با حرفهایی که میزنه باعث بشه من برای حداقل یک روز فکرم درگیر این باشه که چرا من با همچین آدمی بحث میکردم؟ مگه چی مهمتر از آرامش فکری هست که یک نفر بخواد اون رو از من بگیره؟ فکر میکنم مهمترین علتش اینه که من خودم رو هم سطح اون افراد میکنم. وقتی خودم رو به سطح این مدل افراد میرسونم این اجازه رو بهشون میدم که آرامش و فکر و ذهن من رو با حرفهاشون درگیر کنن. حرف من هرچقدر هم که حق باشه آدمی که نخواد بفهمه در هر صورت نمیفهمه و در آخر هم وقتی که تورو عصبانی کرد یه ژست حق به جانب میگیره جوری که انگار از یه مسابقه بزرگ با پیروزی بیرون اومده. پس چیکار کنیم؟ بهترین کار میتونه نادیده گرفتن اون فرد باشه. واقعا ارزشش رو داره که وقتمون رو برای کل کل با آدمها تلف کنیم؟ تهش قراره به چی برسیم؟ چیو ثابت کنیم؟ یعنی ما هیچ مشکل دیگه ای توی زندگیمون نداریم که بخوایم فکرمون رو درگیر آدم های بیخود کنیم؟ باید در نظر داشته باشیم که ما خیلی مشکلات بزرگتری توی زندگیمون داریم که بهتره روی اونها تمرکز کنیم. شاید مشکلاتمون هستن که ما رو وادار به جر و بحث با هرکسی میکنن و میخوایم به خودمون ثابت کنیم که حق با ماست و این وسط یه احمق هستش که میخوایم تمام عصبانیت و مشکلات زندگی رو سر اون خالی کنیم. اما اتفاقی که میوفته نتیجه برعکسی داره. باعث میشه نه تنها حالمون بهتر بشه بلکه اعصابمون حداقل برای یک روز درگیر اون مشاجره بشه واز خودمون بپرسیم که چرا باید اجازه بدم یه آدم معلوم الحال ذهن من رو به هم بریزه؟
