انبوه جمعیت گرد آمده به خوبی از ارتفاع 183 فوتی قابل مشاهده است. جمعی از اساتید دانشگاه، تعداد قابل توجهی از دانشجویان، چند تن از بزرگان کشور و خیل مردم عادی برای مشاهده ای ارزشمند از راه های دور و نزدیک به اینجا آمده اند. هوای مدیترانه ای پیزا امروز آرام است و بهترین فرصت برای اثبات یادداشت های از پیش منتشر شده است. گالیلئو گالیله از دو دستیارش میخواهد آزمایش را آغاز کنند. دو سنگ یکی به وزن 1 پوند و دیگری به وزن 100 پوند که به زحمت از صدها پله ی فرسوده و لغزنده برج بالا آورده شده اند، به طور همزمان و از یک ارتفاع از فراز برج رها میشوند. آنچه که رخ میدهد برای گالیلئو مثل روز روشن است اما برای خیل جمعیت، شگفت انگیز و غیر قابل باور است! حال زمان سر کیف شدن حاصل از غرورِ اثبات ادعا توسط گالیلئو است. نتیجه آزمایش و مشاهداتِ بزرگان کشور، اساتید دانشگاه، دانشجویان و مردم شهر همگی باید مدعی بر صداقت ادعای گالیلئو باشند، اما واقعیت چیز دیگریست. افراد کمی آنچه را که دیده اند میپذیرند و اغلب افراد به مخالفت با آن برمیخیزند.
بیایید کمی به عقب بازگردیم ...
" یک وزنه معین مسافت معینی را در زمانی معین می پیماید (سقوط می کند.)؛ وزنه بزرگتر همین مسافت را در مدت زمان کمتری طی می کند، این زمانها با سنگینی وزنه ها نسبت معکوس دارند. "
این نظریه را ارسطو در حالی ارائه میدهد که همه او را به عنوان مرجع و سرچشمه تمامی علوم به شمار می آورند.
دو سنگ یکی به وزن صد برابر دیگری در زمان یکسان از ارتفاع مشخص رها میشوند. امروز برای ما واضح است که هر دو سنگ بطور همزمان به زمین میرسند چرا که معادله حرکت در مسئله سقوط آزاد مستقل از جرم است. اما همین امر کمتر از 450 سال پیش در حالی برای هیچ کس قابل باور نیست که گالیلئو گالیله بطور عملی درستی آن را برای ایشان اثبات میکند.
مطلب فوق از دو جهت به طرز کنایه آمیزی قابل بررسی است :
یک آنکه جمعیت حاضر در آزمایش برج پیزا تعصب را به مشاهده و تعقل برتری میدهند و با آنکه شاهد عدم تاثیر وزن در سقوط آزاد سنگ ها هستند، از آنجا که به درستی ارسطو ایمان دارند و در اجتماع خویش مخالفت و عدم پذیرش حرف او را نشان از عدم سلامت عقلی میدانند از پذیرش حقیقت سر باز میزنند. تلخ تر آنکه در میان آن جمعیت افراد مطالعه گر و صاحب اندیشه کم نبوده اند!
دوم آنکه از زمان ارائه نظریه حرکت ارسطو تا زمانی که اولین بشر (گالیله) به درستی حرف او شک مینماید و یا حداقل تصمیم میگیرد یک امر ثابت شده را آزمایش و مشاهده کند چیزی حدود دو هزار سال زمان میبرد. دو هزار سال فقط برای یک شک، دوهزار سال برای رها کردن دو سنگ و دو هزار سال به وسعت حماقت بشر!
