1- ایمان یعنی باور و اعتماد 100% به یک چیز چنان که اطمینان بیافریند و اضطراب و شک را از دل بشوید.
آن چیز می خواهد یک فرد باشد یا یک اندیشه یا یک منظومه فکری و مکتب یا ...
2- اعتماد (یا همان ایمان) از آنجا که یک عمل قلبی است می تواند به امری حق و حقیقی تعلق بگیرد و بر اثر آن انسان به امری درست و حقیقی اعتماد کند و مؤمن شود یا به امری نادرست و فاقد حقیقت (یا همان باطل) تعلق بگیرد و در نتیجه انسان به امری باطل اعتماد کرده و مؤمن باشد « یؤمنون بالجبت و الطاغوت » .
3- خاصیت و جنس چنین اعتماد و ایمانی به گونه ایست که انسان مؤمن به یک چیز ( تا وقتی به آن امر اعتماد دارد) هیچ شک و تردید و سؤالی برایش نخواهد بود و چون به صحت آن امر یقین دارد هر حرف مخالفی را بی درنگ باطل می داند.
4- هر اعتماد و ایمانی از طریق مقدماتی حاصل می شود که صحت و حقیقت این مقدمات تعیین کننده صحّت، جهت و عمق ایمان به یک امر است.
5- ایمان و اعتماد به یک امر صحیح ، از طریق روشن بینی، اندیشه ورزی، آزادگی فکری، استدلال، انصاف، دوری از خود محوری و خود مطلق پنداری و ... به دست می آید.
اما اعتماد و ایمان به یک امر ناصحیح اغلب از طریق خوش باوری، سطحی اندیشی، تعصب ورزی نسبت به داشته ها و تحلیل های شخصی آن ، عصبیت های ناشی از حب و بغض، خود برتربینی و خویش مطلق پنداری و ... حاصل می آید.
6- از همین روی آنها که به یک امر صحیح اعتماد و ایمان دارند در هنگام به چالش کشیده شدن ایمانشان از سوی مخالفین، ضمن حفظ اخلاق و کرامت خویش، با منطق و استدلال و حوصله به دفاع از ایمان خویش می پردازند ( چنان که در مناظرات ائمه با مخالفینشان مشهود است )
اما گروه دیگر هنگامی که موضوع اعتماد و ایمانشان از سوی مخالفان به چالش کشیده می شود به جای دفاع منطقی و استدلالی ، به توهین، تهمت، ناسزا ، خشونت و ... روی می آورند چرا که خویشتن نیز مقدمات اعتماد و ایمانشان را بر اساس تأمل و بصیرت و اندیشه به دست نیاورده اند.
7- مؤمنان راستین همواره جستجوگرند و به دنبال ارتقاء ایمان خویش دایم همه سخنان را می شنوند و بهترین آنها را بر می گزینند زیرا به سعادت بخشی و هدایت گری تحقیق و جستجوگری ایمان و اعتماد دارند. اما آنان که اینگونه نیستند چنان ذهن خویش را با اعتماد به آنچه درست می پندارند بر روی امور دیگر می بندند که گویی حق را با همه طول و عرضش یکجا به بند کشیده اند.
