علایم نگارشی از زمانی وارد دستور زبان شد که نوشتن به وجود آمد. تا قبل از آن، زبان در ابتدا آواهایی بود که بین انسان‌ها گفته می‌شد. این آواها کم کم شکل کلمه گرفتند و ارتباط شکل گرفت. ارتباط کلامی فقط بین دو یا چند نفری اتفاق می‌افتاد که با همدیگر در فاصله فیزیکی نزدیکی بودند. دو نفری که همدیگر را نمی‌دیدند، ارتباط کلامی هم نداشتند.
با ورود الفبا و نگارش متن‌ها، ماجرا کمی عوض شد. حالا دو نفری که همدیگر را نمی‌دیدند، می‌توانستند با همدیگر صحبت کنند. دیگر خبری از زبان بدن، ایما و اشاره و حرکت‌های چشم و ابرو نبود که بخشی از پیام منتقل بشود. چه چیزی باید جایگزین این‌ها می‌شد؟ علایم سجاوندی (نگارشی) و شیوه استفاده از آن‌ها.
ادامه مطلب در نکته هایی از علایم نگارشی که خیالت را راحت می‌کند
این دو تا متن را مقایسه کنید:
امروز بعد از روزها که همدیگر را ندیده بودیم برای دیدن شما به دفترتان رفتم و پشت میزتان نبودید که شما را ببینم.
امروز، بعد از روزها که همدیگر را ندیده بودیم، برای دیدن شما به دفترتان رفتم. پشت میزتان نبودید که شما را ببینم.
اینجا داستان | مصطفی مردانی
