آقای استاندار تعطیلی کارخانه های گیلان، چراغ خانه کارگران را خاموش کرد

غصه پردرد سیاه شدن ِ روزگارِ کارگران گیلان،اسفناک است

گیلان تایمز:
یکی از اهداف احداث و راه اندازی واحدهای تولیدی، کارگاه های کوچک و بزرگ و بنگاه های اقتصادی زود بازده ،این است که علاوه بر ایجاد اشتغال برای تعدادی از افراد، چرخه اقتصاد کشور هم بچرخد.
اما این روزها چرخ های کُند نه تنها اقتصاد؛ بلکه چرخ های تعداد زیادی از کارخانه ها نه تنها کُند شده، بلکه متاسفانه از حرکت هم ایستاده است.
دلایل کندی چرخش چرخ های بسیاری از واحدهای تولیدی و کارخانه ها را بعضی ها به کرونا نسبت می دهند و بعضی دیگر می گویند نفس بر جان رسیده اقتصاد به ویژه در گیلان، هیچ ربطی به کرونا نداشته و ندارد؛ بلکه کرونا بهانه ای شده تا درب بسیاری از واحدهای تولیدی زودتر نیمه بسته و یا کاملا بسته بماند.
در این میان اما استاندار گیلان بر این باور است که چراغ هیچ یک از واحدهای تولیدی ، نباید خاموش و کارگری بیکار گردد.
آقای استاندار
سوال اینجاست که کدام کارگر و یا حتی کارفرمایی است که نخواهد اموراتش بگذرد؟!.
یک کارفرما بیاید و اعلام کند که از خاموش شدن واحد تولیدی اش خوشحال می شود یا نه؟!.
جواب واضح است.نه.

آقای استاندار
ای کاش کمی واقع بین بودید!
با ادامه روند مشکلات اقتصادی و تعطیلی بسیاری از کارخانه های استان گیلان، نه تنها چراغ کارخانه ها؛ بلکه چراغ خانه کارگران خاموش مانده است.
آیا می توانید تنها با ردیف کردن کلمات و جملات برای سفره خالی کارگر بیکار شده، نان بسازید؟!
آیا همچنان می خواهید با برگزاری جلسات متعدد و سیاه کردن کاغذهای مصوبات جلسات، برای کرایه عقب مانده، هزینه های آب و برق و … کارگران سخنرانی کنید؟!.
آیا می توانید یک روز، فقط یک روز با درآمدهای روزمزدی کارگری ،امورات زندگی خود و خانواده تان را بگذرانید؟!.
برگزاری جلسات رفع موانع تولید آیا توانسته تاکنون مشکلی از مشکلات کارگران و کارفرمایان را برطرف کند؟!.
جواب این است که همه راهکارهای ارائه شده درمان کوتاه مدت دردی است عمیق که نیاز به تدبیری اساسی دارد.

آقای ارسلان زارع
باید به دنبال گره کوری گشت که در کلاف سردرگم اقتصاد گیلان به وجود آمده است.
بسیاری از کارخانه ها و واحدهای تولیدی برای شروع کار و طی کردن مراحل احداث، راه اندازی، افتتاح و بهره برداری، لاجرم باید از تسهیلات بانکی استفاده کنند.

آقای استاندار
مشکل اصلی بسیاری از این کارخانه ها و واحدهای تولیدی این است که بدهکار بانک بوده و چنانچه نتوانند از عهده دیون خود برآیند، کارخانه تعطیل و در نهایت به تملک بانک در می آید. بانکها نیز در نهایت با انجام تشریفات اداری طی مزایده، کارخانه و کارگرانش را به باد تاراج افرادی می سپارد که کمترین اطلاعی از اداره واحدهای تولیدی و کارخانه ها نداشته و ندارند و تنها از روی سرگرمی و حس کارخانه داری، پا به عرصه ای می گذارند که در دراز مدت شاهد آن هستیم.
و این غصه پردرد سیاه شدن ِ روزگارِ کارگران و تولیدات داخلی چه اسفناک است و بدتر از همه اینکه این روند، سال های سال است که در گیلان ادامه داشته و دارد.
بسته شدن بسیاری از شرکت های تولیدی گیلان همچون پوشش،ایران برک و …باعث شد تا بسیاری از کارگران بیکارشوند و کارفرمایان حتی با تعدیل نیرو نتوانند جای پایشان را در عرصه اقتصاد محکمتر نگه دارند و در نهایت تسلیم سیاست های بانکی شده و دندان طمع خود را از کارخانه ضررده کندند و رفتند پی زندگی شان.آن هم چه زندگی؟!

