سلام. یه پست دیدم از علی خالقی عزیز با عنوان، بهترین‌های سال ۱۴۰۰ من - زندگانی:
من علی خالقی رو از نزدیک ندیدم ولی جزو چند نفری هست که (توی ویرگول باهاش آشنا شدم و) دوست دارم بتونیم همدیگه رو ببینیم. در هر صورت این پستِ علی هم مثل مابقی پست‌هاش از نظرم جالب بود.
من فکر نکنم تا حالا تَرین‌ها یا بهترین‌ها رو نوشته باشم. کلن انتخابِ تَرین برام خیلی سخته و همیشه با لیستی از گزینه‌ها مواجه میشم. ولی گفتم سعی کنم کوتاه، تَرین‌های سال ۱۴۰۰ خودم رو بنویسم. سال ۱۴۰۰ هم مثل همه‌ی سال‌هایی که نسل ما بهشون عادت کرده، فراز و نشیب زیادی داشت.
به جرأت میتونم بگم بهترین اتفاقی که برای من افتاد، آشنایی به دکتر علی میرصادقی و شرکت توی دوره‌ی ایشون بود. لطفاً بدون قضاوت حدأقل مطالب ایشون رو توی اینستاگرام رو ببینید. راستش رو بخواین سایتشون از نظرم زیاد خوب طراحی نشده ولی گفتم حدأقل اشاره‌ای بهش بکنم.
بدترین اتفاقِ شخصیم رو نمیتونم اینجا بگم، ولی بدترین اتفاق توی دنیا طبیعتاً جنگ بود، که بدترین قسمتش این بود که بیشتر از هر زمانی با نوع مخابره و واکنش نسبت به جنگ روسیه و اوکراین، تبعیض نژادی وحشتناکی که در روحِ ارتباطات و رسانه‌های دنیا وجود داره، خودش رو نشون داد.
این رفیقمون سجاد غریبی هم اتفاق عجیبی رو رقم زد، انصافاً آبروریزیِ نابی بود.
خاص‌ترین اتفاق برای من شنیدنِ خبرِ موشک‌باران اربیل بود.
فکر کنم اون مدیر عزیزی باشه که (دقیق یادم نیست توی کدوم ارگان بود ولی) توی یه ماه بیشتر از یک و نیم ماه برای خودش فقط اضافه‌کار رد کرده بوده. به قول امیرحسین قیاسی توی برنامه‌ی نیمه‌شب، ببین بنده خدا چقدر پول‌لازم بوده که قوانین طبیعت و ساعات ماهانه رو هم جابجا کرده!
امسال با کتاب‌های زیادی آشنا شدم، میتونم به جای بهترین کتاب، بهترین نویسنده رو نام ببرم، دکتر راس هریس که کتاب‌های "سیلی واقعیت" و "تله شادمانی" و "عمل عاشقانه" ایشون رو توصیه میکنم.
این وسط یه سوء استفاده هم بکنم و لیست کوتاهی برای مطالعه بهتون پیشنهاد بدم و تعداد کتاب‌ها رو به ده‌تا برسونم:
از ذهنت بیرون بیا و زندگی کن (استیون هِیز)
انسان در جستجوی معنا (ویکتور فرانکل)
فلسفه علم (سمیر اکاشا (عکاشه))
هوش مثبت‌نگر (شیرزاد چمین)
کدامین آدمی (ثریا همت آزاد)
عادت هشتم (استفان کاوی)
مهره حیاتی (ست گادین)
شاید بهترین کاری که انجام دادم نوشتنِ کتاب بود. البته هنوز کاری برای چاپش نکردم، قبلاً هم یکی دو بار اقدام به نوشتن کتاب کردم ولی از انتشارش پشیمون شدم، این یکی ولی با احتمال زیاد به زودی منتشر میشه.
نداریم. شاید بخاطر سلیقه‌ی خاص من توی انتخاب و مشاهده‌ی فیلم باشه، البته فیلم ایرانی هم خیلی کم دیدم امسال و بین اونا نمیتونم بهترین رو انتخاب کنم.
بر خلاف اینکه بیشتر ژانر علمی-تخیلی رو میپسندم، ولی بهترین فیلم خارجی از نظرم CODA بود.
