این آیه و آیه 48 همین سوره از این صحبت می کنند که خداوند همه گناهان به جز شرک را برای هر کسی که بخواهد می بخشد. نکته اول این است که این آیات راجع به توبه نیستند چون با توبه هر گناهی بخشوده است، حتی شرک.
اگر غفران به معنای از بین بردن آثار یک عمل باشد - آنطور که در بعضی آیات قرآن مانند آیه 16 سوره قصص دیده می شود - خداوند در این آیات می گوید که ممکن است اثر بد همه گناهان را بدون توبه هم از بین ببرد اما آثار بد شرک را نه.
از طرفی می دانیم که همه گناهان از درجه ای از شرک نتیجه می شوند و شخص گناهکار به سبب شرک گناه می کند (می دانیم که شرک درجات و مراتبی دارد و اکثر ایمان آورندگان هم بدرجاتی دچار شرک هستند).
با این اوصاف این آیه چه معنایی دارد؟ وقتی همه گناهان درجه ای از شرک را همراه خود دارند، چه معنی می دهد که قرآن بگوید خداوند همه گناهان به جز شرک را غفران می کند؟
بعضی ها در جواب می گویند منظور از شرک در این آیه شرک جلی یا شرک اعتقادی است. آدمی را فرض کنید - و چه بسیار از این افراد را دیده ایم - که ظاهرا به خدای یگانه اعتقاد دارد، نماز می خواند و به هر حال در مقابل بتهای چوبی و سنگی عبادت نمی کند، اما در روند زندگی هیچ اعتنایی به الله و دستورات او ندارد، تنها و تنها بدنبال ثروت و قدرت است و آخرین چیزی را که در زندگی اش موثر می داند الله است. طبق تعریف، این فرد دچار شرک جلی نیست و اگر منظور این آیه از شرک را شرک جلی بدانیم غفران خدا ممکن است بدون توبه شامل حال او نیز باشد. اما آیا واقعا استعداد این فرد برای دریافت هدایت و غفران، بیش از استعداد یک بت پرست است؟ اینطور به نظر نمی رسد. بلکه چه بسا بت پرستی که دارای صفات اخلاقی نیک باشد و به هدایت نزدیک تر از چنین فردی باشد.
معنای این آیه را ما متوجه نشدیم.
