مشکلی درباره " ذرات بی نهایت کوچک" وجود داشت که طی مدتی طولانی هیچ فیزیک دانی راهی برای حل آن ارائه نداده بود. جریان از این قرار بود که برخی از این ذرات وقتی داخل اتم می شوند، جرم پیدا می کنند. این پدیده با مدل اولیه ای که برای اتم و ذرات بنیادی وجود داشت، قابل توجیه نبود. در سال 1962 یک فیزیک دان انگلیسی به نام "پیتر هیگز" فرضیه وجود ذره بی نهایت کوچک ویژه ای را، که به نام خود او "ذره بنیادی هیگز" نام گذاری شد، مطرح کرد که در صورت صحت می توانست پاسخی مناسب در مورد "ذرات بنیادی" و مدل پیشنهادی اتم برای مشکلی که به آن اشاره شد، باشد. در اوایل قرن، بعد از سال 2000 بحث داغی به صورت علنی بین هاوکینگ و هیگز در گرفت.(این بحث گاهی زیاد هم مودبانه نبود) در این بحث، پیتر هیگز طبیعتا مدعی وجود " ذره هیگز" بود، اما هاوکینگ اصرار داشت که چنین ذره ای هرگز کشف نخواهد شد. در سال 2012 سیستم " شتاب دهنده هادرون های بزرگ" (اگر سوالی در موردش داشتید در خدمت هستم) که بخشی از " سازمان پژوهش های هسته ای اروپا " بود، "ذره هیگز" را کشف کرد. استیون آنقدر عاقل بود که بفهمد یک بازی بزرگ علمی را باخته است به همین دلیل از کارزاری که برای تعلق "جایزه نوبل" به هیگز به راه افتاده بود، حمایت کرد. سرانجام در سال 2013 "پیتر هیگز" همراه با "فرانسوا آنگلِر" به طور مشترک برنده جایزه نوبل شدند. هاوکینگ در پیامی با یک طعنه این گونه تبریک گفت:
"هر دو آن ها به خاطر پژوهش های ارزنده ای که درباره ذرات بنیادی انجام داده اند، واقعا شایسته دریافت این جایزه بودند و من از صمیم قلب به این دو دانشمند تبریک می گویم؛ اما باید بگویم برنده شدن آن ها برای من 100 دلار تمام شد. من با گوردون کِین از دانشگاه میشیگان شرط بسته بودم که "ذره هیگز" هرگز یافته نخواهد شد. من اشتباه کرده بودم و 100 دلار باختم."
پس من، مصطفی ترکاشوند، به شما می گویم که "اشتباه کردن گناه نیست." نا امید نباشید و ادامه دهید.
دنیا منتظر ماست.
مصطفی ترکاشوند. ۲ آبان ۱۳۹۹
