می خواستم درباره اش چیزی بنویسم
دیدم او را چنان که او بود نمی شناسم. شاید از نوشته های او و خاطرات دیگران، از تابلوهای نقاشی اش، از تاریخ به جای مانده از زندگیش و ... بتوانم تصویری از او داشته باشم اما آن تصویر هر قدر دقیق هم باشد فقط بخشی از اوست.
بزرگ مردی که با همه بود اما در هیچ جریانی خلاصه نمی شد. شخصیتی که همه گروه ها با همه نوع تفکر و سلیقه ای می کوشند تا او را یکی از خود بخوانند و بدین سان در حقیقت برای خودشان آبرویی دست و پا کرده باشند. مرد بزرگی که تا زنده بود بسیاری با او دشمنی کردند، برخی از سر نادانی، برخی از سر خامی، برخی از سر هوی و خودپرستی، برخی از سر آگاهی و شناخت اما همین که رخ در نقاب خاک کرد برخی از همان مخالفان و دشمنان دیروزش مدعی رفاقت گرمابه و گلستان شان شد و تا امروز همچنان همین ادعا را به قیمتهای گزاف می فروشند.
راستی چه جای سخنی برای من می ماند وقتی امام خمینی(قدس سره) درباره او نوشته است: « چمران عزيز با عقيده پاك خالص غير وابسته به دستجات و گروههاى سياسى و عقيده به هدف بزرگ الهى، جهاد را در راه آن از آغاز زندگى شروع و با آن ختم كرد. او در حيات با نور معرفت و پيوستگى به خدا قدم نهاد و در راه آن به جهاد برخاست و جان خود را نثار كرد. او با سرافرازى زيست و با سرافرازى شهيد شد و به حق رسيد. هنر آن است كه بى هياهوهاى سياسى و خودنماييهاى شيطانى براى خدا به جهاد برخيزد و خود را فداى هدف كند نه هوى، و اين هنر مردان خداست. »
و وقتی بزرگی مثل امام موسی صدر - که خدایش به خبری از او دلمان را تسکین دهد- در کلامی کوتاه اما بسیار عمیق و بلند ، خطاب به همسرش غاده چمران گفت : « قدر روزهای با او بودن را بدان. مصطفی موجود زمینی نیست»
برای من چه جای سخن گفتن می ماند.
کارهایش از هر منطقی که می شناسم فراتر است. در فرمولهای رایج و آشنایی که به عنوان زندگی معرفی شده است نمی گنجد. او عاشق است، شمع است، پروانه است. چنان است که گویی اصلا نیست.
چمران تکرار ناشدنی است. دومی ندارد و نخواهد داشت، حتی اگر کسی شبیه اش باشد هرگز شبیه او نخواهد بود، شاید مَثلی از او باشد اما شبیه هرگز. این تمام چیزی است که توانسته ام درباره او بفهمم.
همین که در جانم او را دوست بدارم و بکوشم تا از او فرا بگیرم و خویش را به اندازه توانم به او نزدیک کنم برای من فرصت مغتنمی است که امید می دهد شاید فردای قیامت نیم نگاهی هم به سوی من افکند
که پیامبر عزیزمان (ص) فرمود: « انسان در زمره کسی است که دوست می دارد»
