1فيلم برداري روي دست : درصورت امكان همواره بايد از سه پايه استفاده كرد ولي گاهي موقعيت هايي پيش مي آيد كه با فيلم برداري روي دست مي توان تصاوير بهتري گرفت. در اين شرايط ثبات و پايداري تصوير مشابه فيلمبرداري روي سه پايه نخواهد بود. بدن انسان پايه و تكيه گاه استواري نيست ،چرا كه عمل تنفس و گردش خون در بدن ارتعاشات نامحسوسي ايجاد مي نمايد. پس از هر بار دويدن ضربان قلب تندتر مي شود ، تنفس سريع مي شود و ضربان نبض نيز افزايش مي يابد. به همين جهت از انجام حركات شديد بدني قبل از فيلم برداري بايد خودداري كرد. چنانچه اين امر غيرقابل اجتناب باشد ، مي توان اولين برداشت ها را با عدسي وايدانگل 1انجام داد تا نبض براي بازگشت به حال طبيعي فرصت پيدا كند. پس از آرام شدن ضربات نبض مي توان از عدسيهايي با فاصله كانوني هاي بيشتر استفاده كرد)اصولا بهتر است از عدسي هاي تله فتو ضمن فيلمبرداري روي دست اجتناب شود)ماليكه ويچ ،ترجمه مدني ،( در ادامه به این دو نکته توجه کنید توی زمان حرکت با دوربین، حفظ نقاط درست فوکوس خیلی سخته! چون فاصله‌ی سوژه و دوربین همه‌ش در حال تغییره! و این یعنی نمی‌تونیم یه نقطه‌ی درست فوکوس تعیین کنیم! توی این شرایط کار زیادی از فوکوس مَن هم برنمیاد! (فوکوس مَن دستیار فیلم‌برداره که مسئول حفظ فوکوسه!) خود فیلمبردار هم کارهای مهمتری داره! اما فرمول حل این مشکل خیلی ساده است! توی کتاب چشم فیلمبردار (Gustavo Mercado) گفته‌شده که از هر ترفندی برای حفظ فاصله‌ی فیلمبردار و بازیگر استفاده کنین! حتی اگه یه تیکه طناب باشه! تصور کنین فیلمبردار در حال تعقیب کردن سوژه هستش! یعنی با دوربین پشت سر بازیگر در حال فیلمبرداریه! اگه فیلمبردار رو با یه تیکه نخ یا طناب باریک به بازیگر وصل کنین! تمرکز و حفظ فوکوس خیلی ساده‌تر می‌شه! پیشنهاد یه تیکه طناب، پیشنهاد خیلی خارق‌العاده‌ایه! عمق میدان اجباری! این رو بدونین برای فیلمبرداری با دوربین روی دست، باید لنزمون، لنزی باشه که وسعت دیدش زیاد باشه! ما به لنزهایی که همه‌جا رو می‌بینن می‌گیم لنز واید! (واید یعنی گسترده) لنز واید لنزهایی هستن که قسمت زیادی از منظره‌ی جلوی دوربین رو توی تصویر جا می‌کنن! چون با لنز لنز بسته حرکت‌ها خیلی اغراق‌شده به نظر می‌رسن! فرض کنین یه نمای اکستریم کلوزآپ رو از چهره‌ی یه بازیگر فیلمبرداری می‌کنیم! حتی پلک زدن بازیگر مثل خراب شدن یک ساختمونه! چرا؟! چون صورت اون بازیگر همه‌ی قاب رو پُر کرد توی زمان حرکت با دوربین، حفظ نقاط درست فوکوس خیلی سخته! چون فاصله‌ی سوژه و دوربین همه‌ش در حال تغییره! و این یعنی نمی‌تونیم یه نقطه‌ی درست فوکوس تعیین کنیم! توی این شرایط کار زیادی از فوکوس مَن هم برنمیاد! (فوکوس مَن دستیار فیلم‌برداره که مسئول حفظ فوکوسه!) خود فیلمبردار هم کارهای مهمتری داره! اما فرمول حل این مشکل خیلی ساده است! توی کتاب چشم فیلمبردار (Gustavo Mercado) گفته‌شده که از هر ترفندی برای حفظ فاصله‌ی فیلمبردار و بازیگر استفاده کنین! حتی اگه یه تیکه طناب باشه! تصور کنین فیلمبردار در حال تعقیب کردن سوژه هستش! یعنی با دوربین پشت سر بازیگر در حال فیلمبرداریه! اگه فیلمبردار رو با یه تیکه نخ یا طناب باریک به بازیگر وصل کنین! تمرکز و حفظ فوکوس خیلی ساده‌تر می‌شه! پیشنهاد یه تیکه طناب، پیشنهاد خیلی خارق‌العاده‌ایه! ۳– عمق میدان اجباری! این رو بدونین برای فیلمبرداری با دوربین روی دست، باید لنزمون، لنزی باشه که وسعت دیدش زیاد باشه! ما به لنزهایی که همه‌جا رو می‌بینن می‌گیم لنز واید! (واید یعنی گسترده) لنز واید لنزهایی هستن که قسمت زیادی از منظره‌ی جلوی دوربین رو توی تصویر جا می‌کنن! چون با لنز لنز بسته حرکت‌ها خیلی اغراق‌شده به نظر می‌رسن! فرض کنین یه نمای اکستریم کلوزآپ رو از چهره‌ی یه بازیگر فیلمبرداری می‌کنیم! حتی پلک زدن بازیگر مثل خراب شدن یک ساختمونه! چرا؟! چون صورت اون بازیگر همه‌ی قاب رو پُر کرد ارادتمند سعید مختاریان زواره خبرنگار سابق صدا و سیما روزنامه نگار و تولید کننده محتوی
