ایجاد استراتژی های مقاوم سازی
راهبردهای زیادی برای تقویت سازه ها (تقویت ساختمان های بتنی، ...) و مقاوم سازی ساختمان ها وجود دارد که چند مورد از استراتژی های رایج در مقاوم سازی سازه به شرح زیر است.
استراتژی‌های کاملاً متفاوت زیادی برای تقویت سازه‌ها وجود دارد، و استراتژی‌های تقویت‌کننده در حقیقت رایج‌ترین استراتژی‌های تقویت‌کننده هستند.
(در تصویر زیر، احتمالاً می توانید برخی از استراتژی های ساخت مقاوم سازی را مشاهده کنید):
مقاوم سازی سازه ها و مقاوم سازی ساختمان ها با FRP
تقویت سازه ها ساختمان ها با گنجاندن پارتیشن های برشی یا مقاوم سازی سازه ها و مقاوم سازی ساختمان ها با گنجاندن بادبندهای فلزی
مقاوم سازی و مقاوم سازی ساختمان ها ساختمان هایی که از دمپر یا دمپر استفاده می کنند
مقاوم سازی سازه ها و مقاوم سازی ساختمان ها با استفاده از آونگ غلیظ فراوان
مقاوم سازی سازه ها و مقاوم سازی ساختمان ها با استفاده از ژاکت های فلزی و بتنی
مقاوم سازی سازه ها و مقاوم سازی ساختمان ها با استفاده از سگک های کمانش
مقاوم سازی سازه ها و مقاوم سازی ساختمان ها با استفاده از جداکننده های لرزه ای
تسلیح سازه های بتنی و مقاوم سازی ساختمان ها با هدف مقاوم سازی آنها در برابر توده های ورودی، افزایش عیوب ناشی از فرسایش، افزایش شکل پذیری سازه و یا موارد مختلف با استفاده از لوازم قابل قبول و اجرای مناسب به پایان می رسد. استراتژی ها.
استفاده از لوازم کامپوزیت در نوع پلیمرهای تقویت شده با الیاف (Fiber Strengthened Polymers)، به اختصار FRP.
که به آن تکنیک معاصر مقاوم سازی و تغییر لوازم متعارف و استراتژی های موجود می گویند.
منابع FRP از ترکیبی از الیاف و رزین تشکیل شده است. در دوره سخت شدن، از رزین (رزین اپوکسی) برای ایجاد یک لایه توکار استفاده می شود، علاوه بر این که سیستم FRP به کف بتنی می چسبد و پوششی برای محافظت از منابع ایجاد می کند.
استفاده از FRP به دلیل وزن کم، سرعت اجرای بیش از حد، قدرت بیش از حد و عدم محدودیت های معماری، به ویژه در ساختمان های بتنی ضروری است.
علاوه بر این، مقالات بعدی را بیاموزید تا در مورد عملکردهای مقاوم سازی با FRP بدانید:
نرم افزار تامین FRP در ساختمان های مسکونی بتنی
تقویت سیلو
استفاده از منابع FRP در تقویت پل
تقویت دال ها و عرشه ها
تقویت ستون های بتنی با منابع FRP
تقویت تیرهای بتنی با مواد FRP
نرم افزار لوازم FRP در پارتیشن
یکی دیگر از تکنیک های مقاوم سازی ساختمان ها استفاده از پارتیشن های برشی بتنی یا مهاربندها است. به دلیل سختی بیشتر دیوار برشی نسبت به بادبند، تنوع دهانه های مورد نیاز برای قرار دادن دیوار برشی کمتر از بازشوهای مورد نیاز برای مهاربند است.
در نتیجه، طراحی مقاوم‌سازی مشکلات معماری کمتری ایجاد می‌کند.
برای اتصال دیوار به ستون، باید از چکش یا پیچ به عنوان برش در بالای ستون استفاده شود.
یکی دیگر از سطوح لازم برای توجه تقریباً با استفاده از پارتیشن های برشی این است که فشار زیادی در پشت دیوار برشی وجود دارد که می تواند نیاز به نصب شمع هایی برای تغییر این نیروها به پایین داشته باشد.
برای جداسازی حرکت بین سازه و پایین، از نصب جداگرهای لرزه ای بر روی درجه پایه سازه استفاده می شود. جداسازهای لرزه ای قطعاتی هستند که سختی جانبی آنها بسیار کمتر از سختی محوری آنهاست، بنابراین در هنگام وقوع زلزله، این قطعات باید تغییر فشار را به ساختار اصلی متوقف کنند و اصولاً حرکتی غیرقابل انعطاف در طول زلزله ایجاد کنند. به تخصص.
