سجاده فرش مسجد النبی از کشور ایران تهیه شد .
مسجدُ النّبی یا مسجد نبوی، مسجدی در شهر مدینه در کشور عربستان سعودی است
که مرقد پیامبر اسلام(ص) نیز در آن جای دارد.
این مسجد پس از مسجدالحرام دومین مسجد مقدس جهان اسلام است
که توسط پیامبر اکرم(ص) در سال اول هجری ساخته شد
و در دورههای مختلف توسعه یافته است.
خانه پیامبر(ص) و خانه علی(ع) و فاطمه(س) نیز در کنار این مسجد بوده که در توسعههای مسجد، به آن ملحق شده است.
مسجدالنبی از مهمترین زیارتگاههای مسلمانان است و نزد شیعیان جایگاه ویژهای دارد.
مسجدالنبی به جامع مدینه، مسجد الرّسول، مسجد رسول الله، مسجد نبوی و مسجد مدینه میگویند.
مشهورترین نام این مسجد، «مَسجدُالنَّبی» است.
پیامبر اکرم(ص) در این مسجد نمازهای جماعت را اقامه میکرد و فعالیتهای سیاسی و اجتماعی خویش را در این مکان وسعت میبخشید،
از اینرو این مسجد را از دیرباز به مسجدالنبی میشناسند.
همچنین افزوده شدن خانه پیامبر که محل دفن او نیز بوده به این مسجد، در این نامگذاری مؤثر بوده است. پیامبر(ص)، در روایاتی از مسجد النبی با تعابیری همچون «مسجدی»(مسجد من) تعبیر کرده است.
این مسجد پس از مسجدالحرام، مقدسترین مسجد مسلمانان به شمار میآید
و احکام فقهی ویژهای دارد. وجود برخی اماکن در این مسجد و نیز در پیرامون آن، اهمیت مضاعفی به آن بخشیده است.
مقبره و خانه پیامبر(ص) در این مسجد و همچنین وجود قبرستان بقیع که مدفن بزرگان صدر اسلام است، از آن جمله است.
مسلمانان پیش یا پس از ادای فریضه حج، غالباً به زیارت این مسجد میروند
و زیارت این مسجد را در کمال معنوی سفر حج خود موثر میشمارند.
مسجد النبی جایگاه ویژهای نیز نزد شیعیان دارد. برخی از وجوه اهمیت این مسجد نزد شیعیان عبارت است از:
ماجرای سد الابواب که در آن پیامبر از طرف خداوند مأمور شد همه درهایی که به داخل مسجد باز میشد به جز در خانه حضرت علی(ع) را ببندد
احتمال دفن حضرت فاطمه(س) درون مسجدالنبی بین قبر و منبر حضرت رسول(ص).
وجود بقیع در کنار مسجد و مقبره ائمه بقیع در این قبرستان
در مسجد النبی چند محراب وجود داشته یا دارد که مشهورترین آنها عبارتند از:
پیامبر در مسجد محرابی نداشته، اما بعدها در محلی که پیامبر نماز میگزارد، محرابی ساخته شد
که نزد مسلمانان قداست دارد احترام و قداست این محراب به همین سبب است.
این محراب به احتمال در زمان عمر بن عبدالعزیز در ساخته شده است.
محراب تهجّد؛ مکانی در کنار ستون تهجد بوده است.
پیامبر اکرم(ص) برای نماز شب، عبادت و شب زندهداری کنار این ستون میایستاد.
در قرون بعدی، به یاد و احترام پیامبر(ص)، محرابی در اینجا ساختند
که به محراب تهجد شهرت یافت و در دوره آل سعود، آن را برچیدند.
محراب فاطمه(س)؛ این محراب در جنوب محراب تهجّد، داخل مقصوره، یا خانه حضرت فاطمه(س) قرار دارد که به مسجد ملحق شده است.
در روایات از این محراب یاد شده است؛
از جمله امام حسن مجتبی(ع) فرموده است:
مادرم فاطمه را شب جمعهای در محرابش دیدم که تا صبح ایستاد و نام مردان و زنان مؤمن را به زبان آورد و برایشان دعا کرد.
گفتم: مادر! چرا برای خود دعا نکردی؟ فرمود: پسرم! اوّل همسایه و سپس اهل خانه.
بسیاری از عمرهگزاران ایرانی که وارد مسجدالنبی میشوند،
در جوار قبر مطهر و منبر آن حضرت فرش سبز رنگی را مشاهده میکنند
که با فرشهای دیگر مسجد متفاوت است
این مکان که با فرش سبز رنگ مفروش شده است، «روضه نبوی» نام دارد،
که در ناحیه جنوب شرقی مسجد(رو به سوی قبله) یعنی مسافت میان قبر پیغمبر(ص) و منبر آن حضرت است
در محدوده روضه، مرقد مطهر، منبر و محراب واقع است.
این مکان به دلیل روایتی که از حضرت رسول(ص) نقل شده دارای فضیلت زیادی است و نماز خواندن در این مکان بسیار توصیه شده است.
حضرت رسول(ص) در مورد این مکان فرمودند: «میان منبر و خانه من باغی است از باغهای بهشت» و روایات بسیاری داریم
که پیامبر (صلّیالله علیه وآله) فرمود: «منبر من بر دری از درهای بهشت قرار دارد»
لذا این محدوده با فضیلتترین قسمت مسجدالنبی به شمار میرود
مدیریت اداره فرش در ریاست کل امور مسجدالنبی(ص) از مفروش کردن اماکن اقامه نماز در این مسجد با ۴۳۰۰ تخته فرش خبر داد.
گروه تحلیلی خبری سایت سجاده فرش مناجات به نقل از «ابوظبی الاخباریه»، «بندر الحسینی»،
مدیریت اداره فرش در ریاست کل امور مسجدالنبی(ص) گفت:
این اداره در راستای ارائه خدمات ویژه خود، چهار هزار و ۳۰۰ تخته فرش را برای اماکن اختصاص یافته
به نماز در صحن های مسجدالنبی(ص) تهیه کرد.
«بندر الحسینی» هدف از این اقدام را ارائه خدمات به زائران و فراهم کردن مکانی امن برای عبادت دانست.
حضرت آیتالله العظمی جوادی آملی به پرسشی درباره سجده بر فرش در مسجد النبی پاسخ گفته است.
به گزارش شفقنا متن پرسش مطرح شده وپاسخ این مرجع تقلید شیعیان بدین شرح است:
سجده بر فرش در مسجدالنبی مانع ندارد و مهر گذاشتن جایز نیست و لازم نیست در جایی که سنگ است
نماز بخوانند و یا حصیر یا نحو آن با خود ببرند، و از انجام عملی که موجب هتک و انگشتنما شدن باشد
اجتناب نمایند ؛ ولی هرگاه به سهولت بتواند روی سنگهای مسجد نماز بخواند، آن را ترک نکند.