وَلِتَصْغَىٰ إِلَيْهِ أَفْئِدَةُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَلِيَرْضَوْهُ وَلِيَقْتَرِفُوا مَا هُم مُّقْتَرِفُونَ ﴿١١٣﴾
و [ما به عنوان آزمایش بندگان از القای گفتار باطل توسط شیاطین انس و جن به یکدیگر مانع نشدیم] تا دل های کسانی که به آخرت ایمان ندارند به آن القائات متمایل شود، و آن را بپسندد و [برای رسیدن به منتهای شقاوت که کیفر لجاجت و عناد آنان است] هر عمل زشتی را که بخواهند انجام دهند، نهایتاً انجام دهند.
گویا آیه می گوید که عده ای از آدمها نمی خواهند به آخرت ایمان بیاورند و همین باعث می شود که دلهایشان به آن سخنان زیبای فریبنده تمایل پیدا کند، و بعد به آن راضی شود و بعد در اثر این تمایل و رضایت، کارهایی که می خواهند را انجام دهند.
گویا همه چیز از عدم ایمان به آخرت شروع می شود.
مثلا دل کسی که به مرگ ایمان ندارد - یعنی طوری زندگی می کند که گویی مرگی وجود ندارد - از این حرف که سرمایه گذاری در فلان چیز سود بسیاری دارد خیلی زود متمایل می شود و آن را می پسندد و طبق آن عمل می کند. اما کسی که به مرگ ایمان دارد می داند سود در جای دیگری است.
کسی که جنبه معنوی کارها را قبول ندارد، از این جمله که روابط انسان با دوستان و خانواده اش را پول یا تکبر یا دروغ بسامان می کند استقبال می کند، و بر همین اساس زندگی می کند.
شاید در پشت پذیرش بسیاری از حرفها و ایده های نادرست باید دنبال عدم ایمان به چیز درستی بگردیم
