موضوعی درباره موفقیت هست که ما همیشه کمتر بهش اهمیت دادیم و بدتر از اون، هنوز هم عده‌ای از ما تصور اشتباه و حتی برعکسی ازش داریم.
البته که این موضوع مربوط به خود ما نیست. بلکه مربوط به روابط ما و آدم های اطراف ماست.
فرض کنید بهترین ماشین دنیا را خریدیم و این ماشین همین الان در پارکینگ ماست. اولین اتفاق این است که به دوستان، خانواده یا عزیزانمان زنگ بزنیم و بگیم بیاید بریم دوری بزنیم. یعنی تهش این دوستان ما هستند که مازاراتی ما رو مازاراتی میکنند وگرنه این ماشین با یک دوچرخه‌ی گوشه پارکینگ چندان تفاوتی نداره، اگر تنها هم بری خیابون بدرد نمیخوره و تهش اگر کسی رو هم نداشته باشی باید داخل همون خیابون بگردی و کسی رو پیدا کنی و سوارش کنی، اتفاقی که احتمالاً نمونه‌اش رو بارها در اطرافمون دیدیم. بهرحال در این ماشین باید دو نفر خوشحال بشن و یک نفره نمیشه.
ما هم داخل دنیا آدم هایی رو دور خودمون نیاز داریم که اگر روزی خوشحال شدیم و اون ماشین یا موفقیت کاری یا … رو بدست اوردیم بتونیم باهاشون ذوق کنیم یا اگر ماشین رو هم چپ کردیم بشینیم و باهاشون گریه کنیم. اگر میخوایم اون طعم واقعی موفقیت رو بچشیم باید این آدما رو پیدا کنیم و ازشون مواظبت کنیم.
البته، آروم آروم ممکن هست این آدم ها جایگزین بشن، دوست های جدید بیان و دوستای قدیمی فراموش بشن، اما باز اینجا هم دوست هایی که از قدیم با ادم بودند متفاوت ترند و معمولا اونها هستند که میشه همچین احساساتی رو باهاشون تجربه کرد.
ماها خیلی وقت ها حاضریم دوستان اطرافمون رو کنار بذاریم که به یک پله بالاتر از ماشین، شغل و یا درآمدی که میخوایم برسیم. حتی گاهی حاضریم همه رو کنار بذاریم، و بعد میبینم بعد از پشت سر گذاشتن همه تلاش ها و سختی ها، هیچکسی رو نداریم که باهاش ذوق کنیم و یا ناراحت بشیم.
فراموش نکنیم که «بهترین بازیکن زمین بازی شدن» ارزش و معنایی نداره، وقتی که قرار نیست هیچ تماشاچی‌ای وجود داشته باشه که از برنده شدن ما خوشحال بشه و از شکست‌مون ناراحت.
گاه‌نوشته های من در تلگرام : https://t.me/azmasirman
