شکل‌دهی ترافیک (همچنین به عنوان شکل‌دهی بسته شناخته می‌شود) یک تکنیک مدیریت پهنای باند است که جریان نوع خاصی از بسته‌های شبکه را به تاخیر می‌اندازد تا از عملکرد شبکه برای اپلیکشن با اولویت بالا اطمینان حاصل شود. شکل‌دهی ترافیک اساسا مقدار پهنای باند مصرفی اپلیکشن را می‌تواند محدود کند. این اقدام در درجه اول برای اطمینان حاصل کردن از کیفیت بالای خدمات برای ترافیک حیاتی و مهم در ارتباط با کسب و کار مربوطه استفاده می‌شود.
رایج‌ترین نوع شکل‌دهی ترافیک، شکل‌دهی ترافیک مبتنی بر اپلیکیشن است. ابزارهایی وجود دارد که با توجه به ترافیک بسته ارسالی نوع اپلیکیشن را تشخیص می‌دهد و بر همین اساس سیاست‌های شکل‌دهی ترافیک اعمال می‌گردد. برای مثال، ممکن است بخواهید از شکل‌دهی مبتنی بر اپلیکیشن برای جلوگیری از اشتراک فایل به صورت peer-to-peer در شبکه استفاده کنید، حال آنکه میخواهید حداکثر پهنای باند را به اپلیکیشن Voice-over-IP که برای سازمان حیاتی است و همچنین به latency حساس است بدهید.
بسیاری از پروتکل اپلیکیشن‌ها از رمزنگاری برای دور زدن شکل‌دهی ترافیک مبتنی بر اپلیکیشن استفاده می‌کنند. برای جلوگیری از دور زدن اپلیکیشن‌ها از سیاست شکل‌دهی ترافیک، می‌توان از شکل‌دهی ترافیک مبتنی بر مسیر استفاده کرد. شکل‌دهی ترافیک مبتنی بر مسیر، سیاست‌های تنظیم بسته را بر اساس منبع و مقصد مورد نظر اعمال می‌کند.
منابع شبکه محدود، اولویت‌بندی پهنای باند را به یک ضرورت تبدیل کرده است. شکل‌دهی ترافیک یکی از مهم‌ترین تکنیک‌ها برای اطمینان داشتن از کیفیت بالای خدمات برای اپلیکیشن‌ها و داده‌های کسب و کار است.
شکل‌دهی ترافیک یک نیاز ضروری برای فایروال شبکه است.
در صورتی که ویژگی شکل‌دهی ترافیک در شبکه فعال باشد، ما می‌توانیم با استفاده از مانیتور بسته شبکه در جهت خروجی outbound direction روی روتر WAN مقدار پهنای باند شبکه را محاسبه کنیم.
