امروز داشتم درس می دادم و مثل بعضی وقتا ، بحث به مسائل کلان کشورمون کشید. نقد سیستم آموزش عالی بود. یکی از دانشجوها که درسش تمام شده بود می گفت: "چرا من بعد 5 سال آموزش توی لیسانس، تازه باید اون چیزی که می خوام رو بیام توی کلاس های جور واجور بیرون یاد بگیرم. حس می کنم وقتم تلف شده. بهم میگفت: کاش دانشجوها بدونند و از همین الان بیان پیش شما. من مطئنم اگه هر کسی یکسال هر روز بیاد پیش شما ، به یه نیروی کار با تجربه تبدیل میشه در حالی که دانشگاه نتونست این کار رو برای ما بکنه."
می خوام بگم آینده ایران رو باید باهم بسازیم. کشورمون برامون مهم باشه. میدونم زمانی که برای ما وقت نذاشتن، برای آیندگان وقت صرف کردن حس خاصی به آدم میده اما اگر 1% عمرمون (اگه متوسط عمر 75 سال باشه ؛ میشه 273 روز و نیم که اگه جوانان ایران- بیست و چهار میلیون-این زمان رو بزارن میشه یه عدد خیلی بزرگ نزدیک 18 میلیون سال!) رو برای کشورمون بزاریم به سمت درست شدن پیش رفتیم با قید همسو بودن بردارها !
گذشته ی ایران نشون داده توسعه بی کیفیت آموزش عالی ، قدری دیرتر نارضایتی رو به ما چشونده اما بالاخره چیزی برای ناراضی بودن توی ذهنمون هست. احساسی که بهمون میگه : انگار وقتم تلف شده!
273 روز کامل ؛ با احتساب اینکه هر 24 ساعت را می توان به 3 روز کاری 8 ساعته تبدیل کرد ؛ در حدود 819 روز کاری زمان گذاری است . هر ماه 24 روز کاری است(4 جمعه و 2 روز مرخصی) و این یعنی حدود 34 ماه وقت گذاشتن برای کشورمون .
1 درصدی باشیم! / محسن رضوانیان 2 اسفند 97
