در روایتی از امام صادق (ع) آمده: "کسی که سه بار به تو خشمگین شد و در حق تو بد نگفت، او را دوست خود کن." اولین بار این حدیث را دوران دبیرستان شنیدم. البته هیچ موقع به این فکر نکردم که دوستانم را اذیت بکنم تا ببینم واقعا می تونن به این روایت عمل بکنند یا نه؟ ولی سالها بعد ناخواسته این اتفاق برایم رقم خورد!!
حدود یکی دو ماه بعد از اینکه دانشگاه قبول شدم، در اردویی دوروزه شرکت کردم. در این فرصت اندک، مجال دوست شدن کامل برای هیچ کدوم از ما فراهم نبود، بخصوص برای من که زود به زود با بقیه سر صحبت را باز نمی کنم! آخر شب هنگامی که مهیای خوابیدن می شدیم، سر بحثی همدیگر را دست می انداختیم و سر شوخی باز بود. یکی از رفقا بهم مشت خیلی آرومی زد و من در جوابش میخواستم بهش خیلی آروم سیلی بزنم. حتی قصد سیلی زدن را نداشتم و تنها میخواستم کمی بترسونمش! اما از شانس بد من، به بدترین شکل ممکن به صورتش برخورد کرد، در حدی که خود من هم به شدت جا خوردم؛ یعنی اگه میخواستم شخصی را از روی عمد بزنم، به این شدت نمیتونستم عمل بکنم!!
واقعا ناراحت شده بودم، اما کاری بود که شده بود!! اونم با کسی که زیاد با هم هنوز دوست نشده بودیم. منتظر دعوای بزرگی بودم و اینکه بعد از اون اتفاق هرگز نتونم با هم حتی سلام و علیک ساده ای داشته باشیم. اما او تنها یکی دو حرف ساده زد و رفت. در این حد که فکر نمیکردم باهات هم نمیشه شوخی کرد! شب واقعا تلخی برام بود! اما به هر ترتیب گذشت و الان با هم سالهای سال رفاقت داریم!!
