يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَخَافُونَ لَوْمَةَ لَائِمٍ ۚ ذَٰلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿٥٤﴾
ای اهل ایمان! هر کس از شما از دینش برگردد خدا به زودی گروهی را می آورد که آنان را دوست دارد، و آنان هم خدا را دوست دارند؛ در برابر مؤمنانْ فروتن اند، و در برابر کافرانْ سرسخت و قدرتمندند، همواره در راه خدا جهاد می کنند، و از سرزنش هیچ سرزنش کننده ای نمی ترسند. این فضل خداست که به هر کس بخواهد می دهد؛ و خدا بسیار عطاکننده و داناست.
در نگاه اول گویی قرآن می گوید روبرگرداندن شما مشکلی برای خدا و دینش درست نمی کند و خداوند به شما و ایمانتان هم نیازی ندارد.
اما در این آیه نکته جالب دیگری هم دیده می شود. قرآن می گوید وقتی شما تلاش می کنید تا با ذلیل کردن خودتان شاید کافران شما را به دوستی بگیرند، در حالیکه برای رسیدن به این هدف از ارزشهای خودتان می گذرید، از دوستی با انسانهای شایسته دیگر محروم می شوید... دیگرانی خواهند بود که پاک زندگی می کنند، خداوند را دوست دارند و خدا هم آنها را دوست دارد، آنها در برابر کافرانی که شما برای بدست آوردن دوستیشان تقلا می کنید سرفراز هستند و سخنان ناحق این و آن هم تاثیری بر آنها ندارد.
شما می توانستید در چنین موقعیتی باشید، چنین انسانهایی باشید و از این فضل خدا بهره مند باشید، اما محروم ماندید.
به عنوان یک مثال ساده تصور کنید در یک محیط کاری وقتی ما تلاش می کنیم با زیر پا گذاشتن آنچه درست می دانیم، با سکوت در برابر ستمی که می بینیم، با دور شدن از همکاران و دوستان، با تملق و تایید حرفهای نادرست مدیران... خودمان را به مدیران نزدیک کنیم، کسی هم پیدا شود که با همکاران همدل و نزدیک است و در برابر مدیران مورد احترام و سربلند. از حرفهای این و آن هم ترسی ندارد. محبت خدا در رفتار و گفتارش مشخص است.
طبیعتا چنین کسی حسرت سنگینی بر دل ما به جا خواهد گذاشت.
