خداوند بارها در قرآن خودش را با صفت هایی همچون غافر یا غفور به معنای بخشنده گناهان معرفی کرده است. همه می دانیم که خداوند بسیار بخشنده است و بخشش او ورای تصور ما انسان ها است. آیه ای از قرآن می تواند چشم انداز روشن تری در این خصوص به ما ارائه کند:
خداوند در این آیه می فرماید که همه گناهان را می بخشد. اینجا سوالی مطرح می شود برخی گناهان هولناک و عظیم هستند، بخشش آنها چطور امکان پذیر است؟
برای پاسخ به سوال مذکور آیات زیر که ظاهرا مربوط به واقعه ای در یمن پیش از ظهور اسلام هست را ملاحظه بفرمایید:
طبق گزارش های اسناد مسیحی، ذوانوس یهودی آخرین پادشاه سلسله حمیر در یمن شماری از اهالی نجران را به دلیل گرویدن به مسیحیت در آتش سوزاند و احتمالاً اشاره قرآن به همین واقعه است. داخل پرانتز عرض کنم که ظاهراً این هولوکاستی است که یهودیان عاملان آن بودند.
حال بیایید آیه ۱۰ را دوباره مرور کنیم.
خداوند در مورد توبه چه کسانی صحبت می کند؟ کسانی که گناهی به این هولناکی مرتکب شده بودند. گودال بزرگی را پر از هیزم کرده بودند و آتشی عظیم افروخته بودند. یک به یک مردان و زنان با ایمان را داخل گودالها انداخته بودند و از آن بالا سوختن و ناله های آن ها را سنگدلانه دیده بودند. حتی اینها هم در دایره بخشش خداوند می توانند قرار بگیرند و امکان توبه دارند! دریای بخشش خداوند غفور بیکران است. اما خداوند بی حکمت نمی بخشد.کلید بخشش خداوند توبه است توبه واقعی.