$عینک$

عینک یا آینک، بینه یا بینک به قاب‌های دارای عدسی شیشه‌ای یا پلاستیکی گفته می‌شود که معمولاً به وسیله دو دسته که روی گوش‌ها قرار می‌گیرند در جلوی چشم‌های انسان قرار می‌گیرد. این وسیله برای محفاظت از چشم و بهبود سوی چشم‌ها و گاه هم تنها برای زیبایی و زینت استفاده می‌شود. عینک‌های ویژه‌ای هم هستند که برای مشاهدهٔ صحنه‌های سه‌بعدی یا واقعیت مجازی به‌کار می‌روند.

درس سوم صفحه 42 پایه هفتم

**********

انشا شماره یک
بچه تر که بودم ، یعنی توی دوره ابتدایی، دلم بدجوری میخواست عینک داشته باشم. شاید عینک هم برام حکم یه اسباب بازی داشت که  مالکیتش لذت بخش بود. به همین دلیل ، بارها فیلم بازی کردم که چشمم ضعیف شده و  بارها آقای چشم پزشک که دکتر ماهری هم بود گفت نه… چشمای تو هیچ مشکلی ندارن.

این ماجرا ادامه داشت تا وقتی که رفتم کلاس سوم راهنمایی. این بار دیگه واقعاَ احساس ضعف می کردم و وقتی رفتم دکتر، از اینکه در مدت کوتاهی این همه چشمم ضعیف شده بود، تعجب کردم. خلاصه که عینک شد همراه همیشگی من ، برخلاف خیلی ها که دوستش نداشتن، من هنوز هم خوشم می اومد و  فقط  وقتی مجبور می شدم ، برش می داشتم. با این همه، نمره ی عینک من ثابت نمی شد که نمی شد، کم کم برام سخت شد تحملش و  بیشتر وقتا توی مهمونی ، لنز جاش رو گرفت.

لنز هم سختی های خودش رو داشت .از همه بدتر اینکه به شدت و خیلی زود خسته می شدم و خواب آلود. موقع گذاشتنش توی چشم هم همیشه اذیتم می کرد.شاید چون دیر به دیر ازش استفاده می کردم.

تا اینکه  پارسال ، حاضر شدیم که بریم به عروسی و چشای من لنز رو نپذیرفت . به شدت سوخت و آزارم داد. همون وقت تصمیم گرفتم به عینکی بودنم پایان بدم. درست بعد ۱۷ سال! اومدم توی وبلاگ نوشتم که میخوام یه کار سخت انجام بدم. واقعاَ هم می ترسیدم از عمل لازیک ولی می خواستم باهاش رو به رو بشم.

همچنین بخوانید : انشا درمورد دیدن یک شکارچی از دریچه چشم یک اهو

این شد که خودمو در برابر عمل انجام شده قرار دادم. روز ۱۵ مرداد پارسال ، نوبت عمل گرفتم و ترجیح دادم اگر دردی هم هست تحمل کنم ، تا همه چیز تموم بشه.حین عمل ، آقای دکتر باهام صحبت می کرد و همه چیز رو برام توضیح میداد.

منم در کمال ریلکسی بودم.بعد عمل دکتر گفت احتمالاَ در ۲۴ ساعت آینده ، همتون از این کار پشیمون میشین و درد زیادی می کشین ولی روز بعدش از کارتون راضی میشین. وقتی  بعد عمل  سوار ماشین خواهرم شدم تا بر گردیم، توی راه تماااام تابلوها رو می خوندم. هی مامی می گفت چشماتو ببند، ولی حریفم نمی شد.اومدم خونه و منتظر درد شدم، ولی اینجابود که خدا یکی دیگه از مهربونی هاش رو به من نشون داد. من حتی یک ثانیه درد نداشتم.

چیزی که استثناست و معمولش اینه که ۷ یا ۸  ساعتی لااقل درد داشته باشی.من اون روزا فقط شکر می کردم خدا رو. باورم نمی شد که منم جزو اون درصد ناچیزی باشم که درد ندارن. حالا هم بعد یک سال راضیم.

خیلی راضیم که دوباره با چشمای خودم می تونم دنیا رو شفاف ببینم.

***************