فوری ارائه دهند. این ویژگی به طور قابل توجهی فرآیند تکرار را افزایش می دهد و آن را سریعتر و پاسخگوتر می کند.
3. تم و استایل داخلی (Built-in Theming and Styling) :
ساده‌سازی و استایل‌سازی را با یک سیستم داخلی بنویسید، که رویکردی ساده‌تر و منعطف‌تر برای تعریف و اعمال سبک‌ها به عناصر رابط کاربری ارائه می‌کند.
4. رابط کاربری و منطق یکپارچه (Unified UI and Logic) :
Compose رابط کاربری و منطق را در یک پایگاه کد یکپارچه می کند و یک تجربه توسعه منسجم را ارائه می دهد. این ادغام همکاری بین طراحان و توسعه دهندگان را تسهیل می کند و از یک گردش کار ساده تر پشتیبانی می کند.
5. منحنی یادگیری و مهاجرت ( Learning Curve and Migration) :
در حالی که پذیرش Jetpack Compose ممکن است به منحنی یادگیری (learning curve) نیاز داشته باشد، این framework از قابلیت همکاری با View های موجود پشتیبانی می کند و به توسعه دهندگان اجازه می دهد به تدریج مهاجرت کنند. این انعطاف پذیری هم برای تازه واردان و هم برای توسعه دهندگان باتجربه اندروید جواب می دهد.
6. کد مختصر و خواندنی(Concise and Readable Code) :
syntax این framework مختصر و شهودی است و پایه کد را خواناتر و قابل نگهداری تر می کند. این منجر به بهبود بهره وری و تجربه توسعه لذت بخش تر می شود.
رویکرد XML:
1. ماهیت امری (Imperative Nature) :
توسعه سنتی اندروید برای تعریف layouts به XML متکی است. این رویکرد ضروری(Imperative) است، زیرا توسعه دهندگان به صراحت مکان و استایل عناصر UI را با پیروی از یک پارادایم رویه ای مشخص می کنند.
2. چرخه ساخت و نصب (Build and Installation Cycle) :
طرح‌بندی‌های سنتی XML نیازمند یک چرخه ساخت و نصب برای مشاهده تغییرات منعکس‌شده در برنامه هستند. این می تواند توسعه را کند، کند و مانع از تکرار سریع در مرحله طراحی شود.
3. قالب پذیری و استایل (Themability and Styling):
قالب بندی و استایل در XML از طریق سبک ها (styles) و تم ها به دست می آید.
4. تفکیک وابستگی ها (Separation of Concerns):
رویکرد XML جداسازی وابستگی ها را با UI تعریف شده در XML layouts و منطق پیاده‌سازی شده در کد جاوا یا Kotlin دنبال می‌کند. در حالی که این جدایی می تواند مفید باشد، ممکن است منجر به تجربه توسعه تا حدودی منقطع شود.
5. کد و خوانایی دیگ بخار (Boilerplate Code and Readability) :
نکته: کد دیگ بخار یا Boilerplate Code چیست؟ Boilerplate code به کدی اطلاق میشود که برای انجام کارهای مشابه در برنامه‌نویسی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
نوشتن layout های XML اغلب شامل مقدار قابل‌توجهی از کدهای دیگ بخار است. اگرچه ویرایشگرهای بصری می توانند در فرآیند طراحی کمک کنند، اما حفظ و درک ساختار چیدمان می تواند در پروژه های بزرگتر چالش برانگیز شود و بر خوانایی کلی کد تأثیر بگذارد.
نتیجه گیری:
در بحث جاری بین Jetpack Compose و XML در توسعه اندروید، هر رویکرد مجموعه ای از نقاط قوت و ملاحظات خود را به همراه دارد و همانطور که قبل تر گفته شد باید الزامات پروژه، تخصص تیم و تمایل به رویکرد توسعه سنتی یا معاصر را در نظر بگیرید تا در نهایت بتوانید با توجه به نیازهای خاص پروژه و ترجیحات تیم توسعه یکی از این رویکرد ها را انتخاب کنید.