کارایی جداکننده‌ها صرفاً در تنوع مطمئنی از جرم و رویه سازه بسیار جذاب است و به همین دلیل این تکنیک ممکن است بسیار محدود و صرفاً برای ساختمان‌هایی با وزن و رویه مطمئن بسیار کارآمد باشد و به همین دلیل کمتر از موارد مختلف است. استراتژی های این سیاره مورد استقبال مشاوران قرار گرفته است. فقط در چند کار مورد استفاده قرار گرفته است.
برای اطلاعات بیشتر در مورد این تکنیک مقاوم سازی، صفحه وب عایق لرزه ای را یاد بگیرید.
در استراتژی‌های مدیریت سازهای غیرفعال مشابه استفاده از میراگرهای چسبناک و ویسکوالاستیک، نیروی جذب شده توسط اعمال مستحکم پایین توسط دمپرها جذب می‌شود و سیستم سازه فقط اجازه ورود به فضای غیرخطی را ندارد.
این امر باعث افزایش مقاومت ساختمان در برابر زلزله با فواصل بازگشت طولانی تر (که طبیعتاً بسیار شدید است) یا به عبارت های مختلف احتمال ریزش ساختمان در مقابل این زلزله ها را کاهش می دهد.
تکنیک های جذب نیرو (دمپر) اساساً بر اساس افزایش ضریب میرایی سازه است. تأثیر مهم میرایی کاهش دامنه نوسان و پاسخ سازه به نیروهای استفاده شده است و بنابراین مقدار زیادی از توان ارتعاشی را زودتر از زمانی که پاسخ سازه به محدودیت نهایی برسد هدر می دهد.
اتلاف‌کننده‌های برق را می‌توان در بادبندها، اتصالات و عناصر غیرسازه‌ای یا مکان‌های مناسب مختلف در ساختمان‌های کنونی قرار داد، اما ساده‌ترین و رایج‌ترین روش استفاده از دمپرها در بادبندها است که می‌توان در تمامی کف‌های ساختمان از آن استفاده کرد. جست و خیز کردن
در انواع دمپرها، شیرینی و زینت سازه نیز مورد توجه قرار می گیرد تا در صورت استفاده آشکار از آنها، هیچ مشکل معماری وجود نداشته باشد.
میراگرهای ویسکو الاستیک مورد استفاده در ماموریت افسون لرزه ای لژ پارسیان آزادی
ترکیبی از استراتژی های فوق را می توان برای مقاوم سازی استفاده کرد.
در پروژه موزه دکتر شریعتی، مقاوم سازی با رشد تکنیک سختی با گنجاندن دیوار برشی با آرماتور سنگ تراشی با تکنیک تقویت FRP استفاده می شود.
در مقاوم سازی ماموریت لژ بزرگ آزادی، ترکیبی از تکنیک مقاوم سازی FRP به همراه سیستم مقاوم سازی مهاربندی و دمپر (دمپر) استفاده شده است.
در مقاوم سازی ماموریت مصلی تهران از ترکیبی از استراتژی های جلیقه فلزی و افزایش اندازه دیوار برشی برای تقویت استفاده شده است.
جالب اینجاست که در ماموریت نیس مصلی تهران بیش از 200 مورد کاشت پیچ و مهره و کاشت میلگرد به دست آمده است.
به سوالات اغلب درخواست شده توسط معماران تجربی پاسخ دهید:
کدام تکنیک برای ساخت آرماتور بهتر است؟
انتخاب یک تکنیک تقویتی به عنوان یک تکنیک تقویت سازه به موقعیت های ساخت بستگی دارد.
ژاکت فلزی می تواند قدرت عضو بتنی را افزایش دهد. در تیرها، این تکنیک می تواند قدرت خمشی و برشی اندام را افزایش دهد.
در ستون های بتنی، همزمان با افزایش قدرت خمشی و برشی به دلیل محفظه بتنی، باعث افزایش قدرت فشاری ستون نیز می شود.
یکی از بزرگترین مزایای این تکنیک ژاکت فلزی این است که نباید مانند تکنیک ژاکت بتن تقویت شده قالب گیری شود.
برای اطلاعات بیشتر در مورد این تکنیک، با صفحه وب تقویت ژاکت فلزی صحبت کنید.
تقویت با ژاکت فلزی
شرکت آرماتورسازی ساختمانی رادیاب
استفاده از ژاکت متالیک تکنیک مناسبی برای تقویت ساختمان های بتنی است، در حالی که با افزایش قدرت و شکل پذیری اعضا، نوع ساخت وزن حیاتی به ساختمان اضافه نمی کند.
