در ادامه نوشته هام حول موضوع برند، توی این نوشتار می خوام از این بگم که چه ارتباطی بین برند و فعالیت های بازاریابی یک کسب و کار وجود داره و ارزشی که هر کدوم از این ها برای کسب و کار خلق می کنن چیه.
اینجا می تونین تعریف من از برند و اینجا توصیف من از چگونگی درک یک برند توسط نقاط تماسش رو مطالعه کنین.
احتمالا شنیدین که وقتی می خوان به زبان ها اشاره کنن معمولا از پیشوند «زنده» براش استفاده می کنن. به این معنی که این زبان در حال حاضر توسط عده ای، هر چند کم در حال استفاده هست. وقتی هم همه ی افرادی که به اون زبان حرف میزنن و مسلط هستن از دنیا میرن در واقع اون زبان رو به زوال میره یا می میره.
اون زبان ممکنه هنوز الفبای خودش و حتی مکتوبات یا نواهای ضبط شده ای هم داشته باشه، ولی چون دیگه کسی به اون زبان حرف نمی زنه یا نمی نویسه و ارتباط برقرار نمی کنه اون وقت به زودی رو به فراموشی میره.
مثلا می تونین لیست بعضی از زبان های در حال انقراض رو اینجا ببینین. برای مثال دوتا از زبان های در حال انقراض ایرانی نائینی و نظنزی هستن.
این مثال رو زدم چون به نظرم یه شباهتی وجود داره بین یک زبان، برند و فعالیت های بازاریابی.
وجود یا زندگی یک زبان وابستگی خیلی زیادی داره با تعداد آدم ها و تعاملاتی که با اون زبان انجام میشه. مشابهش برای یک برند هم وجود داره. وقتی یک کسب و کار و برند دائما و روزانه در حال ساختن پیام های مختلف به شکل های مختلف هستن و اون ها رو به وسیله کانال های ارتباطی مختلفی دارن به سمع و نظر تعداد زیادی مخاطب می رسونن، اون وقت می تونه خیلی ارزشمند باشه که رسم الخط خودشون رو داشته باشن یا شکل و شمایل و ظاهر منحصر به فرد خودشون رو داشته باشن تا بیشتر و بیشتر در ذهن و قلب مخاطبانشون نقش ببندن. اما وقتی یک کسب و کار سال تا سال پیامی رو در کانال خاصی برای مخاطبینش مخابره نمی کنه یا این اتفاق خیلی کم در حجم کم میوفته اون وقت باید دید چقدر ارزش داره که برای این تعامل و ارتباطات کم زبان و رسم الخط و شکل و شمایل و ظاهر دیزاین کرد.
خیلی وقت ها تصمیمات کسب و کارها در این موارد من رو یاد ضرب المثل «مورچه چیه که کله پاچه ش چی باشه» انداخته. خیلی نمونه و مثال می تونم بگم ولی به عنوان نمونه می تونم از «سرای ابریشم» نام ببرم.
چند سال پیش اون ها با هزینه و سر و صدای زیاد برند رو کاملا باز طراحی کردن. البته من هویت جدید رو دوست دارم. چه تایپوگرافی و چه نشان. همین طور سایر بخش های هویت. اون ها حتی فونت یا قلم طراحی کردن برای هویت بصری برند. فراتر از اون عناصری رو به عنوان جوهره برند قرار دادن.
حالا کو فعالیت های بازاریابی این کسب و کار؟ که بخواد از این الفبا برای برقراری ارتباط استفاده کنه و حرف بزنه؟ چند ماه بعد از اون کمپین های اولیه ی رونمایی دیگه خبری از فعالیت های بازاریابی که توش مخاطب بتونه نقش برند جدید رو ببینه و بشنوه و لمس کنه نبود. می تونیم ببینیم الان مخاطب ها کدوم یکی رو بیشتر دیدن و شنیدن. شهر فرش، آقای فرش یا سرای ابریشم؟
یعنی برای کسب و کاری که به هر دلیلی در راهبردهای کسب و کارش نیست که منابع قابل توجهی رو به فعالیت ها و ارتباطات بازاریابی ش تخصیص بده، طراحی فونت اختصاصی چه ارزشی ایجاد می کنه؟ اون کسب و کار یه مبلغی رو هزینه کرده برای این موضوع که اصلا کاری ندارم چقدر بوده و این آیا به صاحبین اون کسب و کار فشاری وارد کرده یا نه. صحبتم اینه که آیا بهینه بوده؟ آیا بهترین تصمیم بوده؟
بنابراین اینکه ما برند به روزی داشته باشیم از هر نظری و تمام قطعات پازل برند کامل و درست و حسابی باشه یه موضوعه، اینکه فعالیت های مطلوب بازاریابی داشته باشیم هم یه موضوع دیگه س. که البته بخش زیادی از تاثیرگذاری برند حاصل فعالیت های بازاریابی مطلوبه. یعنی سرمایه گذاری در فعالیت های بازاریابی حتما به خروجی ای منتهی میشه. کم یا زیاد. بهینه یا غیربهینه. اما وقتی سرمایه گذاری کردیم در زنده و به روز نگه داشتن برند، وقتی فعالیت های بازاریابی مطلوب کنارش نداشته باشیم انگار میوه سرمایه گذاری مون روی برند رو برداشت نمی کنیم.
ممنونم که تا اینجا مطالعه کردین و خوشحال میشم اگر نظرتون رو در مورد این نوشته با من و سایرین به اشتراک بذارین.
