"به نام هنرمندترین"
بیل بوفالو اشتیاق عمیقی برای خارج شدن از کالبدی داشت که با آن به دنیا آمده بود؛ او ترجیح می‌داد در بدنی زنانه زندگی کند و همین موضوع باعث می‌شد که قربانیانش را پوست بکند و از پوست آنها لباس بدوزد.
این شاید تنها نکته ای است که می شود در فیلم سکوت بره ها به آن کمی ایراد گرفت که البته خود جاناتان دمی هم وجود اشکالاتی در نحوه ی به تصویر کشیدن این کاراکتر را پذیرفته است.
اما بعد از این هرچه بخواهیم بگوییم، از خوبی های این اثر است.
فیلمنامه ای خوب بر اساس رمانی به همان اسم فیلم و اثری از توماس هریس، که بسیار دقیق و تقریباً مو به مو نوشته شده است، و این نقطه قوت آغازین فیلم است.
بعد از آن، باید به بازی های واقعاً بی نظیر آنتونی هاپکینز در نقش دکتر هانیبال لکتر و جودی فاستر در نقش کلاریس استارلینگ اشاره کرد، که به نظر اگر بازی هایی جز در این حد و اندازه انجام می شد اثر اَلکن و ناکارآمد از کار درمی آمد.
هاپکینز و فاستر چنان این دو نقش سخت و پر چالش را، اندازه و به جا و درست بازی می کنند که به واقع حیرت انگیز است. آنها با صورت و خصوصاً چشمانشان چنان درست ایفای نقش می کنند که هر کدامشان را بی چون و چرا و نهایت باورپذیری، همان آدمی که قرار است باشند می بینیم.
در مرحله ی بعد هم فیلمبرداری و استفاده ی بی نظیر از اکستریم کلوزآپ ها و شات-کانترشات ها حتماً و حتماً جایی برای صحبت و اشاره دارد تا فیلمبردار و کارگردان کار را مسلط و سوار بر کار بدانیم.
نورپردازی و طراحی صحنه ی با جزئیات و تدوین خوب اثر هم به اندازه ی خودشان در موفقیت اثر سهیم هستند.
این فیلم علاوه بر روانشناسانه بودنش، فلسفی نیز هست و پارامترها و نکات بسیاری در باب هر کدام از فاکتورهایش می شود بیان کرد.
اشاره به حدود 300 سال اخیر آمریکا در فیلم، ورود یک هیولای به تمام معنا به کشور رنگین پوستان، جزئیات روانشناسانه ی شخصیت هانیبال لکتر و بیل بوفالو تا مشکلات درونی و روانی کلاریس استارلینگ، استفاده ی کاراکترها به شکل استعاره ای و بیانی اساطیری در رویکرد به تاریخ از طریق آنها، اشاره به ترس و سرکوب و بسیار اشارات و مفاهیم دیگر در لایه لایه های مختلف فیلم.
سکوت بره ها را به نوعی می توان یک کهن الگوی مناسب در سبک و ژانر خودش هم دانست و بسیار برای علاقه مندان به ساختن فیلم های درگیر کننده و پر مفهوم، مفید فایده است.
خلاصه اش اینکه ببینید تا از کفتان نرود.
به قلم: مصطفی کزازی