آقای ارسلان زارع

کارگران از یک سمت و کارفرمایان از سویی دیگر، دستها را سایه چشمانی کرده اند که خشک شده از پی برگزاری جلسات بی نتیجه مسوولان برای رفع موانع تولید!.
جلسه پشت جلسه و خروجی هیچ.
آنچه در جلسات می شنویم این است که فلان مبلغ برای رفع موانع تولید به تصویب رسیده است، ولی چه دلخوش است آن کاغذ بی جانی که فقط با خودکارهای رنگی مختلف، فقط رنگ به رنگ می شود و در نهایت رنگ می بازد از شرمندگی که حتی یکی از مندرجات داخل آن راهی اتاق تصویب نمی شود که نمی شود.و یا اگر هم با امضای آقای رییس، رنگی و لعابی به خود بگیرد، تا گذشتن از هفت خان بانک و کرشمه های ناتمام روسای آنها که هر لحظه لیست بلند بالایی از شرایطِ من درآورده جدید را به خورد مراجعین می دهند، خدا می داند چند سال باید پله های شکیل و موج دار بانک را بالا رفته و پایین بیایند؟!.
آنچه که این روزها باعث دلگرم شدن صاحبان کارخانه ها و واحدهای تولیدی شده این است که سرپرست وزارت صنعت، معدن و تجارت از مصوبه شورای پول و اعتبار جهت بازگرداندن واحدهای تولیدی تملک شده با شرایط آسان، به صاحبان اولیه آنها خبر داد.
حسین مدرس خیابانی گفت: واحدهای تولیدی که به دلیل بدهی، راکد مانده‌اند، باید به ستاد تسهیل و رفع موانع تولید مراجعه کنند تا مسایل آنها مورد حل و فصل قرار بگیرد.
امیدواریم این طرح نیز همچون طرح های دیگر تنها در مرحله گفتمان باقی نماند و از قبل بسترها و تمهیدات لازم در این خصوص فراهم شده باشد.

واقعیت این است که بسیاری ازصاحبان کارخانه ها در تامین ارز مورد نیاز با توجه به تحریم و تورم موجود برای تهیه مواد اولیه دچار مشکل شده اند و از طرفی در داخل هم با چاه عمیق بانک ها مواجه شده و می شوند.
تولید کنندگان ، کارخانه داران زیادی با اینگونه مشکلات دست و پنجه نرم می کنند و کسی هم پاسخگو نیست که نیست.
در این میان، از یک طرف بانک ها ادعا می کنند پولی ندارند که به صنایع به عنوان تسهیلات بدهند و اگر هم بتوانند دراین راستا اقدام کنند، با توجه به حجم زیاد متقاضیان تسهیلات، باز هم تعدادی از واحدهای تولیدی ، کارخانه داران،سرشان بی کلاه می ماند. و از طرف دیگر دریافت کنندگان وام و تسهیلات با بهره های زیاد، عملا گره ای از کار تولید و اقتصاد کشور باز نمی کند. زیرا کارفرما و صاحبان کارخانه ها هر مبلغی از فروش را به همراه مبالغی اضافه تر، اول هر ماه باید به بانک ها بعنوان سود و بعضا جریمه دیرکرد پرداخت کنند.
با یک حساب سرانگشتی می توان از همان اول خواند حدیثی از این دردنامه ای که بانک ها برای صاحبان کارخانه ها به وجود آورده و می آورند.
و اینگونه است که نه تنها سرمایه های ملی از سوی بانک ها به تاراج می رود ؛ بلکه این سریال جذاب و ادامه دار بانک ها، در نهایت سبب ورشکستگی ، تعطیلی، بیکاری تعداد زیادی کارگر، کاهش تولیدات داخلی و … شده و همچنان می شود.

مژگان شفاعتی،سردبیر

https://zamanguilan.ir/?p=113423