یک سری هستند از هر چیزی پول در می‌آورند. سیل و زلزله و ترافیک که هیچ، از خارش کمر هم پول در می‌آورند. چند وقت پیش یک بنده خدایی آگهی زده بود «خاروندن کمر در محل، به نرخ اتحادیه، بدون درد و خونریزی، در اسرع وقت». سازمان جهانی لبنیات در گزارش سال ۲۰۱۷ خود، ایرانی‌ها را به عنوان کره‌گیر ترین مردم دنیا معرفی کرده است و اعلام کرده است که این توانایی مختص به زمان و مکان مشخصی نیست.
قضیه گوشی ندادن به ورزشکاران ایرانی هم هر چقدر برای بعضی‌ها ملی و ناموسی است برای بعضی دیگر فقط بیزینسه. کسب و کارهایی که به این واسطه راه افتادند، می‌تواند یک تنه ما را جز ده اقتصاد برتر جهان قرار دهد. کارهایی مثل راه انداختن تور راهپیمایی اعتراضی در خیابان‌های سئول و تحصن جلوی کارخانه سامسونگ را میشود یک جوری پذیرفت. بالاخره در کنار اعتراض یک دوری هم در سئول زده میشود.اما هر طور که نگاه می‌کنم، فروختن چکش های مخصوص برای خرد کردن گوشی سامسونگ و اسید ویژه برای ریختن داخل ماشین لباسشویی را هیچ‌جوره نمی‌توانم هضم کنم. هر جور حساب کنی دربست بگیری، بروی سفارت کره جنوبی بعد هم از دیوار بالا بروی هزینه کمتری کردی و خسارت بیشتری وارد می‌کنی. وقتی هم که میفهمی طرف اندازه کل درآمد نفتی امسال ایران پول درآورده، به خودت میگویی «کار بدی‌هم نیستا».
از همه این حرف‌ها که بگذریم، خداییش بیایید کمی انصاف داشته باشیم. کاری به چکش فروختنتان ندارم. اما حداقل به جای چکش چینی، چکش تولید داخل بفروشید که سودش به کارگر و صنعت‌گر ایرانی هم برسد. این بندگان خدا هم بتوانند آخر سالی این پول را به یک زخمی بزنند.
