توی پست قبلی درباره فضای Open Networking صحبت کردم. اونجا گفتم که به دلایل مختلف از جمله سرعت بالای تغییرات و نیاز به نوآوری بیش از پیش، امکان این به وجود اومده که تجهیزات شبکه‌ی پرظرفیت (منظورم حدود ترابیت بر ثانیه هستش) رو داشته باشیم، درحالی‌که از وندورهای بزرگ خریداری نکردیم. توی این پست میخوام یه مقداری درباره این موضوع و شرکت‌هایی که در این حوزه مشغول هستن، صحبت کنیم.
در ساختار disaggregation، سخت‌افزار از نرم‌افزار جدا شده و در واقع یه شرکتی سخت‌افزار (یا همون لایه داده) رو طراحی میکنه و یه شرکت دیگه‌ای نرم‌افزار (یا همون لایه کنترلی) رو که برای هر کدومشون گزینه‌های مختلفی توی دنیا وجود داره.
سخت‌افزار تجهیز شبکه
بیشتر شرکت‌هایی که روی طراحی سخت‌افزار کار میکنن، شرق آسیا قرار دارن و اونجا کار میکنن. معروف‌ترین‌هاشون هم Accton، Agema و Celestica هستن. یه شرکت دیگه‌ی سخت‌افزارساز هم UfiSpace هستش، اسمش رو میارم، چون بعدا میخوام درباره ارتباط بین UfiSapce و AT&T یه توضیحاتی رو در یه پستی بنویسم به امید خدا.
این شرکت‌ها سخت‌افزارهای مختلفی رو با مشخصات مختلفی طراحی میکنن و در اختیار مشتری‌ها قرار میدن. با توجه به تیراژ بالا و روش‌های حرفهای طراحی و ساختشون، قیمتشون هم خیلی پایین از آب درمیاد و عملا رقابت کردن با اونها غیر ممکنه. سخت‌افزاری که اونها در اختیار قرار میدن، هیچ قابلیت شبکه‌ای نداره. به اصطلاح بهشون میگن Bare Metal Switch. حالا سوال پیش میاد که یه نفر وقتی این سخت‌افزار رو میخره، چجوری میتونه ازش استفاده کنه؟ این مساله رو هم گروه‌های Open Networking حل کردن و یه سیستم عامل خیلی کوچولو به اسم ONIE رو طراحی کردن که بر روی Bare Metal Switch نصب میشه. نرم‌افزار (که در واقع یه سیستم عامل شبکه هستش) رو با استفاده از این ONIE میشه روی سخت‌افزار به راحتی نصب کرد. اینطوری شما میتونی سخت‌افزار رو طراحی کنی و اصلا کاری نداشته باشی که چه کسی چه نرم‌افزاری رو میخواد روی سخت‌افزار شما اجرا کنه. همه چیز Abstract شده و به خوبی تعریف شده.
نرم‌افزار تجهیز شبکه
شرکت‌های نرم‌افزاری بیشتر کشورهای غربی هستن و اینجا هم گزینه‌های مختلفی وجود دارن. شرکت‌هایی مثل Cumulus (که اخیرا Nvidia خریدتش)، big switch، Arrcus و ... هستن. دو تا شرکت دیگه Volta Network و DriveNets هم هستن که درباره‌شون توی یه پست مجزا مینویسم به امید خدا. دو تا سیستم‌عامل ONL و OpenSwitch هم به صورت متن‌باز در دسترس هستن که خیلی محدودیت دارن و عملا خیلی کاربردی نیستن، حداقل تا الان. (ONL شاید آینده‌دار باشه. OpenSwitch رو هم Dell متن‌باز کرده ولی نسخه تجاری خودش رو داره و اون به درد بخورتره.)
این نرم‌افزارها از قابلیت‌های مختلف تجهیزات شبکه پشتیبانی میکنن و تست‌های مختلف IXIA و Spirent (دو تا شرکتی که تجهیزات تست شبکه میسازن و کلا خیلی معروف هستن و معتبر) رو گذروندن.
با توجه به توضیحات بالا، شاید این سوال پیش بیاد که چرا یه نفر با وجود این سخت‌افزارها و سیستم‌عامل‌های شبکه، بازم بره از یه وندور بزرگ مثل سیسکو با قیمت چند برابری تجهیز پرظرفیت شبکه رو خریداری کنه؟
جوابش توی این ضرب‌المثل هستش، هیچ‌کسی بابت خرید از IBM اخراج نشده!
شما وقتی از سیسکو تجهیزت رو میخری، دیگه خیالت راحته که از سیسکو خریدی و پشتیبانی سیسکو رو داری. منتها وقتی سخت‌افزار رو از شرکت ۱ و نرم‌افزار رو از شرکت ۲ خریدی، اگه مشکلی پیش بیاد، پشتیبانی از اون سخت‌تر میشه و ممکنه اذیت بشی.
شاید یه سوال دیگه‌ای مطرح بشه که چرا بعد این همه سال، یه سری شرکت به این نتیجه رسیدن که سخت‌افزار رو طراحی کنن و چرا مثلا ۱۵ سال پیش این کار رو انجام نمیدادن؟
جوابش در این هستش که وندورها از تراشه‌های مخصوص به خودشون استفاده میکردن و هنوز هم که هنوزه، اطلاعات زیادی درباره تراشه‌های اونها در اختیار نیست (به جز تراشه silicon one جدید سیسکو که یه حرفهای محدودی درباره‌اش زده شده و برای ساختش ۱ میلیارد دلار هزینه کرده، درست خوندید یک میلیارد دلار!). با این وجود، یه سری شرکت توی دنیا ایجاد شدن که تراشه‌های با امکانات و ظرفیت بالا رو طراحی کردن که این شرکت‌ها شامل Barefoot (بعدا Intel اون رو خرید)، Mellanox (بعدا Nvidia این رو خرید)، Nephos و Broadcom میشن. حالا دیگه این تراشه‌ها، کاملا رقیب تراشه‌های وندورهای بزرگ هستن و از اونها میشه در تجهیزات شبکه استفاده کرد.
در کل، واقعیت اینه که مصرف‌کننده‌های بزرگ تجهیزات شبکه با انحصار غول‌های تکنولوژی راحت نبودن و نیستن و دارن فضای Open Networking رو توسعه میدن و به نظر میرسه این قصه ادامه داره.
