در این متن به تفاوت تابعیت و اقامت دائم و اقامت موقت و توضیح تابعیت دوگانه یا مضاعف می‌پردازیم.
تابعیت (شهروندی) یک رابطه سیاسی و حقوقی است که شخص را عضوی از یک کشور می‌کند. اما حق اقامت به این معناست که محل سکونت و فعالیت شخص به طور موقت یا دائم در کشور محل اقامت خواهد بود.
حق اقامت در ابتدا به صورت موقت به اشخاص اعطا می‌شود. بعد از گذشت مدتی در صورتی که شخص قوانین کشور محل اقامت را رعایت کند می‌تواند درخواست اقامت دائم بدهد.
صرف ورود به یک کشور به معنی دریافت اقامت نیست. مثلا کسی که با ویزای توریستی وارد کشوری می‌شود حق اقامت در آن کشور را ندارد و فقط حق دارد در مدت اعتبار ویزای خود در آن کشور بماند.
برای دریافت تابعیت یک کشور معمولا باید ابتدا اقامت آن کشور را دریافت کرد. البته روش‌های خاصی هم برای دریافت تابعیت بدون اقامت نیز وجود دارد.
تابعیت در مقایسه با اقامت مزایای بسیار بیشتری را در اختیار اشخاص قرار میدهد. این مزایا با توجه به قوانین هر کشور متفاوت است. در ادامه به چند مورد از امتیازات تابعیت نسبت به اقامت اشاره می‌کنیم:
اکثر ما تابعیت یک کشور را داریم، اما برخی افراد تابعیت دو یا چند کشور را دارند. به این حالت تابعیت دوگانه یا تابعیت مضاعف می‌گویند. تابعیت مضاعف در دو حالت ممکن است اتفاق بیفتد:
۱.حالتی که شخص از هنگام تولد تابعیت دو کشور را دارد. مثلا اگر کودکی در کانادا از پدری ایرانی به دنیا بیاید طبق قوانین ایران تابعیت ایران را دارد و طبق قوانین کانادا تابعیت کانادا را دارد.
۲.حالتی که شخص در طول حیات خود تابعیت کشور دیگری را دریافت می‌کند. هر کشوری با شرایط خاصی تابعیت خود را به افراد خارجی اعطا می‌کند. اما چطور می‌‌توان تابعیت کشور دیگری را به دست آورد؟ چند روش مرسوم برای کسب تابعیت وجود دارد:
شخصی که تابعیت دو یا چند کشور را دارد می‌تواند پاسپورت هر کدام از این کشورها را تهیه کند و از این طریق از امتیازات قانونی هر کدام از این پاسپورتها بهره‌مند شود. مثلا برای سفر به یک کشور خارجی از پاسپورتی استفاده کند که امکان سفر بدون ویزا را به او میدهد. یا برای افتتاح حساب بانکی یا عقد یک قرارداد از پاسپورتی استفاده کند که شرایط مناسبتری برای او ایجاد می‌کند.
