وانویس، ترسناک نیست.
این جمله‌ای است که شاید در نگاه نخست به نظر ساده و بدیهی بیاید، اما در واقع حامل پیامی عمیق و معنایی نهفته است.
وانویس، همان فرآیند نوشتن و خلق کردن است، اما نه از دیدگاه یک نویسنده حرفه‌ای، بلکه از منظر هر انسانی که دل در گرو کلمات دارد.
بسیاری از ما، در برابر صفحه سفید کاغذ یا نمایشگر، دچار هراس می‌شویم؛ هراسی از اینکه آیا می‌توانیم به درستی اندیشه‌ها و احساساتمان را بیان کنیم؟
آیا نوشته‌هایمان مورد پذیرش و تایید دیگران قرار خواهد گرفت؟
آیا ارزش نوشتن دارند؟
این پرسش‌ها و نگرانی‌ها چون سایه‌ای سنگین بر ذهنمان می‌نشینند و مانع از آن می‌شوند که قلم به دست گیریم و دل را به دریای کلمات بسپاریم.
اما حقیقت این است که وانویس، ترسناک نیست. نوشتن یک سفر است، سفری به درون خویشتن. هر کلمه‌ای که بر کاغذ نقش می‌بندد، پُلی است میان جهان درونی ما و واقعیت بیرونی. نوشتن به ما اجازه می‌دهد تا احساسات و افکارمان را منظم کنیم، تا شاید در این میان به خودشناسی بیشتری برسیم.
نوشته‌ی خوب در مرحله‌ی «وانویس»یا «بازنویسی» شکل می‌گیرد.
بازنویسی فقط جابجا کردن نقطه و ویرگول است. گاه‌گاه در این مرحله بیش از نیمی از متن سراسر دگرگون یا حذف می‌شود.
نوشتن نیازی به کمال‌طلبی ندارد.
هر نوشته‌ای، حتی اگر در نگاه اول بی‌نقص نباشد، گامی است به سوی رشد و تعالی؛ اشتباهات و نقص‌ها، بخشی از این فرآیند هستند و هر کلمه‌ای که می‌نویسیم، فرصتی است برای آموختن و بهتر شدن.
به یاد داشته باشیم که نویسندگی تنها برای نویسندگان حرفه‌ای نیست؛ هرکسی که دلی پر از احساسات و اندیشه‌های بی‌شمار دارد، می‌تواند و باید بنویسد؛ نیازی نیست که نوشته‌های ما شاهکار ادبی باشند. مهم این است که از صمیم قلب و با صداقت بنویسیم.
پس، بار دیگر که با صفحه سفید مواجه شدیم، به یاد آوریم: وانویس، ترسناک نیست. کلمات منتظرند تا ما به آنها جان ببخشیم و داستان خود را روایت کنیم. با شجاعت و اعتماد به نفس، قلم به دست گیریم و بنویسیم، زیرا در نوشتن، نیرویی جادویی نهفته است که می‌تواند ما را به خودمان نزدیک‌تر کند و جهان را به مکانی زیباتر تبدیل نماید.
نویسنده: مصطفی ارشد
