سال اول ارشد بودیم، با دو سه تا دیگه از رفقا و به این فکر افتادیم که خب اینجوری نمیشه، باید یک کاری راه بندازیم و پول دربیاریم. هی نشستیم ایده زدن و اینکه چطوری میتونیم با هیچی (چون عملا جیب مون خالی بود) پول درآورد. همه اش فکر میکردیم که اگر یک ایده خیلی خوب داشته باشیم دیگه چی میشه. از قصابی آنلاین گرفته، تا برگزاری مراسم ختم و غیره. ولی خب همه شون پول میخواست. تا اینکه یک روز یکی از آشناهای ما توی عید دیدنی از بورس صحبت کرد. بعد دیدیم عالیه دیگه، هر کسی هرچقدر پولش رو بذاره میتونه سود بکنه، فقط میمونه اینکه یه سیستمی راه بندازیم بتونه برامون پول دربیاره. با یه غرور و اعتماد به نفس الکی شروع کردیم به یادگیری. فاندامنتال و تکنیکال و مقالات علمی و کورس آنلاین و هرچیزی که فکرش رو بکنی. این وسط با یه موضوعی آشنا شدیم به اسم هوش مصنوعی و گفتیم اصلا ما میریم ته این رو هم درمیاریم و با هم میشینیم یه هوش مصنوعی خفن تولید میکنیم، نه تنها تو بازار بورس ایران میترکونیم، بلکه به شکل جهانی هم میترکونیم. حالا کلا 5 تا دانشجوی چسکی بودیم. سرت رو درد نیارم، نشون به این نشون 4 سال تمام ما هی یاد میگرفتیم چیزهای مختلف، هی مدل میزدیم و نتایج خفن از مدل مون میگرفتیم. مدل هوش مصنوعی نتایجش جوری خوب بود که میگفتیم دیگه میریم الان یک ساله میلیاردر میشیم. سودی که میخواست بده بهمون یه چیز حدود 20 درصد در هفته بود. همه چیز رو کاغذ قشنگ و زیبا. از طرفی میدونستیم که بزرگترین بنگاه های سرمایه گذاری دنیا هم یه چیز حدود 9 درصد اینا درمیارن در سال، وارن بافت که دیگه از ثروتمندترین آدم های تاریخ بشریت هست، مثلا 15 درصد تو سال درمیاره. با خودمون میگفتیم ما دیگه غول چراغ جادو رو پیدا کردیم، بریم و بمالیمش و یه ساله ره صد ساله رو بریم. و هر سری سرمایه گذاشتیم، ضرر کردیم و ضرر کردیم و ضرر. حالا اینکه چرا ضرر کردیم و اشتباه کار کجا بود، شاید یک روزی بگم. اما نکته مهم اینجاست. که اگر وارن بافت وارن بافت شده، به خاطر سود کم و پایدار توی سالیان سال هست. آدم های خفن و بزرگ دنیا، یک شبه به اون نقطه نرسیدن و نتیجه سالیان سال تلاش و زحمت روزمره و تصمیم های درست روزانه اون ها رو به اونجا رسونده. مطالبی هم که قراره توی این پادکست بگم، به هیچ وجه زندگی تو رو یک شبه بهبود نمیده. این رو صادقانه بهت میگم. چیزهایی که اینجا در موردش صحبت میکنم، در دراز مدت نتیجه اش دیده میشه. اگر کسی که به این پادکست گوش میده صبر و حوصله تغییر در درازمدت رو نداره، میتونه بره سراغ کسایی که وورک شاپ و کلاس میذارن یک ماهه اون رو موفق کنن، یک هفته ای پولدارش کنن (مثل این نتوورک کارها). حالا اگر این ها هم به کارش نیاد میتونه سراغ قانون جذب و انرژی بازی بره که بدون زحمت بشینه هی فرکانس هاش رو بچرخونه تا کائنات براش موفقیت بیاره. اگر تا الان پادکست رو قطع نکردی، به این معنی هست که جز اون دسته از آدم ها نیستی و دنبال یک چیز بهتر میگردی.
شرایط زندگی الان به شکلی شده که لذت خیلی دم دسته. تا اراده بکنی انواع مختلف لذت ریخته. حالا این پدیده توی کشورهای غربی خیلی بیشتر شایع هست. غذا میخوای، سریع میری فست فود، خوراکی میخوای سریع سفارش میدی میارن برات، رابطه جنسی اگر بخوان میرن بار بالاخره یکی رو پیدا میکنن و کارشون راه می افته. شبکه های اجتماعی و این تکنولوژی روز هم که دیگه هیچی. هی زارت و زورت پیام میاد و نوتیفیکیشن میاد و توی ذهن دوپامین یا همون هورمون لذت ترشح میشه. دیگه کسی توی این دوره زمونه حوصله صبر کردن و وقت گذاشتن برای پیشرفت های جدی و پایدار رو نداره و همه مون درگیر instant gratificationیا همون رضایت لحظه ای هستیم. دقیقا به همین دلیل هست که نتوورک و شرکت های هرمی و کتاب های موفقیت در 24 ساعت طور و انرژی بازها و کائنات بازها میتونن نون در بیارن. حالا یک کس دیگه ای این سوراخ دعا رو پیدا کرده و جور بهتری ازش پول درآورده. اومده یک کتابی نوشته به اسم Compound effect. توش یه موضوع ساده رو جوری هنرمندانه آب و تاب داده که کتابش شده یکی از کتاب های پرفروش دنیا. حالا اون ایده چیه؟ میپرسه بین این دو گزینه کدومش رو انتخاب میکنی؟ یک میلیارد تومن همین حالا، یا یه سکه 10 تومنی که هر روز دو برابر میشه بعد از 31 رو؟ بعد خیلی خوب توضیح میده که روز دوم میشه 20 تومن، روز سوم میشه 40 تومن، و همینجوری که تا روز 26 ام ماه هنوز بیشتر از اون یک میلیارد تومن نمیشه. یه چیزی حدود 700 میلیون تومن میشه. اما این سکه خیالی ته ماه میشه یه چیز حدود 20 میلیارد تومن. ولی برای اینکه تو به این 30 میلیارد تومن برسی، باید 31 روز صبر بکنی، تا روز 26 ام هم حرف و سخن این رو بشنوی که چرا اون یک میلیارد رو قبول نکردی و با ناامیدی بجنگی. حالا شرایط ایران یک مقدار معادلاتش فرق میکنه با کشور های پیشرفته تر. توی اون کشورها به شکل عمومی یک شبه نمیتونی پولدار بشی، باید سالیان سال صبر کنی، تصمیم های درست بگیری تا بلکه در نهایت به یک موفقیتی برسی. حرف شعار گونه نمیخوام بزنم، یک مثال معروفی هم که توی خیابون و این ور و اون ور ریخته، اون عکس معروف هست که میگه تو اگر هر روز 1 درصد پیشرفت بکنی، بعد از سیصد روز 19 برابر میشی، ولی اگر هر روز یک درصد افت بکنی، 96 درصدت از بین میره.
خب این حرف ها و این جملات رو که همه میدونن. چطور باید توی زندگی پیاده اش بکنیم. خب در گام اول که باید به هر تغییری مثل یک عادت جدید نگاه بکنی. ولی حتی اگر موفق بشی و تبدیلش کنی به عادت ماه ها و بلکه سال ها طول میکشه که نتیجه اش رو ببینی. وسط این راه هزارتا اتفاق میتونه بیفته که آدم دلسرد بشه و همون سر هفته اول بیخیال بشه و ادامه نده. راه حل چیه؟ منم نمیدونم. این باور درونی رو خودت باید توی خودت ایجاد بکنی که تغییرات بلند مدت رخ میدن. کار یک شب و یک هفته نیست. حالا یک چیزی که دیدم دیگران انجام میدن و خودم هم بعضا در مواقع ناامیدی انجام میدن، خوندن و یادآوری جملات و شعر های فاز سنگینه. یک جمله خیلی معروف هست که میگن امپراطوری روم سال ها طول کشید تا ساخته بشه، ولی یک شبه فرو ریخت. چیزی که خودم همیشه به خودم یادآوری میکنم اینه که:
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر، آری شود ولیک به خون جگر شود
و راه حل پیشنهادی آخر:
یک گلدون درخت کوچک که رشد بکنه برای خودت بگیر و جایی که عمده زمان هات رو میگذرونی بگذارش. ازش عکس بگیر وقتی اول کار تهیه اش کردی. سعی کن ازش مراقبت بکنی تا رشد بکنه و پرورشش بدی. هر از چندگاهی با اون عکس اولیه که ازش گرفتی یه مقایسه ای بکنش و رشدش رو ببین. تو هم مثل اون گلدونی که باید خودت به خودت آب بدی. این گلدون بهترین الگوی زندگی میتونه باشه برات از چند جهت:
1- اگر بهش رسیدگی نکنی خشک میشه می افته. بعضا هر روز یا هفته ای دو سه بار باید بهش رسیدگی بکنی تا سرپا بمونه و رشد کنه. به خودت هم باید رسیدگی بکنی تا بتونی رشد کنی
2- رشد گلدون یک شبه نیست. سال ها باید صبر بکنی که یک گیاه رشد بکنه. شاید بهش بتونی کود بدی و رشدش سریع تر بشه ولی باز هم سال ها طول میکشه. حالا این پادکست یا مطالبی شبیه حرف های من نقش این کود رو میتونه بازی بکنه، ولی باید باز هم سال ها صبر کنی تا نتیجه واقعی تغییراتی که توی زندگی ات ایجاد کردی رو ببینی.
برای این اپیزود، دو تا تکلیف میخوام بهت بدم.
اول اینکه که یک ایده ای مثل گلدون من پیدا بکن که برای خودت بهتر سازگار باشه و اون رو به عنوان نمونه عینی بذار جایی که در امان باشه و بهش رسیدگی بکن. ازش مراقبت کن و سعی کن که رشدش بدی.
دوم اینکه یک سری از خاطراتت رو مرور بکن: دفعاتی که توی زندگی ات خواستی یک تغییری بدی ولی زود تسلیم شدی رو به یاد بیار. همه مون از این سبک خاطره حتما داریم. بعدش به این فکر بکن که اگر از اون موقع مسیری که رفته بودی رو ادامه میدادی الان وضعیتت چطور میشد؟
