جوانی به دل آدم هاست

دیشب یکی از اقوام زنگ زد. دیر گوشی رو برداشتم آخه داشتم پای سیستم بازی میکردم. میگه کجایی گوشی رو بر نمیداری؟ میگم که در حال گیم بودم. میگه خجالت نمیکشی؟!!! گفتم برا چی؟ میگه آخه آدم گنده میشینه بازی میکنه. طبق روال (چون کلا آدم کمرو و محجوب و ماخوذ به حیایی هستم شدید)روم نشد بگم :

اولا گیم برای سن خاصی نیست.

دوما خودت میشینی شو هندی نگا میکنی که نه حرفاشون رو میفهمی و نه رقصشون رو (از بس حرکات رزمی توشه) و عمرا بتونی اجرا کنی و تازه اگه یاد بگیری هم تا یه گروه پشت سرت سیاه لشگر نباشن و بعدش خودت یه دختر دیگه رو با حالت حرکات موزون تعقیب نکنی معنی نداره. کسی کاری بهت داره؟ گنده بک

سوما من همیشه گفتم من دو تا سن دارم. یکی سن شناسنامه ای که با گذر زمان هی داره میره بالاتر و یکی هم سن درونی (روحی) که تقریبا تو اکثر مسایل هنوز یه جوون و شایدم نوجوون شاد و سر زنده س. تا وقتی که انگشتام منو یاری کنه دست از کیبورد و موس نخواهم کشید.

چهارما من از اول پای گیم وایساده بودم، وایسادم و وای خواهم ساد. حالا دوست نداری بهم زنگ نزن جناب خان.

پنجما خداحافظ

یا علی