گیلان تایمز:
امروز روز هفده مرداد است. روزی که در تقویم کشورمان به نام روز خبرنگار ثبت شده است.
این روز خاص برای خبرنگاران همراه است با انبوهی از پیام ها و تبریک های بی انتها.
جملات و کلمات این پیام ها که اکثرا از سوی مدیران، مسوولان، روسای ادارات برای خبرنگاران ارسال می شود، بسیار زیبا و گاها، خوش عطر است.
اما…
اما در بین این مدیران و مسوولان، شاید انگشت شمارند، آنهایی که نه به رسم عادت، که بر حسب انسانیت، برای خبرنگاران دل بسوزانند و همراه باشند.
و تعدادی از مدیران مارک پوش و بی دغدغه ای هم هستند که برای رسیدن به منافع خود از هر ترفند و حربه ای استفاده کرده و می کنند.
هدف اینگونه مدیران از دعوت خبرنگاران در جلسات متعدد و البته بی نتیجه، آن بوده و هست که آنچه را که خود می پسندند یا بهتر بگوییم “می خواهند”، خبرنگار و مجموعه او انتشار دهد.
در اینگونه مواقع، خبرنگار دعوت شده به مراسم، نیازی ندارد، حتی خودکار و کاغذش را از کیف مبارک بیرون بیاورد. زیرا پس از پایان جلسه از سوی روابط عمومی اداره مذکور نه تنها در سایت؛ بلکه از طریق شبکه های اجتماعی، خبر آماده و در اصطلاح خودمانی” ُشسته و رُفته” برایش ارسال می شود.
منظور از ارسال این خبر آن است که” آنچه مد نظر ماست باید نوشته و انتشار داده شود”.
و اینجاست که “خبرنگار” ناچارا و با توجه به سیاست های مدیر مسوول و مجموعه ای که در آن فعالیت دارد،” جبرنگار “می شود و مخاطبین آنچه را می خوانند و می شنوند که از قبل آماده شده است.
و در این میان رسانه هایی هم هستند که با نوشتن و انتشار مطالب واقعی و مستند، مغضوب مدیران و روسای ادارات متعدد قرار گرفته و می گیرند.
رسانه های مغضوب، آنهایی هستند حاضر نشده و نیستند،مطالب ادارات متعدد، تحت عنوان “همه چیز آرومه و ما چقدر خوشبختیم” را عینا انتشار دهند.
در توضیح مطلب فوق الذکر باید بگوییم که هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که وقتی اوضاع آرام است و باد موافق به ساحل زندگی شهر و شهروندان می وزد،کسی بیاید بگوید که اینگونه نیست.
این رسانه ها، همان هایی هستند که کمبودها و مشکلات را دیده و به اطلاع مسوولین و مردم می رسانند.ولی مسوولین با جملات خوش آب و رنگ والبته با لبخند ملیحشان، بارها و بارها تکذیب می کنند.
اما …
اما کذب بودن گفته هایشان، آنجا آشکار می شود که با وقوع بحران های متعدد همچون، سیل، زلزله، باران، برف، کرونا و … عاجز و ناتوان از رسیدگی به مشکلات مردم بوده و هستند.
وگاهی، البته گاهی برای اینکه دیگر نمی توانند عجز و ناتوانی شان را پنهان کنند، با اعلام کمبود امکانات و نداشتن اعتبار برای حل بحران ها و مشکلات،ماجرا را فیصله می دهند.
انتقاد و روشنگری دو کلمه هولناک است برای مدیران و روسای ادارات از سوی خبرنگاران.
آنها از این دو کلمه زمانی استفاده که نه، سوء استفاده می کنند که به نفع خودشان باشد. اگر هم روزی کارناوال” بگم بگم ” راه بیاندازند؛ زمانی است که یا منافع شان تامین نشده، یا به دنبال حق السکوت هستند و یا از سوی حزب، گروه و فرقه رقیب، بوی کباب تقسیم غنائم شنیده اند و می خواهند که سرشان بی کلاه نماند.
با همه این اوصاف،خبرنگار بودن و خبرنگار ماندن در این آشفته بازار کار سختی است. آنقدر سخت که گاهی طاقت فرسا می شود. طاقت فرسا نه از سختی؛ بلکه دیدن و شنیدن دردهایی که بی انتهاست و نوشتن و گفتن هم از حجم و عمق آن نمی کاهد که نمی کاهد.
مژگان شفاعتی، سردبیر
https://zamanguilan.ir/?p=115953
