شاید برای شما هم سؤال شده باشد که نمک دریا بخریم یا نمک یددار؟ تبلیغات گسترده ممکن است شما و بسیاری از مخاطبین را به این شک دچار کرده باشد که به‌راستی کدام مورد بهتر است؟ آیا نمک یددار برای بدن مضر است؟ آیا فشار خون را بیش از حد بالا می‌برد؟ آیا نمک طبیعی هیچ ضرری ندارد و به‌راحتی می‌توان هر میزان از آن را به غذا افزود؟ آیا اصطلاح نمک شیمیایی و نمک طبیعی واقعاً درست هستند؟
پیش از این درباره محصولات ارگانیک و محصولات طبیعی صحبت کردیم و ویژگی‌های آن دو را برشمردیم. در این مقاله به مقایسه بین نمک طبیعی و نمک صنعتی می‌پردازیم تا بتوانیم در نهایت تصمیم بگیریم که کدام گزینه برای بدن مناسب‌تر است.
شاید این اصطلاح را زیاد شنیده باشید. اما باید بگوییم شما هر نوع نمکی که خریداری کنید، در واقع ترکیبی شیمیایی از سدیم و کلر به نسبت برابر است. واژه شیمیایی به خودی خود اصلاً بد نیست. جهان اطراف ما از مواد شیمیایی مختلف و ترکیبات آن ساخته شده است. کربن و هیدروژن دو عنصر شیمیایی هستند. این دو می‌توانند به اشکال مختلف با یکدیگر ترکیب شوند و مواد مختلفی را به وجود بیاورند.
می‌دانیم که اکثر غذاها دارای مقادیر زیادی کربوهیدرات هستند. یعنی ترکیبی از هیدروژن و کربن. از طرفی نفت خام نیز ترکیب پیچیده‌ای از هیدروکربن‌های مختلف است. هیدروکربن‌ها ترکیبی از کربن و هیدروژن هستند. بنابراین می‌بینیم که ما در تمامی جهات زندگی از مواد و عناصر شیمیایی استفاده می‌کنیم. در نتیجه واژه شیمیایی به خودی خود بد نیست و باید ببینیم به چه منظور و به چه چیزی اطلاق می‌شود.
در نتیجه نسبت دادن عنوان شیمیایی به نمک، نمی‌تواند بیانگر مضر بودن آن باشد.
شاید بتوان گفت منظور این افراد از نمک شیمیایی همان نمک آزمایشگاهی است و به همین دلیل آن را مضر می‌دانند. نمک آزمایشگاهی ترکیبی از سدیم و کلر است که به مقدار کمی ید به آن اضافه شده. اینکه ید برای بدن تا چه حد لازم است و آیا به‌تازگی نتایج تحقیقات انجام شده بر روی ید، نشان دهنده مضر بودن آن است یا خیر، موضوع بحث ما نیست. هرچند که برخی معتقدند ید اضافه شده در نمک در حقیقت تله‌ای برای بیمار کردن نسل بشر است.
آنچه مهم است این است که این نمک به دلیل تصفیه و تبلور، مواد معدنی مورد نیاز بدن را ندارد و ممکن است افراد در استفاده مداوم از آن‌ها با کمبودهایی مواجه شوند. به هر حال هنوز هم پزشکان معتقدند ید یک عنصر کمیاب در میان مواد غذایی است و تنها راه جلوگیری از کمبود آن، افزودن آن به نمک است و این ماده به‌تنهایی برای نمک کفایت کننده است.
نمک طبیعی چه از دریا و دریاچه استخراج شود و چه از اقیانوس، دارای مواد معدنی دیگری به جز سدیم و کلر است که بر رنگ و طعم آن تأثیر می‌گذارند. نمک طبیعی یا نمک دریا کریستالی و فاقد ید است و دانه‌های آن بزرگ‌تر از نمک یددار است. بسیاری از مواد معدنی را می‌توان به‌وسیله نمک دریا به بدن رساند. پزشکان طب سنتی این نمک را مناسب و عاری از هرگونه مواد مضر می‌دانند و عقیده دارند که نبود ید، آن را سالم‌تر می‌کند. این درحالی است که پزشکان دیگر عقیده دارند نمک دریا مملو از فلزات سنگین و مضر نظیر سرب و جیوه است که می‌تواند خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد.
از طرفی آب دریاها و اقیانوس‌ها در معرض فضولات شیمیایی کارخانه‌ها هستند که نمک دریا را نیز آلوده می‌کنند.
در نتیجه نزاع بین پزشکان سنتی و مدرن نه‌تنها به نتیجه نمی‌رسد و محصول نهایی را به مردم معرفی نمی‌کند، بلکه باعث سردرگمی هر چه بیشتر آن‌ها می‌شود.
راه‌حل در محصولی دیگر است! محصولی که آلودگی دریا در آن نفوذ نکرده باشد و کمبود مواد معدنی در آن وجود نداشته باشد.
قدیمی‌ترها یادشان هست که در گذشته، نمک سنگی در بقالی به فروش می‌رسید. وقتی با یک وسیله یک ضربه به این نمک می‌زدند، نمک کاملاً صاف می‌شکست. به‌طوری‌که انگار آن را با یک وسیله خاص برش زده‌اند. این نمک طعم خوبی داشت و به این شدت شور نبود. فشار خون را هم به‌اندازه نمک‌های امروزی بالا نمی‌برد. قدیمی‌ها به آن نمک سنگی می‌گفتند. نمک سنگی یا سنگ نمک حاوی آلودگی‌های دریا نیست. چون از دل کوه به دست می‌آید. از طرفی دارای مواد معدنی است که می‌تواند کمبودهای بدن را جبران کند. پس گزینه‌ای است که هم ویژگی‌های مثبت هر دو گزینه را دارد و هم ویژگی‌های منفی هر دو گزینه در آن حذف شده است. من فکر می‌کنم این نمک، واقعاً نمک بهتری است. شما چه فکر می‌کنید؟
