"هر آینه بپذیریم زندگی ما حول جستجوی خوشبختی می گردد"
_____________________________________________________________________________________________"چگونه می‌توان بدون گامهای بلند قله های جهان را فتح کرد؟" این پرسشی است که شاید بشر قرن بیست و یکی تا حدی پاسخ آن را فراموش کرده باشد. البته باکی نیست، زیرا حتی اگر ندانستن پاسخ این پرسش برای او دردناک باشد، می‌تواند با مراجعه به اولین مطب نسبت به تعدیل سطح هورمون هایش اقدام نماید. آخر "غم" برای انسان نوین در هر روی پدیده ای هورمونی است. اگر نتواند بخندد، هورمون خنده می‌زند.
_____________________________________________________________________________________________در جهان تکنولوژیک، بهینه سازی سالار ارزش هاست. کمینه کردن در هر زمینه. انسان تکنولوژیک هم انسان کمترین هاست. کمترین زمان، کمترین مسافت، کمترین انرژی. هر آنچه با این روحیه در تضاد باشد هولناک است. اما اینجا نیرویی مهیب دامن او را می‌گیرد:
سرخوشی همچون غبار است. آهسته می‌بارد، نهشت میکند. با معادلات کمینه سازی نمی‌توان سرخوش بود. انسان نوین در مواجهه با این نیروی مهیب چه میکند؟ دوباره هورمون می‌زند.
_____________________________________________________________________________________________
هراس از عقب ماندن. هراسی نوین. هراس قرن بیست و یک. عده ای اغلب عقب مانده اند. از چه؟ مهم نیست. عقب مانده اند. در نظرشان همه چیز، در هر زمان و در هر جهت، در حال پیشروی است. آشوب عقب ماندن از جریانات. سرگردانی.
"از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود. زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت"
هرچند پشت این تشویش، رودها هنوز جاری و درختان هنوز سبز هستند. خوب باید نگریست.
"به کجا می‌نگری؟ به من بگو تا بگویم چه در سر داری"
_____________________________________________________________________________________________انسان نوین گاه بازی را فراموش میکند. به لطف پیشرفت علوم، انسان نوین به بازیگر به مراتب بدتری تبدیل شده. او حتی گاه بازی را ترک میکند. ترک بازی اما خود خوفناک است. "خوف ترک بازی"، یا آنگونه که متخصصان می‌گویند: افسردگی.
بازیگر/بازیکن اما هیچوقت افسرده نمی‌شود. درمان بیماری "خوف ترک بازی" نه هورمون، بل بازگشت به بازی است.
_____________________________________________________________________________________________جهان آموزش اغلب "نه گفتن" را می‌آموزد، حال آنکه سرخوشی اغلب در "آری گویی" است. حتی آری گویی به اندوه، درد و عذاب.
داستان مورچه ای که هفتاد بار دانه ی برنج را از زمین بلند میکند برای انسان تکنولوژیک "آموزنده" است، اما او خود برای بلند کردن بارهایش به جرثقیل رجوع میکند.
باید هفتاد بار به "رنج حمل دانه ی برنج" آری گفت.
_____________________________________________________________________________________________آیا زندگی ارزش زیستن را دارد؟ پاسخ راستین به این پرسش نه از طوفان هراس دارد، نه از آتش و نه از تکنولوژی.
