دوستانم به من می گویند قرمز، شما هم می توانید با همین اسم صدایم کنید؛ اما توی این محله سال های سال است که آدم ها به من می گویند درختِ آرزو.
دلیل این کارشان بر می گردد به آن موقع ها که من کم سن و سال بودم و آرزوهای بزرگتر از خودم داشتم.
داستانش طولانی است.
هر سال اولین روز ماه مِی، مردم از همه جای شهر می آیند و با تکه های کاغذ، برچسب، تکه های پارچه، تکه ای کاموا و گاهی هم یک جوراب ورزشی، خوشگلم می کنند. هر کدام از آن پیش کش ها یک رؤیا، یک علاقه یا اشتیاقی را در خودش دارد.
چه تزئین شده باشد یا همین طوری پرتش کرده باشند بالا یا آن را با پاپیونی بسته باشند، همه در آرزوی داشتن چیز بهتری هستند.
درخت های آرزو تاریچه ی طولانی و قابل احترامی دارند که به قرن های پیش بر می گردد. توی ایرلند یک عالمه درخت آرزو هست که معمولاً یا درخت زالزالک هستند یا زبان گنجشک؛ اما همه جای دنیا می توانید درخت آرزو پیدا کنید.
وقتی آدم ها سراغم می آیند، معمولاً مهربان اند. انگار می فهمند یک گرهِ محکم می تواند جلوی رشدم را بگیرد. با برگ های تازه ام با لطافت برخورد می کنند و حواسشان به ریشه های از خاک بیرون زده ام هست.
بعد از اینکه آرزوهایشان را روی یک تکه کاغذ یا پارچه نوشتند، آن را به یکی از شاخه هایم می بندند. معمولاً هم آرزویشان را زیر لب می گویند.
رسمش این است که روز اول آرزو می کنند؛ اما آدم ها گاهی در طول سال هم سری به من می زنند.
عجیب ترین چیزهایی که شنیده ام، این هاست:
آرزو می کنم یه اسکیتِ پرنده داشته باشم.
آرزو می کنم جنگی توی دنیا نباشه.
آرزو می کنم یه هفته هوا ابری نشه.
آرزو می کنم بزرگترین شکلات دنیا رو داشته باشم.
آرزو می کنم جغرافی بیست بگیرم.
آرزو می کنم خانم جِنورینی صبح ها اِن قدر بدعُنق نباشه.
آرزو می کنم موش صحراییم بتونه حرف بزنه.
آرزو می کنم اِن قدر احساس تنهایی نکنم.
آرزو می کنم بدونم باید چه آرزویی داشته باشم.
یک عالمه آرزو؛ بزرگ و مسخره... خودخواهانه و شیرین.
باعث افتخار است که همه ی این آرزوها به شاخه های قدیمی و خسته ی من تقدیم شده است.
البته شبِ اولین روز مِی که از راه می رسد، انگار کسی یک سطل آت و آشغال رویم ریخته است.
*پایان*فصل*سوم*
