? مرتضی هاشمی
?️محرم امسال را در بین پاکستانی‌های مقیم یا شهروند بریتانیا گذراندم. در این حین یادداشت‌های مردم‌نگارانه‌ای هم نوشتم تا بعداً در تحقیقی به کار ببرم. برخی از نکات جالب محرم این دسته از شیعیان را در زیر می‌آورم:
?️پاکستانی-بریتانیایی‌ها در ادینبورا دسته‌ی کوچکی تشکیل می‌دهند و طول یک خیابان را می‌روند و می‌آیند. حدود ده دختر و پسر که انگلیسی زبان اول‌شان است دور دسته می‌گردند و بطری آبی با یادداشتی در مورد کیستی امام حسین به سایر شهروندان کنجکاو و بعضاً گیج‌شده می‌دهند و چند کلمه‌ای در مورد مراسم با آنها صحبت می‌کنند.
?️روش سینه‌زنی این دسته از شیعیان تا حد زیادی سنتی مانده. مثلاً در تمام دو ساعت رفت و برگشت دسته فقط دو یا سه بیت شعر را تکرار می‌کرد و سینه‌می‌زدند. هر چند دقیقه‌ای با همان بیت شعر شور می‌گرفتند و به قولی سنگین سینه می‌زدند. اما باز دوباره برمی‌گشتند به سینه‌زنی آرم‌تر. این برای برخی از ما ایرانی‌ها که به دی‌جِی مداح‌ها عادت کرده‌ایم شاید خسته‌کننده به نظر برسد. اما این نحو تکرار بیت به صورت ذکر تاثیر عمیق روحی و روانی می‌گذارد. گمان من بر این است که روش صوفیانه‌ی مجلس ذکر هم بر این نحو عزاداری تاثیر گذاشته است. نه تنها صوفی‌گری در پاکستان رواج زیادی دارد که مشاهدات من نزدیکی اجتماع شیعیان پاکستانی و صوفیان سنی مذهب پاکستانی در بریتانیا را تایید می‌کند. این به غیر از واقعیت تاریخی نزدیکی آموزه‌های شیعه‌ی امامیه به عرفان و باطنی‌گرایی است.
?️هرچند این شیعیان لطف زیادی به ایرانیان دارند، از چند نفر از فعالین‌شان شنیدم که ایرانی‌ها چندان تحویل‌شان نمی‌گیرند و در مراسمات انگلیسی زبان‌شان شرکت نمی‌کنند و حتی با این جماعت رفت و آمد ندارند. چه بسا با تحقیر به آنها نگاه می‌کنند... آه!
?️عکس‌ها را خودم گرفتم.
