اولین و قدیمی‌ترین فرش دستبافت مربوط به ایران بوده است که در سال 1949 توسط رودنکو منطقه‌ای به نام پازیریک کشف شده و به همان نام نام گذاری شد.
در زمان حمله مغول‌ها، قالی بافی به بالاترین مرتبه پیشرفت درطرح و نقش فرش رسید. رشد و شکوفایی صنعت قالی بافی شاید با سلسله غازان خان در سالهای ( 1307_ 1295 میلادی) مصادف بوده است. اما اوج شکوفایی فرش ایرانی را که از آن با عنوان رنسانس فرش ایرانی می‌شناسند در زمان پادشاهان صفوی در سالهای (1722_ 1499 میلادی) الخصوص در زمان حکومت شاه طهماسب اول و شاه عباس کبیر ثبت کرده‌اند. از این دوره تنها 3000 فرش باقی مانده که در موزه‌های بزرگ جهان نگه داری می‌شوند. در بیشتر شهرهای ایران از جمله کاشان، مشهد، اصفهان، تبریز و کرمان در کنار اکثر قصرهای پادشاهان کارگاه‌های قالی بافی ساخته شدند که سبب رونق بیشتر قالی بافی در ایران شد. در همین دوران طرحان والامقام طرح‌های ترکیبی از ترنج و لچک در وسط فرش وارد کردند؛ که بعدها به عنوان زیباترین طرح روی جلد کتاب‌های مهم و با ارزش استفاده شد.
در سال (1722_1721) با تسلط و اشغال افغان‌ها، هنر قالی بافی در ایران محدود شد.
در قرن نوزدهم بسیاری از فرش‌های ایرانی، الخصوصا فرش‌های بافته شده در شهر تبریز به اروپا فرستاده شدند. از سوی دیگر نمایندگان کشورهای اروپایی بسیاری از فرش‌های کهنه و عتیقه را از کشورهای شرقی خریداری کرده و به قسطنطنیه فرستادند.
با به اتمام رسیدن فرش‌های قدیمی، شرکت‌های آمریکایی، انگلیسی و آلمانی به طور گسترده‌ای شروع به ساخت کارگاه‌های قالی بافی در شهرهای کرمان، تبریز و اراک کردند.
کورش کبیر در سال 539 قبل از میلاد، هنر و صنعت فرش را به کشور خود معرفی کرد. مقبره کوروش در پرسپولیس با فرش‌های گرانبها پوشیده شده است. مردمان چادر نشین آن زمان از پشم گوسفندان به عنوان فرش استفاده می‌کردند.
نخستین مدرک موجود در ارتباط با وجود فرش در نوشته‌های چینی‌ها به سلسله ساسانیان در سال 224 تا 641 پس از میلاد مربوط می‌شود. امپراطور هراکلیس در سال 624 تعدادی از فرش‌ها را پس از پیروزی به پایتخت ساسانیان ( شهر تیسفون) آورد.
در سال 637 عرب‌ها به شهر تیسفون حمله کردند و تعداد زیادی از فرش‌ها را به غارت بردند؛ که یکی از فرش‌ها به نام موقع بهار خسرو که از گرانبهاترین و باارزش‌ترین فرش‌ها محسوب میشد را به قطعات کوچک تبدیل کرده و جداگانه فروختند.
بعد از اشغال قبایل عرب، یک شخص از قبایل ترک به نام سلجوق ایران را فتح کرد. زنان سلجوقی، توانایی خاصی در بافتن قالی‌های ترک داشتند. شهر تبریز که مدت زمان زیادی تحت سلطه سلجوقیان بود، از گره‌های ترکی استفاده می‌کردند.
