با نام او که همه چی و می‌دونه و می‌بینه و هیچی نمی‌گه، که حتما حکمتی داره.
بعیده خونده بشه اما می‌نویسم بلکه شاید جایی به کار اومد و از همه مهمتر تاثیر داشت.
مدتها است که ننوشتم و دورم از دوران و طبیعیه که پر اشکال باشه و ایشالا که خیره.
پرم از حرف و شروعش نمی‌دونم چطور بشه ولی امیدوارم تموم نشه،
کووید ۱۹ خیلی چیزها رو عوض کرد و فهمون قواعد داره زندگی که اگر بر مبنا و مسیر اون نباشی، اون میاد و میفهمونه بهت که مهلت و فرصت داشتی اما از دست دادی و خیلی گرون میتونه باشه این فرصت. به طور کلی این ویروس لعنتی موهباتی هم میتونه داشته باشه اگر با چشم دل ببینی و بفهمی که زندگی شوخی نیست و باید بفهمیش که بتونی قرار بگیری در مسیر درستش.
مصداق این موضوع تو زندگی‌های همه ما هست، اینکه اگر با قاعده نری جلو حتما باخت داره، تفاوت اینجاست که شاید بتونی come back داشته باشی اما یادمون نره که آثار اعمالمون همیشه به جا میمونه، شاید بهش نگاه و توجه نداشته باشیم اما هیچ وقت پاک نمیشه و ممکنه با تکرار هر نوع رفتار نزدیک به اون، آتش زیرخاکستر و باد بزنیم و بدجور بوش بلند بشه دوباره. همین که بدونیم زندگی فقط یک "توفیق اجباری" هست میاییم و تو مدار انسانیت قرار میگیریم و انسان میشیم. چرا که همیشه اینطور بوده که وقتی یک اتفاق ناگوار رخ میده و دست به دامن خدا میشیم، همون موقع هست که انسان میشیم و کارهای خوب میکنیم و در قامت توبه قرار میگیریم و میشیم آدم خوب.
خوب بودن سخت نیست، خیلی ها ذاتا خوب هستن اما جو اطرافشون (امان از این جو لعنتی) اجازه خوب موندن همیشگی و بهشون نمیده غافل از اینکه وقتی تو مدار خوب موندن قرار بگیری دیگه راه باز شده و ادامه میدی و قدرت میگیری از این مسیر، اما باید دونست که خوب بودن سخت هست، مثل پدر واقعی بودن، مثل مادر واقعی بودن و این داستانی که همیشه ادامه داره.
پر از تشویش و تناقض می‌نویسم بلکه برسه به دست اهلش..
