"ست گودین" توی یکی از پست های اخیر بلاگش، گریزی به بحث "مسئولیت پذیری" زده. پست رو با عنوانی شروع کرده که ته مایه ای از کودکی و مدرسه رفتن داره. سنی که آدم مسئولیت پذیری رو تمرین میکنه تا برای روبرویی با مسئولیت های واقعیِ بزرگسالی آماده بشه.
اولین جمله ی پست کنایه ای خطاب به بچه زرنگِ حاضر جوابیه که جمله ی توی عنوان رو گفته. خیلی خب، سگه مشقای تورو خورده، ولی "حالا چطور شده که سگه، شده مشکلِ معلمت؟" یعنی چی باعث شده فکر کنی این قضیه مشکل معلمته؟ این مشکل توعه بچه جون!
در ادامه، "ست" میگه وقتی ماها خودمون با خواست خودمون وارد یه سفر میشیم، اینکه دیگه چی میشه و نمیشه و برق میره و سگه مشقارو میخوره، بر عهده ی ماست. ماییم که باید فکر اونجاهاشم کرده باشیم. میگه: "از لحظه ای که تصمیم میگیری حرفه ای رفتار کنی، این یکی از ضروریاته." میخواد بگه تو که بی خبر از همه جا نیومدی بشینی پشت این میز به عنوان مهندس/طراح/مدیر/کارشناس/و غیره و غیره. میگه: "تو اصطلاحات، لفظ ها، تاریخ ها و ساختار رو بلدی. این ساختاریه که تو قبول کردی بخشی ازش باشی."
تک تک جمله های این پست، معنای کلمه ی مسئولیت در شکل و فرم های مختلف. اما خودش هم میدونه به این آسونی ها هم نیست. میگه: "البته عضو چیزی شدن یکم هم ترسناکه، چون عضو شدن یعنی قبولِ مسئولیت. یعنی "این چیزیه که من انتخاب کردم انجام بدم." "
از اینجا برمیگرده به ته مایه ی عنوانش. دوباره هممون همون بچه هایی میشیم که پشت میز مدرسه مینشستن و مشغول گذروندن "آموزش اجباری" بودن. میگه: " البته آموزشی که اجباری باشه اغلب به یادگیریِ واقعی منجر نمیشه. به خاطر همینه که آموزش اجباری، تحت فشار انجام میشه و زوریه. چون هیچ ثبت نام فعالی (که آدم ها خودشون با قبول مسئولیت بخوان ثبت نام بکنند و عضو بشند) وجود نداره." همینم میشه که همه منتظرن یه روز برف بیاد و بشینه و مدرسه ها تعطیل بشن؛ چون به عنوان یه بچه، گریز از چیزی که اجباریه و تو قبولش نکردی، حتی اگر یک روز هم باشه لذت بخشه.
"ست" در ادامه، کلمه هاش رو حول محور دنیای بزرگسالی میچینه. جایی که مخاطب هاش هستن.
"برای بقیه ی ما (کسانی که اختیاری و به خواست خودشون عضو چیزی میشن، پروژه ای میگیرند و مسئولیتی رو قبول میکنند) یه شانسی وجود داره که تعامل داشته باشیم و رو به جلو حرکت کنیم. و یک بخشی از مسیرمون هم اینه که بدونیم بالاخره یه "سگه" ای هست که وسط برنامه هامون سر و کله اش پیدا بشه، که زندگی سر راهمون قرار میگیره، که هیچوقت لحظه ی ایده آلی فرا نمیرسه. و بعد، با دونستن این قضیه، یه کاری بکنیم."
نگاه واقع بینانه ی "ست"، در حالیکه از عمق مسئولیت پذیری حرف میزنه و راه های فرار رو برات میبنده، همچنان مایه ی اطمینان خاطره. خیالت رو راحت میکنه که هیچ روزِ پرفکتی برای شروع یا تحویل یک پروژه نمیرسه. پس با دونستنِ همین، و اینکه همیشه یک "سگه" ای هست که بخواد مشقاتو بخوره (و اون سگه میتونه بازیِ هیجان انگیز امشب باشه یا سریالی که دو ماه انتظار اومدنش رو کشیدی)، برو جلو.
"ست" پست رو با این جمله به اتمام میرسونه که:
"رو به جلو حرکت کردن آسون نیست، اما خیلی بهتر از جایگزین هاشه."
ممنونم که مطالعه کردید!
لینک پست:
