178ـ Pفَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَمَا سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَ أُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِينَO. (72/يونس)
If you turn your face [of me], and do not accept my advice, I do not ask of you for a reward ; But my reward is only from Allah and I myself am commanded by the right to be one of people of Islam and submit His ruling. (72)
پس اگر شما روى گردانيده (و نصيحت مرا نپذيرفتيد) من از شما اجرى نخواسته بلكه اجر من تنها بر خداست و من خود از جانب حق مأمورم كه از اهل اسلام و تسليم حكم او باشم. (72 / یونس).
179ـ أجر النبوي: الغرض من النبي نوح (ع) من "فإن توليتم في سئلتكم من أجر" إذا رفضت قبول دعوتي، فلن يجلب لي أي مشكلة؛ أي، إذا ابتعدت عن دعوتي، فلن تكون مشكلة بالنسبة لي؛ لأنني لم أطلب منك أجراً، يفقد راتبي من خلال إدارة وجهك؛ بل أجرتي و أجرتي عندالله. إن إحدي العلامات واضحة للأنبياء الحقيقين مقارنة بالمدعين الكذبة هي أن لديهم دوافع إلهية، والدافع الإلهي هوسبب صدق المطالب بالنبوة؛ بينما المطالبين الكاذبين، لديهم دوافع مادية والغرض منها هو السعي لتحقيق الربح؛ كما يظهر في عمل الكهنة و نحوهم. و مع ذلك، أكد القرآن علي هذا الموضوع أن من أولي كلمات الأنبياء السماويين أنهم لم يتوقعوا عملهم الشاق، يظهر أنه يمكن التماهي مع بهذه الأمتياز الذي كانوا يقولون هذا و يظهرونه في الممارسة؛ بينما قد يقول المدعي الكاذب ذلك، لكنه لا يستطيع فعل ذلك أبداً.
179- Prophet’s reward: Purpose of prophet Noah (AS) of “ Fa’iin tawalaytum saaltukum min ajr “, (if you refuse to accept my invitation, it does not bring forward for me any problem; that is, if you turn away from my invitation, you will not be a problem for me); that is, if you turn away from my invitation, you will not be a problem for me; Because I didn’t ask you for a wage that by turn your face back, that I lose my wage; Rather, my reward and wage is with God. One of the clear signs of the true prophets compared to false claimants is that they have divine motives, and the divine motivation is the reason for the sincerity claimant to prophecy; While the false claimants, have material motives and their purpose is profit-seeking; As seen in the work of priests and the like. However, the Qur’an emphasizes this subject that one of the first words of the divine prophets was that they did not expect their hard work, which shows that they can be identified with this privilege. They were saving this and showing it in practice; While a false claimant may say so, but never he can’t do it.
179ـ پاداش پیامبری: منظور حضرت نوح (ع) از «فان تولیتم فما سئلتکم من آجر» این است که اگر شما از قبول دعوت من روی بگردانید، برای من مشکل پیش نمیآید؛ زیرا من از شما، مزدی نخواستم که با روی بر گرداندن شما، مزد من از بین رفته باشد؛ بلکه اجر و مزد من با خدا است. اصولا یکی از نشانه های روشن پیامبران راستین در مقایسه با مدعیان دروغین این است که آنها انگیزه های الهی دارند، و انگیزه الهی دلیل بر صداقت مدعی نبوت است؛ در حالی که مدعیان دروغین، انگیزه های مادی دارند و هدف آنها سودجوئی است؛ همانگونه که در کار کاهنان و اثار آنها دیده میشود. بهر حال، تأکید قرآن بر این موضوع که یکی از نخستین سخنان پیامبران الهی این بود که هیچگونه چشم داشتی در مقابل زحمات خود نداشتند، نشان میدهد که آنها را با این امتیاز میتوان شناخت. آنها این سخن را میگفتند و در عمل نیز نشان میدادند؛ در حالی که یک مدعی کاذب ممکن است چنین سخنی بگوید، ولی هر گز نمیتواند به آن عمل کند.
180ـ Pقُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ کُنْتُمْ فِي شَکٍّ مِنْ دِينِي فَلَا أَعْبُدُ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لٰکِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِي يَتَوَفَّاکُمْ وَ أُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَO. (104/يونس)
O our messenger, tell the polytheists : If you are suspicious of my religion, then, you are sure that I will never worship the false god, and no one but the one God that the death and life all of creations is on His command, I do not worship anybody except one God, and I am responsible to be a believer myself. (104)
ای رسول ما مشرکان را بگو که اگر شما از آئین من مشکوکید پس (یقین دارید که) من هرگز خدایان باطلی که شما میپرستید به چیزی نگیرم و جز خدای یکتائی که مرگ و زندگانی همه شما خلایق به امر اوست کسی را به خدائی نمی پرستم و مأمورم که خود از اهل ایمان باشم. (104 / یونس).
181ـ Pوَ أَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً وَ لَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکِينَO. (105/يونس)
And God has commanded me to turn to the hanif religion of Islam and the pure monotheistic religion, and never be likewise the polytheists. (105)
و (خدا مرا امر كرده به) اين كه روى به جانب دين حنيف (اسلام و آيين پاک توحيد) آور و هرگز هم آيين مشركان مباش. (105 / يونس).
182ـ Pقُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَکُمُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ فَمَنِ اهْتَدَى فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَ مَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا وَ مَا أَنَا عَلَيْکُمْ بِوَکِيلٍO. (108/يونس)
Say: O people, to the truth of the book and Messenger of truth has come to you from God . Therefore, Whoever finds guidance, his benefit is on himself, and whoever rushes to the path of error, his loss is on himself, and I am not your guardian from God's calling to account.(108)
بگو: اى مردم به حقيقت (كتاب و رسول) حق از جانب خدايتان براى شما آمد، پس هر كس هدايت يافت نفعش بر خود اوست و هر كس به راه گمراهى شتافت زيانش بر خود اوست و من نگهبان شما (از مؤاخذه خدا) نيستم. (108 / يونس).
183ـ Pوَ قَالَ مُوسَى يَا قَوْمِ إِنْ کُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ فَعَلَيْهِ تَوَکَّلُوا إِنْ کُنْتُمْ مُسْلِمِينَO. (84/یونس)
And Moses said," O my people! If you have faith in Allah, put your trust in Him, if you have submitted [to Him]." (84)
موسى گفت: «اى قوم من! اگر شما به خدا ايمان آورده ايد، بر او توكّل كنيد اگر تسليم فرمان او هستيد!» (84 / یونس).
184ـ Pوَ جَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَ جُنُودُهُ بَغْياً وَ عَدْواً حَتَّى إِذَا أَدْرَکَهُ الْغَرَقُ قَالَ آمَنْتُ أَنَّهُ لَا إِلٰهَ إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ وَ أَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَO. (90 /یونس)
184- Finally, we carried the Children of Israel across the sea (the great river Nile), whereat Pharaoh and his troops went after them because of oppression and aggression. When deep water took their skirts, he said: I believe that there is no god except the one whom the Israelites believed in, and I am a Muslim. submit [to Him]! " (90)
184ـ (سرانجام) بنى اسرائيل را از دريا [رود عظيم نيل] عبور داديم؛ و فرعون و لشكرش از سر ظلم و تجاوز، به دنبال آنها رفتند؛ هنگامى كه غرقاب دامن او را گرفت، گفت: «ايمان آوردم كه هيچ معبودى، جز كسى كه بنى اسرائيل به او ايمان آورده اند، وجود ندارد؛ و من از مسلمين هستم!» (90 / یونس).
185ـ تصريح فرعون في اللحظة الأخيرة: انتبه إلي هذه الآية التي فرعون نفسه في اللحظة لأخيرة (التي ليس لها أي تأثير في هذه اللحظة) قال إنني مسلم، لم يقل أنني من المسيح أو طائفة أخري.
185- Pharaoh’s statement at the last moment: Look at this verse of pharaoh himself in the last moment (which has no effect at this moment ) he said I am a Muslim , he didn’t say that I’m from Christ or another denomination
185ـ اظهار فرعون در لحظه آخر: به بینید در این آیه خود فرعون هم در لحظه آخر (که دیگر در این لحظه اثری ندارد) گفت از مسلمین هستم نگفت از مسیح یا فرقه دیگری هستم.
186ـ Pفَلَوْ لَا کَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا کَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ مَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍO. (98/یونس)
186- Why didn't any of cities and settlements believe that their faith to be timely and useful for them?! Except for the people of Jonah? When they believed, We removed the disgraceful punishment from them in the life of this world. And we made them beneficiaries for a certain period of time (the end of their life). (98)
186ـ چرا هيچ يک از شهرها و آباديها ايمان نياوردند كه (ايمانشان به موقع باشد، و) به حالشان مفيد افتد؟! مگر قوم يونس، هنگامى كه آنها ايمان آوردند، عذاب رسوا كننده را در زندگى دنيا از آنان برطرف ساختيم؛ و تا مدّت معيّنى [پايان زندگى و اجلشان] آنها را بهره مند ساختيم. (98 / یونس).
187ـ ايمان شعب يونس (ع): ليس هناك شك في أنه في القبائل الأخري العديد من الجماعات تتحول أيضاً إلي؛ ولكن ما يفصل شعب يونس عن القبائل الأخري، هو أن يتحول أهل يونس إليه علي شكل جماعي؛ حتي قبل أن يأتي عن العقاب النهائي الله؛ بينما من بين القبائل أخري، عارضت العديد من الجماعات بشدة البقاء حتي يصدر أمرالله عقوبة محددة. بعد رؤية هذا العقاب الإلهي، غالباً ما عبروا عن ايمانهم. لكن إيمانهم لسبب ذكرناه في الآية 90 من هذه السورة، لم يكن لها أي تأثير. قصة شعب يونس لقبول الإيمان في التاريخ يأتي علي النحو التالي: عند مايئس يونس (ع) من قبول ايمان شعبه الذي عاش علي أرض "نينوي" (العراقية)، بناء علي اقتراح المصلين، الذين عاشوا بينهم، لعن الناس؛ بينما اقترح العالم والعالم علي يونس يصلي من أجلهم مرة أخري و لإعطاء المزيد من التوجيه و عدم الإحباط. يونس (ع) بعد هذا الحادثة، خرج من بين قومه. بعد هذا الحدث شعبه الذي اختبر مراراً حقيقة كلمة، اقتربوا من العالم و طلبومنه التوجيه. في ذلك الوقت لم يكن قد تم الكشف عن الهلاك، ولكن ظهرت علاماته. استفلوا الفرصة و أخرجوا من المدينة بناء علي نصيحة العالم و بدأوا بالصلاة والدعاء والتسول، و أعلان الإيمان و التوبة و لإيلاء المزيد من الاهتمام لله ورحمته، قامو بفصل الأمهات عن أطفا لهم وارتدوا ملابس قاسية منخفضة التكلفة و هم يبحثون عن نبيهم، لكنهم لم يروا أي أثر له. هذا الاهتمام الحقيقي الذي تم بإخلاص و في الوقت المناسب، قاموا بعملهم بشكل جيد؛ تمت إزالة علامات الموت و عاد إليها السلام. من المهم أيضاً أن تتذكر أن الشباب لم يكن لديهم عقاب واضح، و إلا فإن توبتهم لم تقبل؛ لكن التخذيرات التي تأتي عادة قبل العقوبة النهاية، كان مكفي لإيقاظهم بينما في وضع الفراعنه. علي سبيل المثال، رأيت هذه التخذيرات عدة مرات (مثل الآفات حشرة الجندب أو تغيير لون النيل إلي دم و...)؛ لكنهم لم يأخذوا هذه التخذيرات علي محمل الجد حتي تم التوصل إلي العقوبة النهاية.
187- The faith of the people of Yunus (AS): There is no doubt that in other tribes many groups also convert to; But what separates the Yunus people from other tribes, is that the people of Yunus convert to him on the collective shape; Even before to come about the definitive punishment of God; While among other tribes, many groups was strongly opposed remain until command God’s definite punishment is issued. after seeing this divine punishment, they often expressed their faith; But their faith for the reason we mentioned in verse 90 of this surah, didn’t have any effect. The story of the Yunus people’s acceptance of faith in history comes as follows: When Yunus (as) despaired of accepting the faith of his people who lived in the land of Nineveh (Iraq), at the suggestion of a worshipper who lived among them, he made curse the people; While a scholar and the scientist also suggested to Yunus to pray for them again and to give them more guidance and not to be disappointed. Yunus (as) after this incident went out from among his people. After this event, His people who had repeatedly been tested the truth of his word approached the scientist and asked him for guidance. At that time the doom had not yet been revealed, but its signs had been made manifest. They made the most of the opportunity and went out of the city on the advice of the scientist, and they began to pray and supplication to beg, and to state faith and repentance and to pay more attention to God and to have his mercy, they separated the mothers from their children and they put on rough low-cost clothes and they are in search of their prophet, but they saw no trace of him. This genuine attention was done sincerely and timely, they did their job good; The signs of doom were removed and peace returned to them. It is also important to remember that the Yunus people were not with definite punishment, otherwise, their repentance would not be accepted; But the warnings that usually come before the final punishment were enough awakening for them; In the situation of Pharaohs, for example, had seen these warnings many times ( like grasshopper pest or change color of water Nile, into the blood and …); But they did not take these warnings seriously until the final punishment was reached.
187ـ ایمان قوم یونس (ع): جای شک نیست که در اقوام دیگر نیز گروه های زیادی ایمان آوردند؛ اما آنچه یونس را از دیگر اقوام جدا میکند، این است که قوم یونس به صورت جمعی ایمان آوردند؛ آن هم پیش از فرا رسیدن مجازات قطعی پروردگار؛ در حالی که در میان اقوام دیگر، گروه های زیادی سرسختانه بر مخالفت خود باقی می ماندند تا هنگامی که فرمان مجازات قطعی پروردگار صادر میشد. آنها پس از مشاهده این عذاب الهی غالبا اظهار ایمان میکردند؛ ولی ایمانشان به دلیلی که در آیه 90 همین سوره گفتیم، فایده ای نداشت. ماجرای ایمان آوردن قوم یونس به این قرار در تاریخ آمده است: هنگامی که یونس (ع) از ایمان آوردن قوم خود که در سرزمین «نینوا» (عراق) زندگی میکردند، مأیوس شد، به پیشنهاد عابدی که در میان آنها میزیست، مردم را نفرین کرد؛ در حالی که عالم و دانشمندی نیز به یونس پیشنهاد میکرد که بازهم در باره آنها دعا کند و به ارشاد بیشتری بپردازد و مأیوس نگردد. یونس (ع) پس از این ماجرا، از میان قوم خود بیرون رفت. قوم او که صدق گفتارش را بارها آزموده بودند، به سراغ مرد دانشمند رفتند و از او راهنمائی خواستند. در آن هنگام هنوز عذاب نازل نشده اما نشانه های آن آشکار گشته بود. آنها فرصت را غنیمت شمردند و به توصیه مرد دانشمند از شهر بیرون رفتند و دست به دعا و تضرع و اظهار ایمان و توبه کردند و برای توجه بیشتر به خداوند و جلب رحمت او، مادران را از فرزندان جدا ساختند و لباسهای خشن و کم ارزش به تن کردند و به جست و جوی پیامبر خویش بر خاستند، اما اثری از او ندیدند. این توجه حقیقی که خالصانه و به موقع انجام شده بود، کار خود را کرد؛ نشانه های عذاب بر طرف شد و آرامش به سوی آنها باز گشت. یادآوری این نکته نیز لازم است که قوم یونس هرگز در برابر مجازات قطعی قرار نگرفته بودند، وگرنه توبه آنها پذیرفته نمیشد؛ بلکه هشدارهائی که معمولا قبل از مجازات نهائی میآید، برای آنها به قدر کافی بیدار کننده بود؛ در حالی که مثلا فرعونیان بارها این اخطارها را دیده بودند (همانند آفت ملخ یا تبدیل شدن آب نیل به خون و...)؛ ولی هرگز این هشدارها را جدی نگرفتند تا این که مجازات نهایی رسید.