با اینکه باگ‌ها و اشکالات زیادی بهش وارد هست مخصوصاً از نظر فیلمنامه، ولی "خاتون" سریالی هست که تینا پاکروان حدأقل به عنوان کارگردان تقریباً تونسته خوب از پسش بر بیاد. اوه راستی "می‌خواهم زنده بمانم" رو هم الآن یادم اومد که بازم با وجود نقاط ضعفی که داشت، میتونه تقریباً رقابت تنگاتنگی برای اول شدن داشته باشه.
این "قبله عالم" انقدر افتضاح بود که هرچی فکر کردم نتونستم گزینه‌ی "بدترین سریال ایرانی" رو اضافه نکنم. تنها سریالی بود که چند بار سعی کردم به زور بشینم پاش، ولی نشد، واقعاً نشد!
خیلی دوست دارم اسم Money Heist رو بیارم ولی واقعاً هرچی جلوتر میره کیفیتش کمتر میشه از نظر من.
اگه از ترغیبِ آدم به استفاده از مواد مخدر صنعتی و مخالفتِ نگرشم نسبت به روند و انتهای سریال بگذریم، میتونم Nine Perfect Strangers رو به عنوان بهترین سریالی که دیدنش توصیه میشه انتخاب کنم. تا حدودی از منظرهایی مثل خودشناسی و روانشناسی و حتی ارتباطات میان‌فردی، آدم رو به فکر فرو میبره.
آهنگِ باکلام معرفی نمیکنم. برای شنیدن آهنگ بی‌کلام هم میتونم به کانال Deep Work از سایت یا اپلیکیشن شافل اشاره بکنم که جاهایی که تمرکز نیاز داشتم به کمکم اومده. البته همش رو هم طبیعتاً نمیپسندم و آهنگ‌های پویا پورامین نسبتاً قابل قبول‌تر از بقیه بودن.
بهتره بگم بدترین خواننده. نمیدونم چرا آهنگای ساسی مانکن انقدر از نظر من به درد نخور هست که حتی منی که آهنگای مختلف رو سعی میکنم گوش بدم و ژانرهای متفاوتی رو برای شنیدن انتخاب میکنم، هیچ رقمه نمیتونم با آهنگای این بشر کنار بیام.
چه عجیب، الآن متوجه شدم پارسال عملاً پُستِ فنیِ خاصی ننوشتم و بیشتر پستا عمومی بوده. در هر صورت، بین همشون، این از نظرم میتونه کاربردی‌تر باشه:
یه سوزن هم به خودم بزنم. نمیدونم چرا پست زیر (با اینکه به نظرم ایده‌ی اولیش خوب بود و نکات مهمی رو سعی کردم داخلش بگم ولی نتیجش به دلم نمیشینه و) نه تنها بدترین پست پارسال، شاید حتی بدترین پست بین تمام مطالب من در ویرگول باشه:
البته از نگاه خواننده‌ها احتمالاً این پست بدترین باشه چون فکر کنم تنها مطلبِ من در ویرگوله که تا این لحظه هیچ ری‌اکشنی دریافت نکرده (نه لایک نه کامنت):
بهترین درسی که در سال 1400 یاد گرفتم نکته‌ای بود که بعداً بصورت اتفاقی متوجه شدم اینطور که میگن جمله‌ای منتسب به امام علی هم در این راستا وجود داره که میگه: هر کسی را بفهمی او را میبخشی.
موضوع بخشیدن یا حق دادن به بقیه در مورد رفتاراشون نیست، مهمترین موضوع برای من اینه که به این بینش برسم که هر کسی متفاوته و نقاط قوت و ضعف خودش رو داره. و خیلی اوقات اگه بتونی خودت رو جای طرف مقابل بذاری (که بعیده بتونی) احتمالاً بتونی بهش حق بدی.
نتیجه: حتی‌المقدور قضاوت نکنم، حتی خودم رو، و مخصوصاً نذارم قضاوت به مقایسه تبدیل شه.
خداییش تا اینجا همرو خوندین؟ دمتون گرم. امیدوارم حالتون خوب باشه و توی سال جدید بهترینا رو براتون آرزو میکنم. شاد و سلامت و پیروز باشید.
عکس زیر هم جالب و گوگولی بود، همینجوری گذاشتم که پست، یه عکسِ پیش‌نمایش هم داشته باشه:
منتشر شده در ویرگول توسط محمد قدسیان https://virgool.io/@mohammad.ghodsian
https://virgool.io/@mohammad.ghodsian/tarinha-1400-rjqxpw6xelb2
اوایل بهار ۱۴۰۱
مطلب قبلیم:
