چند سال پیش که فیلم اتوبوس شب ساخته شد، بعد از اکران مصاحبه‌ای از کیومرث پوراحمد خوندم که به موضوع مهمی اشاره کرده‌بود، گفته بود که “ما از اول تصمیم گرفتیم که فیلم اتوبوس شب را سیاه و سفید فیلمبرداری کنیم و من حتی با اینکه بعد از فیلم برداری رنگی اون رو تبدیل به سیاه و سفید کنیم و نمایش بدیم هم مخالف بودم”.
وقتی بیشتر به این مطلب فکر می‌کنم می‌بینم باید به این اصالت سیاه و سفید پایبند بود.
وقتی به صدای پیانو گوش می‌دیم اصالت صدای ضربه زدن‌ها به سیم‌ها از طریق کلاویه‌ها را می‌شنویم، حالا به صدای پیانویی که از یک دستگاه سینتی سایزر تولید میشه هم دقت کنیم، هرقدر هم که این صدا به صدای پیانو نزدیک باشه اصالت صدای یک پیانوی اصیل را نداره.
همین نقش و اثر سیاه و سفید را در فیلم اتوبوس شب هم می بینیم، نورپردازی در فیلم سیاه و سفید، شگردها و روش های خودش را داره، فیلتر هایی که در دوربین فیلمبرداری سیاه و سفید استفاده میشه اثرات خاص خودشون را دارن.
در عکاسی سیاه وسفید هم همین اثرات را می تونیم ببینیم، در تمامی دوربین های دیجیتال حال حاضر میتونیم نوع ثبت عکس را از رنگی به سیاه و سفید تبدیل کنیم و حتی در زمان عکاسی از فیلترهای مخصوص عکاسی سیاه و سفید استفاده کنیم. نورپردازی را تغییر بدیم و شرایط کنتراست و ثبت را متفاوت کنیم.
اما دلیل این مطالب بالا چی بود؟
چند روز پیش در حال جستجو برای پیداکردن چند کار و نمونه کار قدیمی بودم که به یک پاکت نخودی رنگ خاک گرفته برخوردم، با دیدنش رفتم به حدود 30 سال پیش، عکاسی سیاه و سفید، دوربین آنالوگ، فیلم سیاه و سفید، ظهور دستی در لابراتوار، آگراندیسمان و چاپ عکس برروی کاغذ ایلفورد سیاه و سفید، یعنی شرایطی که هیچ رنگی در آن وجود نداره.
پروژه ی دانشجویی و غیر دانشجویی، دیدم چه بهتر که این تجربه سی سال گذشته را به اشتراک بزارم.
اولین عکس را با هم ببینیم تا بیشتر از عکاسی سیاه و سفید لذت ببریم.
امیدوارم همتی برایم باشه تا عکس های بیشتری را به اشتراک بزارم.
جنگل برفی با عکسی که کمترین حجم خاکستری را در آن می‌بینیم ، زمان اسکن هم سیاه و سفید اسکن شده تا اصالتش از بین نره.
سیاه و سفید مانند کلاویه های پیانو پر از اصالته و صدای آن هم مانند پیانو شنیدنیه.