در این تکنیک ورق های فلزی بر روی کف بتنی عضو در محل ضعیف سازه قرار می گیرند و توسط پیچ و مهره به عضو مربوطه مرتبط می شوند.
تقویت با ژاکت فلزی با تکیه بر کیس پیچ خورده، راه راه یا موضعی می شود.
در برخی موارد، زمانی که اتصال تیرها و ستون‌های ساختمان‌های بتنی با استانداردهای شکل‌پذیری منطبق نمی‌شود، همراه با فضای بین درزها، در سراسر تیرچه قرار می‌گیرند و با جوشکاری به یکدیگر مرتبط می‌شوند.
علاوه بر این، این ورق‌ها باید به تیرها و ستون‌ها با پیچ و مهره مرتبط باشند تا در تحمل لنگرهای خمشی و نیروهای برشی ایجاد شده در اتصال شرکت کنند.
ورقه های فلزی محیطی که برای احاطه اتصالات تیرها و ستون ها استفاده می شود، خرد شدن بتن را به تاخیر می اندازد و قدرت فشاری آن را افزایش می دهد.
برای تقویت ستون های سازه ای ضعیف که نباید آرماتور عرضی یا طولی زیادی داشته باشند. به طور عمده از ژاکت های فلزی استفاده می شود.
برای این شغل؛ ورق های فلزی در سراسر ستون قرار گرفته اند و توسط پیچ و مهره به ستون مربوط می شوند.
این ورق ها همچنین باید به درستی به تیرها و پایه های بالا و پشت ستون متصل شوند.
استفاده از ژاکت فلزی برای استحکام ستون ها در حالی که افزایش قدرت برشی و خمشی ستون با ایجاد تنش محصور کننده باعث افزایش قدرت فشاری بتن می شود و علاوه بر آن از کمانش آرماتورهای طولی جلوگیری می کند.
در مواردی که هدف آرماتور فقط افزایش قدرت برشی تیر و یا جبران کمبود سفتی در ستون ها برای جلوگیری از کمانش آرماتورهای طولی است، نوارهای فلزی محیطی می توانند به عنوان جایگزین ورق فلزی مورد استفاده قرار گیرند.
در قسمت تعیین شده در زیر، که یک آرماتور سازه بتنی است، از نوارهای فلزی برای احاطه کردن بتن برای افزایش قدرت فشاری ستون استفاده می شود.
علاوه بر این، از نوارهای فلزی برای تغییر فشار مهاربند بالاتر به مهاربند کاهش استفاده شده است.
برای اطمینان از اینکه فشار برشی بین عضو بتنی و ورق منتقل می شود
با توجه به این موضوع، برای ایجاد این اتصال، زودتر از قرار دادن ورق‌ها، سوراخ‌هایی در داخل عضو بتنی و ورق‌های فلزی ایجاد می‌شود، سپس ورق‌ها (صفحات) روی عضو قرار می‌گیرند و با پیچ و مهره به یکدیگر مرتبط می‌شوند، سپس باقیمانده‌ها. منطقه داخل دهانه مملو از اپوکسی.
به طور معمول، کاربرد تکنیک مقاوم سازی ژاکت فلزی در موارد زیر طبقه بندی می شود:
محوطه واقعی
افزایش قدرت برشی عضو
قدرت خمشی عضو را افزایش دهید
افزایش سختی جانبی سازه (به میزان قابل توجهی)
از جمله مزایای این تکنیک می توان به موارد زیر اشاره کرد:
پتانسیل برای رفع بیشتر مسائل سازه ای در قاب های بتنی
بدون نیاز به قالب گیری، نه مانند تاکتیک تقویت با یک ژاکت بتنی
سرعت اجرای زودتر نسبت به ژاکت بتونی
امکان مناسب برای بتن زراعی در ستون
موضوع سازه در این تکنیک کمتر از ژاکت های بتنی است
معایب این تکنیک علاوه بر این شامل موارد زیر است:
لزوم اجرای پوشش های نسوز در ساخت و سازهای ضروری که منجر به افزایش قیمت می شود.
زمان اجرای بیش از حد و تعدادی عملیات کاشت آرماتور و جوشکاری با قیمت بسیار گزاف در صورت تمایل به افزایش قدرت خمشی و برشی.
ضرورت انجام عملیات تزریق و مقدار زیاد دوغاب که ممکن است بسیار سخت باشد. به طور کلی اصلاح برخی از اتصالات درون قاب ها غیرممکن است.
