بلاغت در سخن یعنی کاربرد بجا و مناسب کلمات به نحوی که به بهترین شکل به انتقال مفهوم گوینده به شنونده کمک کند. در قرآن کریم بلاغت در اوج خود قرار دارد. در این مطلب نمونه ای از بلاغت در قرآن ارائه می شود:
اینجا خداوند خودش را با صفت قریب یعنی نزدیک معرفی می کند حالا ببینیم این صفت چگونه با چینش کلمات در این آیه پررنگ می شود:
1- می فرماید اگر درباره من از تو سوال کردند... . شنونده اکنون انتظار دارد که گفته شود " تو به آنها بگو". به عبارت دیگر از پیامبر سوالی پرسیده می شود و طبیعی هست که انتظار داشته باشیم پیامبر پاسخ خدا را به کسانی که می پرسند بدهد. اما این جا خداوند مستقیماً بندگان را خطاب میکند و نمی فرماید فقل انی قریب...(یعنی بگو من نزدیکم ..) بلکه می فرماید فانی قریب... (پس من نزدیکم ...) و اینجا پیامبر واسطه انتقال پیام نیست. خداوند نزدیک تر از هر کسی یا چیزی به بندگانش است حتی محبوب ترین مخلوقش یعنی حضرت رسول الله. پاسخ مستقیم خداوند به بندگان دقیقاً همراستا با صفت قریب است.
2- کلمه "اذا" در ابتدای آیه به معنای "هرگاه" هم دقیقاً همین ویژگی را دارد. زمانی که از شما سوالی بشود به آن پاسخ می دهید. ابتدا سوالی هست و سپس پاسخی. خداوند نفرمود که چون بندگانم درمورد من از تو سوال کردند من پاسخش را می دهم. اینجا هنوز سوالی مطرح نشده است و خداوند می فرماید "هرگاه که سوال کردند..." . یعنی حتی قبل از اینکه سوالی مطرح بشود خداوند آماده شنیدن و پاسخ دادن است.
3-میفرماید:
شما اگر از کسی درخواستی داشته باشید، اول درخواست را بیان می کنید، سپس او می پذیرد و اجابت می کند. اینجا خداوند نمی فرماید بعد از دعای شما من اجابت می کنم. می فرماید همان زمان، همان لحظه که دعا می کنید، من اجابت می کنم. فاصله ای بین دعا و اجابت نیست!
