اول از همه، سال نو شما مبارک!
در آخرین مواجهه‌ام با ویرگول، به کلیپ انصافاً زیبایی برخوردم که آمارهایی از فعالیتم در سال ۹۷ ارائه می‌داد. تنها ۶ پست منتشر کردم. اما همین تعداد اندک ۳۴،۵۲۳ ثانیه خوانده شده‌اند. یعنی حدود نه و نیم ساعت از وقت شما آدم‌هایی که به این‌جا سر می‌زنید را گرفته‌ام.
قطعاً ممنون از شما! وقت کمی نیست نه و نیم ساعت! تقریبا زمان مفید کاری یک نفر در دو روز می‌شود. در طی چنین زمانی می‌توان کارهای مهمی انجام داد. اما شما این وقت را گذاشته‌اید تا آنچه را بخوانید که از ذهن من بر دستانم، از دستانم بر کیبورد، از کیبورد به سرورهای ویرگول، و از این سرور‌ها به صفحات کامپیوتر یا موبایل شما سرازیر شده‌اند.
ترسناک است، آن هم برای منی که در دنیای واقعی از اینکه از کسی بخواهم دقیقه‌ای از وقتش را به من بدهد مضطرب می‌شوم. به حرف‌هایی فکر میکنم که بعضی را در همین ویرگول و بعضی را در ذهنم پیش‌نویس کرده‌ام و هوس انتشارشان را داشتم. اگر آن‌ها هم بودند این ۳۴،۵۲۳ تا چند می‌رفت؟ ده هزار؟ بیست هزار؟ پس خدا را شکر که همان پیش‌نویس ما‌ندند. مسئولیت سنگینی است.
اصلا مهمترین دلیل دوری جستنم از توییتر همین است که نکند عادتم دهد هر پریشانی که از ذهنم می‌گذرد را منتشر کنم. قبل از اینکه ساعتی بالا و پایینش و در کنج‌های مختلف ذهنم نشخوارش کنم. که نکند دروغی باشد، حقی را ناحق کند، دلی را بیازارد، یا وقتی را تلف کند.
به هر حال برایم دعا کنید که اگر باز هم چیزی این‌جا نوشتم ارزش وقت گرانقدر شما را داشته باشد.
