بعد از اعلام نتایج آزمون سراسری و فهمیدن اینکه در یکی از بهترین دانشگاه های صنعتی کشور قبول شدم واقعا احساس خیلی خوبی داشتم و خوشحال بودم که مزد زحماتمو گرفتم و به رشته ی مورد علاقه ام یعنی مهندسی مکانیک رسیدم .
علاقه ی من به مهندسی مکانیک برمیگرده به سال دوم دبیرستان و درس فیزیک۲.
برخلاف بعضی از دوستام من واقعا عاشق مباحث سینماتیک و سینتیک بودم و از همین جا مسیر زندگی من رفت به سمت مهندسی مکانیک.
در ابتدای ورود به دانشگاه برای ما یه جشن گرفتن و بچه ها را به یه اردوی نسبتا خوب بردن ، همه چیز خوب بود تا قبل از دیدار اون شب با چندتا از اساتید..
اون شب چندتا از اساتید برای آشنایی و موعظه صفریا :) اومده بودن به محل اردو و شروع کردن به صحبت با بچه ها ..
هر چی زمان میگذشت ما متوجه یه حس تلخی میشدیم که اون چندتا استاد به ما القا میکردن ، یه سری توصیه هایی که خیلی با تصورات من از دانشگاه جور در نمیومد ..
مثلا میگفتن که به هیچ عنوان وارد هیچ تشکل یا کانونی نشید چون به درستون لطمه میخوره ، یا میگفتن که به طور کلی هر فعالیت مرتبط یا غیر مرتبط به رشته تون رو فقط در زمان تابستون انجام بدید..
تو همین حین یکی از سرگروه ها که وظیفه راهنمایی بچه ها را داشت و طبیعتا سال بالایی بود از یکی از استادا پرسید : آقای دکتر! من و خیلی از دوستانم تا قبل از میانترم فیزیک ۱ ، رویای طراحی خودرو برای فراری و مازراتی و BMW رو داشتیم ولی شما و همکارانتون کاری با ما کردید که همه ی اون رویا ها از بین رفت.
بچه هایی رو هم که من امروز باهاشون بودم آرزوی تاسیس شرکتی مثل زیمنس و بوش و... دارن و همین باعث شد که از شما بپرسم چرا روند دانشگاه به سمتی میره که آرزوها و رویاهای ما رو نابود میکنه؟
اون استاد در پاسخ گفت که قانون دنیا اینه که هیچوقت همه چیز رو نمیشه با هم داشت و مثالی زدن از دانشجوی رنکی(دارای معدل بالا) که به خاطر شرکت در یک مسابقه صنعتی دچار کاهش معدل شد و علی الرغم کسب مقام در اون مسابقه از امتیاز ورود به کارشناسی ارشد بدون کنکور کنار گذاشته شد و دانشگاه هم کمکی بهش نکرد..
توضیح مبهمی بود ولی حس تلخی رو به من انتقال داد .
ادامه دارد........