مهندسان به طور کلی استراتژی های تقویت را در وظایف بتن مشاوره می دهند.
ضمناً در چارچوب وظایف مسجد نیس تهران، اجرای ژاکت فلزی به نحو احسن انجام شد.
استفاده از پوشش بتنی بدون شک یکی از استراتژی های تقویت ساختمان های بتنی گرد اجزای متنوعی شبیه به پارتیشن های برشی، ستون ها و تیرها است.
اول، سوراخ ها در فواصل مشترک در داخل وجوه در سراسر اجزای ضعیف ایجاد می شوند. سپس یک توری فلزی با تقویت آجدار در سراسر ماده قرار می گیرد.
مقیاس و فاصله آن تقویت‌کننده‌های فلزی با کمک نتایج تحلیلی طراحی شده‌اند.
مقدار و فاصله سوراخ های ایجاد شده در اندام به حدی است که نباید باعث ایجاد عفونت اصلی در ماده شود.
علاوه بر این، هنگام حفاری، باید مراقب بود که تقویت ستون کاهش نیابد.
در صورت برخورد بالا با آرماتور، دستگاه مته باید از دهانه خارج شود و بعد از آن یک شکاف کاملاً جدید ایجاد شود تا هیچ تقویتی کاهش نیابد.
سپس سوراخ های ایجاد شده با چسب اپوکسی و تقویت کننده فشرده می شوند
دوخت L شکل داخل آن قرار گرفته است.
قالب ها در سراسر ماده قرار می گیرند و داخل آن با بتن پر می شود. پوشش جدید بتن با آرماتورهای آن باعث افزایش قدرت و شکل پذیری ماده سازه ای حاضر می شود.
که برای افزایش قدرت کمانش ستون ها، قدرت و شکل پذیری تیرها، ستون ها و پارتیشن های برشی استفاده می شود.
ژاکت واقعی یک سایبان برای یک عضو بتنی است که از میلگردهای فلزی و بتنی تشکیل شده است.
برای ساخت ژاکت بتنی ابتدا مجموعه ای از میلگردها بر روی عضو قبلی آرماتور محکم می شود و پس از قالب گیری، بتن ریزی می شود.
ژاکت واقعی قدرت خمشی و برشی ستون را افزایش می دهد و افزایش شکل پذیری ستون در این تکنیک به نوعی مشهود است.
مواردی وجود دارد که میزان آسیب به ستون بیش از حد است، یا در مواردی که ستون قادر به مقابله با نیروهای فشاری و نیروهای جانبی نیست، مشابه استفاده از ژاکت بتنی برای تقویت ستون قابل قبول به نظر می رسد.
خیر، ستون در تعدادی نقطه روی هم قرار می گیرد.
یک نگرانی ضروری در گنجاندن یک ژاکت بتنی، اطمینان از اتصال بین عضو فعلی و ژاکت است. برای این نگرانی، شخصیت توده های مورد استفاده برای عضو باید محتاط باشد. در نتیجه طراحی ژاکت مطابق با توده های روی ستون تمام می شود و طراحی می تواند منجر به استفاده از کاسه ضخیم یا لاغر یا نسبت فلز زیاد و کم شود.
اصلاح همزمان کلیه مسائل سختی و مقاومت در قاب های بتنی
اصلاح اتصالات در قاب ها
خطر برای اصلاح بار گرانشی ستون ها
سهولت برقراری ارتباط بین اعضا
نیازی به پوشش نسوز نیست
افزایش اندازه ساخت و ساز و برهم زدن ساختار ساختمان
نیاز به تخریب عمیق در داخل و سراسر اندام دارد
تنظیمات در سفتی سازه و پتانسیل ایجاد بی نظمی های پیچشی در ساختار و باز شدن موارد اضافی نیروهای درون اعضا بار ساخت و ساز را بهبود بخشید
زمان بسیار طولانی و قیمت واقعاً گزاف این تکنیک آرماتوربندی شامل (تخریب، قالب گیری، بتن ریزی پیچیده، اشغال منطقه مفید و بسیاری موارد دیگر) است.
ژاکت واقعی بدون شک یکی از شناخته شده ترین استراتژی های مقاوم سازی ساختمان های بتنی است و در حال حاضر یکی از استراتژی های حیاتی و گسترده مقاوم سازی ساختمان ها می باشد.
در این تکنیک تقویت جامعه، آرماتورهای فلزی در سراسر اعضای سازه قرار می گیرند و با کاشت میلگرد با چسب اپوکسی در داخل بتن محکم می شوند و سپس اعضا قالب گیری می شوند.
