همیشه جواب فحش ، فحش است نه قربان و صدقه ! و تجربه می گوید گاهی فحشی است با غلظتی بیشتر.
نمی گویم فحش دادن در پاسخ فحش شنیدن کار درستی است ، می گویم غالباً بد و بیراه گفتن ، موجب بد و بیراه شنیدن می شود و ماجرا به همین صورت استمرار می یابد و در نتیجه آنچه از این کشاکش حاصل می آید، دشمنی و دشمنی و دشمنی است.
جایی جالب تر! می شود که یک طرف به خودش حق بدهد تا به همه اموری که نزد طرف مقابل محترم است فحش و بد و بیراه بگوید اما طرف مقابل اصلاً حق نداشته باشد همین رفتار را با او انجام دهد! اگر این طرف هر بد و بیراهی بگوید ، حق گفته و حق داشته که بگوید در عین حال نه فحش است و نه بد و بیراه بلکه توصیف واقعیت است و عین شعور و نشان از عقل و درایت و در برخی موارد ایمان این طرفی هاست
اما اگر همین رفتار از سوی آن طرفی ها اتفاق بیافتد ، بی جا و غلط است و نشان از بیشعوری و کینه ورزی و توهین به مقدسات این طرفی هاست.
جریان این ماجرای منحوس، دیروز و امروز و ده سال و پنجاه سال نیست که آغاز شده و ادامه دارد. گویی توان فحش دادن برای بعضی آدمها دلیل اثبات وجود و حقانیت آنهاست.
میدان معینی هم ندارد! گاهی از منازعات بینا مذهبی و بینا دینی سر بر می آورد و گاه در مناقشات بینا قومی و بینا زبانی مشاهد می شود و گاهی در مناسبات بینا حزبی در حوزه های سیاسی و گاهی در ...
در این میان تعداد کمی هستند آنان که به تعلیم اسلام و رهنمود قرآن در باب گفتگو با مخالفان باور داشته و به آن تن بدهند که فرمود: « به بتها و خدایان مشرکان ناسزا نگوئید که در نتیجه آنها از روی نادانی به الله ناسزا می گویند »
و یا با مخالفان خود با زبان احترام سخن بگویند همان طور که قرآن دستور داد « با مردمان به نیکی سخن گوئید». [ دقت بفرمایید که فرمود با (مردمان) نه با مسلمین و نه با مؤمنین و نه با هم مذهبی ها و هم حزبی ها و هم سلیقه ای ها و ... بلکه با مردمان و مردمان یعنی مردمان !]
و یا در میان مدعیان ولایت حضرت مولی الموالی علی (ع) افراد معدودی را دیده ام که به فرمایش و تعلیم آن حضرت تن در دهند که فرمود: من دوست ندارم شما فحّاش باشید، به جای فحاشی بگویید که آنان چنین می گویند و ما چنان ...
البته برخی آدمها هم هرگز فحش نمی دهند
به جایش تهمت می زنند، غیبت می کنند یا کنایه های نیش داری می گویند که تا عمق استخوان طرف مقابل را بسوزاند و ... ( که در این صورت صد رحمت به فحش)
خلاصه برادر جان!
تا منطق رایج ، منطق «من فحش می دهم، پس هستم» و منطق « من حق دارم هر چه خواستم بگویم اما تو حق نداری» باشد
آش همین آش شور و تلخ تفرقه و اختلاف و دشمنی است و کاسه همین کاسه...
