«نمره بیست کلاسُ... نمی‌خوام، بهترین هوش و حواسُ... نمی‌خوام». همون طور که «کامران و هومن» به زیبایی در آهنگشون توضیح دادند، نه نمره 20 مهمه نه هوش بالا، «دوست صمیمی» است که مهم‌ترین نقش رو در زندگی یه دانشجو ایفا خواهد کرد. این رو نه تنها منی که به خاطر دوست صمیمیم روزنامه‌نگار شدم بهت میگم، بلکه دکتر «علی خوشگذران»، مدیر محصول متا هم تأییدش میکنه.
دکتر خوشگذران مهمان نود و هفتمین قسمت پادکست «داستان زندگی من» با راهبری «ایمان خرمی‌نژاد» بودن که با یاد کردن از یه «محمود» نامی، مسیر زندگی‌شون رو شبیه به هم میدونه. محمود قصه ایشون در حال حاضر در اپل مشغول به کاره و دوستی‌شون به ترم اول در دانشگاه شریف بر می‌گرده.
قصه زندگی کاری منم دقیقا مثل ایشونه. البته من دوست‌های زیادی در دانشگاه داشتم، اما اون کسی که وقت بیشتری رو باهاش می‌گذروندم آقای «میم» بود. خروجی سمپاد، علاقمند به مطالعه و روزنامه‌نگاری و تنها چیزی که براش مهم نبود، درس و دانشگاه :) یادمه ترم اول سر کلاس فیزیک یک، لپ‌تاپش رو باز کرده بود و داشت فیفا نصب می‌کرد!
آقای میم بعد چند ترم در یکی از روزنامه‌های مطرح کشور مشغول به کار میشه و باز بعد چند ترم من رو هم به این وادی می‌کشونه. شاید اگر به جای میم، وقت بیشتری با شین می‌گذروندم، الان استاد یکی از دانشگاه‌های آمریکا شده بودم. یا با عین بیشتر می‌گشتم الان یه جوون آس و پاس می‌بودم.
توصیه من به شما دانشجوها اینه که علاوه بر شناسایی علایق و استعدادهاتون، اهمیت بدید به اینکه بیشتر وقتتون رو دارید با چه کسی می‌گذرونید. شبکه‌سازی که در دوران دانشگاه انجام می‌دید، آینده شغلی شما رو رقم خواهند زد. اگر درباره شناسایی استعداد یا بحث شبکه‌سازی دوست داشتید بیشتر بنویسم، حتما برام کامنت بذارید.
