• March 21 at ۰۵:۵۸ ب.ظ
منصور حداد
سالانه حدود ۱۷۰ میلیارد دلار، در کشور انرژی مصرف می‌شود.
گاز ۳۰۰ هزار میلیارد مترمکعب معادل ۹۰ میلیارد دلار
برق ۳۰۰ هزار میلیارد کیلووات ساعت معادل ۳۰ میلیارد دلار
نفت ۷۰۰ میلیون بشکه معادل ۵۰ میلیارد دلار
خب چقدر از مصرف کننده گرفته میشه؟ ۳۰۰ هزار میلیارد تومان. یعنی ۳۰۰ همت. یعنی با دلار ۱۰۰ هزار تومانی، ۳ میلیارد دلار، با دلار مبادله‌ای ۶۰ هزار تومانی، ۵ میلیارد دلار و با دلار ادعایی آقایان جبرائیلی و صمصامی( دلار ۲۰ هزار تومانی) ۱۵ میلیارد دلار.
یعنی حتی با دلار ۲۰ ه.ت هم ۱۵۵ میلیارد دلار توسط دولت به مصرف کنندگان یارانه انرژی داده میشه.
حالا فرض کنید دولت نظارت و مبارزه با قاچاق رو هم تقویت کنه و قاچاق انرژی(۳۰ میلیون لیتر در روز) رو به صفر برسونه. چقدر از این ۱۵۵ میلیارد دلار کم میشه؟ حدود ۱۰ میلیارد دلار.
یعنی باز ۱۴۵ میلیارد دلار اختلاف بین مصرف داخلی انرژی و مبلغ پرداختی وجود داره.
نتیجه این اختلاف فاحش و هدر دادن منابع ملی چیه؟
بی ارزش شدن انرژی. مصرف بیش از حد مصرف کننده. استخرهای آب گرم روباز. سرانه مصرف ۳۰ برابری دهک دهم نسبت به دهک اول. کارخانه‌های تولیدی با راندمان بسیار پایین. خام فروشی انرژی. آلودگی کلان شهرها. خودروهای با مصرف بالا بنزین و خودروسازان عقب افتاده از تکنولوژی. واردات بنزین. واردات گاز. معوقات دولت به تولیدکنندگان برق، و خروج سرمایه بخش خصوصی از تولید انرژی و......
برای جلوگیری از این فاجعه، هم راهکار قیمتی (افزایش قیمت انرژی) و هم راهکارهای غیر قیمتی وجود دارد که باید توامان دنبال شود.
اما آقایان جبرائیلی و صمصامی، به عنوان مخالفان جدی راهکارهای قیمتی باید پاسخ دهند چگونه بدون راهکارهای قیمتی، می‌توان جلوی این هدر رفت فاحش منابع ملی و اثرات منفی انرژی فوق ارزان را گرفت؟
چقدر راهکارهای غیرقیمتی، این اختلاف را بر طرف می‌کند؟
