ای کسانی که ایمان آورده‌اید، به عدالت رفتار کنید و در پاسداری از آن سخت بکوشید...
اسلام به عدالت اهمیت زیادی می دهد و از مومنین می خواهد بسیار برای برپایی آن تلاش کنند (قوّام صیغه مبالغه است). در جایی دیگر یکی از هدفهای فرستادن رسولان را برقراری عدالت توسط مردم می داند. یا در جایی دیگر در جواب کسانی که می گویند هدفشان اطاعت دستورات خداست می گوید که خداوند به قسط فرمان داده (و شما هم اگر در ادعای خود راستگو هستید باید در این زمینه تلاش کنید)
این دین، با چیزی که ما امروز از دین می شناسیم تفاوت بسیار دارد: دینی که در آن حجاب به مراتب مهمتر از عدالت است، عید غدیر بسیار بیش از عدالتخواهی تبلیغ می شود، دینی که متدینین آن را به نماز و روزه و ... می شناسیم و نه بیصبری در برابر ظلم، مومنین آن برای دست دادن یک بازیگر زن با یک مرد تجمع می کنند اما در برابر ضایع شدن حق چند هزار کارگر هیچ واکنشی ندارند، روزه خواری دینداران را ناراحت می کند اما آشکار شدن اعتراف گیری با شکنجه را نادیده می گیرند...
این تبدیل و تغییر در طول تاریخ رخ داده است. باید فکر کنیم چه کسانی در طول تاریخ از این تغییر سود برده اند؟ چه کسانی برای رسمیت دادن به این نگاه از دین هزینه کرده اند؟ وقتی این حساسیت دینی کمرنگ شده است، چه حساسیتهای دیگری جایگزین آن شده؟ کسانی که می خواسته اند خود را دیندار بپندارند اما هزینه های قیام جدی و پیگیر به قسط را ندهند، حساسیت و توجه خود را به چه سمتهای دیگری برده اند؟
و از سوی دیگر فکر کنیم که اگر بخواهیم دیندار باشیم (با تعریف قرآنی آن، با حساسیتهایی که قرآن روی برپایی قسط دارد) باید چه کنیم؟ ممکن است در مرحله اول نخواهیم اقدامات بزرگ با هزینه های زیاد انجام دهیم، اما می توانیم کارهایی را جستجو کنیم که بدون پرداخت هزینه های بزرگ، قدمی برای عدالت برداریم.
وقتی هنوز مصداقهای عدالت را درست نمی شناسیم، افراد و گروههای مورد ستم را نمی شناسیم، طبیعتا نمی توانیم ادعای پیگیری جدی عدالت را داشته باشیم.
