خانواده ای از دست فرزند شرورشان کلافه شده بودند. بی ادبی فرزند خردسال، پدر، مادر، و همه ی اهل منزل را رنج می داد. بیرون از منزل هم کسی از آزار و اذیت او آسایش نداشت. پدرش نیز هر بار او را به باد کتک می گرفت، به امید این که بر اثر تنبیه، دست از کارهای زشت بر دارد، اما فایده ای نداشت. روزی دست فرزند خود را گرفت و نفس زنان، نزد حضرت ابوالحسن (ع) آورد و از وی شکایت کرد. حضرت نگاهی به آن مرد کرد و خواست راه و روش تربیت کردن را به او بیاموزد. فرمود: « فرزندانت را نزن » مرد از خودش پرسید: پس چگونه فرزندم را تربیت کنم. منتظر بود تا ادامه کلام امام را بشنود. امام ادامه داد: « برای ادب کردنش از او دوری و قهر کن » مرد گویا دنیای جدیدی در تربیت فرزند به رویش گشوده شد. در همان لحظه تصمیم گرفت شیوه ی قهر و دوری را پیشه ی خود سازد و با فرزندش سخنی نگوید. در همین فکر بود که ادامه کلام امام، او را آگاه تر کرد. امام فرمود: «ولی مواظب باش قهرت زیاد طول نکشد و هرچه زودتر با فرزندت آشتی کن » (1)
نتیجه: شیوه ی تنبیه بدنی در تربیت کودک هیچ تأثیری ندارد، بلکه نتیجه ی عکس دارد. چون علاوه بر عادت به تنبیه، عظمت و ابهت پدر و مادر یا معلم را نزد کودک خدشه دار می کند و راه برای تربیت بعدی نیز بسته می شود.
1 ـ بحارالانوار ، ج 101 ، ص 99
